Hoi,
Nog even opnieuw, want blijkbaar is mijn bericht verdwenen! Ik kan je wel iets vertellen uit eigen ervaring, maar beschouw het dan ook maar als niet meer dan dat, een persoonlijke ervaring dus.
Tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje (dat afgelopen december geboren werd) kreeg ik een telefoontje dat ik zo snel mogelijk voor een vruchtwaterpunctie moest gaan. Ik had een verhoogde kans op een kindje met het syndroom van Down. De volgende week kon ik al in het ziekenhuis terecht. De punctie zelf viel me eerlijk gezegd nogal tegen, ik vond het toch wel wat pijnlijker dan een bloedname, maar dat kan ook zo geweest zijn omdat ik nogal gespannen was. Daarna duurde het 5 weken voor de resultaten kregen, de 5 langste weken van mijn leven! Mijn grootste angst was dat er een afwijking gevonden zou worden, want mijn man en ik hadden besloten om in dat geval de zwangerschap af te breken (en nee, dat was géén gemakkelijke beslissing, wat anderen daar ook over denken). Het moeilijkste vond ik dat ik ons kleintje al een hele tijd kon voelen bewegen (vanaf 14 weken al) en dat op het moment dat de uitslagen van de test bekend waren onze dochter al zo goed als levensvatbaar was (in mijn ogen dan natuurlijk, 23 weken). Daarom denk ik dat ik volgende keer als ik de keuze zou hebben, eerder voor een vlokkentest zou kiezen. Het lijkt me voor mij minder moeilijk om afscheid te moeten nemen van ons kleintje op 10 weken, dan om op 23 weken te moeten bevallen en met lege handen en een lege buik naar huis te moeten. Waarmee ik niet wil zeggen dat het op 10 weken niet moeilijk zou zijn... Ik wens je in ieder geval veel succes, en welke test je ook kiest, er zal altijd een stressvolle periode volgen. Je moet alleen voor jezelf uitmaken wat voor jou het meest draaglijke zou zijn.
Groetjes,
Marian
