Voelde me zooo rot vandaag!

Hoi Kipling,

Ook ik weet (helaas) precies hoe jij je voelt... Ik zit er zelf nu ook midden in.
Ondertussen ook aan de medicijnen, en de therapie heeft een wachtlijst (ensis)

Ik "dwing" mezelf ook om op te staan, wassen en aankleden.
S'Avonds voel ik mezelf prima en denk dan, moprgen ochtend gaat het wel weer en doe dan dit of dat.. maar de praktijk is anders.
Maar ik zie het wel positief in, ik kom er wel, en jij ook!!
En opbeurende woorden van een ander (oa Sil) helpt altijd! Ik kreeg ook soms het idee dat ik de enige was, maar (gelukkig/helaas) is dat niet zo.

Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Trouwens.. sorry 4 december voor het "misbruiken" van je topic

Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Hee 4dec,

Hoe gaat het nou? Pfff, het is soms best moeilijk allemaal en ik leef ontzettend met je mee.... maarrrrr, volgens mij zit jij jezelf ook lekker in de weg! Als ik dat lees over je vriend die achter de computer zit en jij die aan het poetsen bent... Ik had het zelf kunnen schrijven.

Pas je wel een beetje op jezelf? En zet die kerel maar aan het werk hoor! Heeft 'ie echt liever dan zo'n zeikmuts (die van mij wel in ieder geval). Tuurlijk missen ze een gen waardoor ze de vlekken niet zo goed zien en stof hun helemaal ontgaat (en waarom hebben wij dat niet?), maar who cares? Soms moet je jezelf gewoon even streng toespreken en de wijste zijn van het stel.

Hele dikke knuffel en hou het allemaal goed in de gaten want niemand schiet er iets mee op als jij zo meteen midden in een depressie zit of tegen een burn out aan bent gelopen!

KT
 
Hoi, hoi,

Ik wilde toch ook weer ff reageren op dit topic hoor, het is echt niet vreemd dat je je zo voelt 4 december en net wat Sil zegt hou het wel in de gaten hoor anders gaat het niet goed. Ik herken mijzelf ook wel in wat je schrijft en trouwens ook wat de andere dames schrijven, ook ik ben te moe om uit mijn bed te stappen het liefst verslaap ik mijn leven op dit moment maar ja dat kan niet hè? Bij mij begon het ellendige gevoel al gauw na de bevalling ik gooide het maar op mijn hormonen en dacht dat het wel over ging! Niet dus ik heb overstuur bij de huisarts en de arbo-arts gezeten en slik inmiddels antidepressiva en het gaat iets beter nu maar ik heb nog een lange weg te gaan. Negeer je gevoel niet en praat er desnoods met familie, vrienden of hier op het forum over en wees niet streng voor jezelf gooi die boel maar eens aan de kant en DOE wat leuks!!!! Je krijgt er positieve  energie van, a.s. vrijdag gaan manlief en ik eens  samen wat  doen zonder Justin voor mijn verjaardag, hoewel ik me toch wel enigzins  schuldig voel dat ik Justin 'dump' bij mijn schoonmoeder kijk ik er toch wel naar uit om me  na 7 maanden ook eens partner en niet alleen maar moeder te voelen!

Sterkte en praat het van je af!

Liefs,

Puk
 
Hey allemaal!

Doet me echt goed hoor, al die reacties van jullie!! Thanks!
Nou zaterdagavond is het toch nog allemaal goed gekomen..hahaha...we zaten te barbequen en opeens deden we heel normaal tegen elkaar (gewoon vergeten dat we "ruzie" hadden zeg maar hahaha)
Opeens zei mijn vriend lachend toen we even met zijn tweeen binnen waren " oh ja, ik moet helemaal niet met jou praten want we hadden nog ruzie he!!"
En toen schoten we in de lach en was alles weer oke!
Ons kleine meisje is lekker bij opa en oma blijven slapen (deed me wel goed eerlijk gezegt) en wij zijn nog even alleen weggeweest. Toen thuisgekomen, even tv gekeken en lekker naar bed.
Was toch wel even lekker moet ik zeggen, gewoon weer eens met zijn tweeen...

Maar goed, af en toe weet ik het zelf dus niet! De ene keer ben ik super gelukkig en vrolijk (dat kan echt dagen of een week duren, soms ook een paar uur) en dan ben ik weer zooo depri en zie ik het niet zitten..
Maar wanneer weet je nou of het even een dipje is of dat je het echt serieus moet nemen?? Dat vind ik zo moeilijk..
Want op momenten dat ik me rot voel, heb ik het gevoel dat ik daar niet uit kom, maar als ik me happy voel dan denk ik weer: wat heb ik me aangesteld zeg! Ik heb alles wat ik me maar wensen kan en dan ga ik wat chagarijnig lopen doen!
Dat vind ik echt moeilijk...is het nou gewoon vermoeidheid, hormonen of is er meer aan de hand??!!
Dat zou ik dus echt erg vinden, omdat mijn vriend dus al depressief is en medicijnen slikt en therapie krijgt....
Ik ben dus degenen die sterk moet zijn! ik vergeet nooit dat hij een paar maanden geleden zei toen ik even huilde omdat het met hem niet goed ging: "schat jij moet echt sterk zijn he, want ik heb je nodig..."

Maar goed, we zien het wel.. Voel me op dit moment weer goed en hoop echt dat het nog een beetje met ontzwangeren, vermoeidheid enzo te maken heeft.
Het is in ieder geval wel moeilijk af en toe, maar ben wel blij dat ik het hier een beetje van me af kan schrijven.

Bedankt allemaal! X 4dec

 
Hallo 4 December,

Ik ben van het "voorjaar 2007" forum en lees zo af en toe hier mee. Ik heb je berichten gelezen en zou je graag mijn mening/advies wil geven.
Zoals ik begrijp ben jij ontzettend moe en dat komt er op deze manier uit. Probeer hier eens met je vriend over te praten. Zoals hij jou nodig had toen hij het moeilijk had, zo heb jij hem en zijn steun nu nodig. Probeer hem uit te leggen dat het je allemaal een beetje te veel wordt en je daar graag wat steun en hulp bij kan gebruiken. Laat hem het een en ander in huis doen. Het is niet makkelijk om dingen uit handen te geven die jij zelf op een bepaalde manier doet. Probeer eens wat tijd voor jezelf te reserveren en daarin te ontspannen. Het weer is lekker op dit moment dus misschien eens even de tuin in met een boek. Al is het maar voor een half uur of een uur. Vraag aan je vriend of hij in die tijd voor de kleine kan zorgen.
Die tijd kun je lekker even ontspannen en jezelf opladen. Je vriend heeft dan even zijn quality-time met de kleine.

Jouw gevoelens zijn deels ook afkomstig van het ontzwangeren. Je lichaam en geest hebben een flinke hormonale verandering ondergaan en je lijf moet weer helemaal aan de situatie wennen. Dit is niet niks. Dat ontzwangeren kan dik 9 maanden duren. Maar door de dingen proberen te relativeren kom je een heel eind.

Sorry dat ik me hiermee bemoeid heb maar ik wilde je dit vertellen.

Sterke en groetjes,

Annemiek
Mama van Wesley (28-06-1988) en Rowan (02-03-2007)
 
Lieve 4 dec,

Ik ben het helemaal met Annemiek eens. Je moet af en toe echt even opladen, anders hou je het niet vol. Al is het maar een half uurtje inderdaad.

Daarnaast moet je denk ik een beetje van het idee af dat je altijd sterk moet zijn.
Niemand kan dat en zeker niet als je net moeder bent geworden.
Natuurlijk moet je je vriend op dit moment steunen en er voor hem zijn.
Maar er mogen ook momenten zijn waarop jij even oplaad en niet sterk hoeft te zijn.
Ik denk dat je daar echt met je vriend over moet praten want anders ga jij straks ook en daar heeft niemand wat aan.
Volgens mij ben je echt een ontzettende lieve meid, die zich zelf (soms te veel) wegcijfert. Die uitspraak van je vriend heeft zo'n indruk gemaakt, dat je continu daar aan denkt. Zo loop je steeds  maar op je tenen. Dat kan niet.

Wel goed dat je je meisje even hebt weggebracht en jullie lekker met zijn tweetjes waren.  

Veel sterkte!!!

Liefs, Issie
 
Hoi 4 Dec,

Ik had jou verhaal practisch zelf kunnen schrijven! Ook mijn man liep met medicijnen en een therapeut toen ik zwanger was. Ook ik vind/vond dat ik de sterkere moest zijn.
Tot een bepaalde hoogte gaat het ook wel op, maar je moet jezelf wel in de gaten blijven houden.
Zeker omdat mijn man toen ook niet zeker in zijn schoenen stond, en in zijn gevoel de hele wereld op hem droeg. (nog af en toe)
Als ik dus ergens mee zit, doe ik het eerst voor mezelf relativeren... ik krijg snel spoken in mijn hoofd ;) dus die moet ik eerst "bedaren" en dan pas praat ik over de situatie/voorval. Anders krijg je echt rare situaties om niets inderdaad!

Vaak als je het achteraf bekijkt (zoals je zelf al zegt) gaat het vaak om niets, maar op dat moment kan je gewoon zooooo koken!
We zijn beide zeeeeer temperamentvol, dan krijg je de meest gekke uiteenlopende situaties...
Zoals jij dingen beschrijft had ik dus ook, dus ik dacht echt niet aan ppd of iets dergelijks.. en toch heb ik er 1 te pakken.

Ik dacht dus altijd als je een ppd heb, dat je niets van je kind wil weten, ALTIJD depri zijn..    niets is dus minder waar.
PPD is er in verschillende vormen en  maten... zo geniet ik dus volop van ons dochtertje, en geniet van niets daarbuiten, mijn hobby's kunnen mij gestolen worden.. enz.enz.Als ik een "officiele afspraak" heb, schiet de stress al in mijn hoofd.. hoe doe ik het organiseren? ben ik niets vergeten? wat gaan ze zeggen? pffff dat is mijn stress-punt en wordt al gek bij de gedachte als ik er naartoe moet.

Probeer jezelf even van een "afstand" te bekijken.. bespreek dit met je partner en vraag hoe hij er tegenaan kijkt.. dat is bij mij namelijk de CLICK in mijn hoofd geweest toen hij zei dat ik niet "dezelfde" was. (qua reacties/handelingen)

Ik hoop dat je hier een beetje mee geholpen ben om wat duidelijkheid voor jezelf en je man/vriend te scheppen.

Succes!! Groetjes Debby mv B'Elanna  



 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan