A
Anoniem
Guest
Heej.. Het is niet mn bedoeling om je aan het huilen te maken hoor 
Nee.. ik snap je heel goed.
Mijn vriendinnen snapten me ook niet (op een paar uizonderingen na) ten eerste al omdat ze zelf allemaal nog thuis wonen bij paps en mams en nog niet bezig waren met kinderen.
Nou waren wij ook niet echt bezig met kinderen, maar het overkwam ons en dan merk je dat je bij je vrienden ''wegdrijft''
Door veel mensen voelde ik mij ook vies in de steek gelaten, die hadden na twee weken zoiets van ''hou nu maar op, je bent nog jong, je kan nog 10 kinderen krijgen als je dat wil''.
Dat is wat er door veel mensen gezegd word, en het is ook wel waar, maar het is niet wat jij wil horen op dat moment! En zoiets zeg je ook gewoon niet. Je hebt verdriet en je wil dat delen met de mensen om wie je geeft!
En wat je zegt over de pijn, inderdaad. Een bevalling doet ontzettend veel pijn maar het is net wat je zegt, je krijgt er zoiets moois voor terug en daar doe je het uitendelijk allemaal voor!
De pijn die jij hebt gehad, en die ik ook ken, is inderdaad voor niets! Je voelt je gewoon alleen maar LEEG en zwaar KLOTE.
Ik hoop dat je er met je man/vriend goed over kan praten, dat is wel heel belangrijk om het te verwerken.
Dat je er nog steeds af en toe zo om kan huilen is niet erg, helemaal niet zelfs, huil het er lekker allemaal uit dat helpt! Zo heb ik het wel ervaren.. Lekker van je af janken, schreeuwen, als er niemand is, daarna voelde ik me altijd opgelucht!
Bij mij gebeurde het allemaal eind januari, en 3 maanden later
was ik weer zwanger. Heel ingrijpend allemaal, en heel eng en spannend, en ging ook altijd met tranen in mijn ogen naar de controles en echo's, maar ik had vanaf het begin het gevoel dat het goed zat.(ik ging er niet direct van uit, wilde alle nare dingen uitsluiten, maar diep in mn hart wist ik het wel, dit zou goed gaan) Ik geloof dat je dat voelt, ondanks je onzekerheid.
Toen ik opnieuw zwanger werd, ging het al een tijdje beter met me, ik praatte er veel over en kan het daardoor beter accepteren. Ik leerde dat het goed was dat mijn lichaam dit had gedaan, want anders waren het geen gezonde kindjes geweest. Je lichaam is zo slim wat dat betreft, dat het dit allemaal zelf regelt! Dat denk je in het begin niet, ik was erg kwaad op mn lichaam in het begin, en had het gevoel dat mn lichaam had gefald, maar later zie je in dat het juist je lichaam is dat zo snel wist dat het niet goed zat en daarom de kindjes afstootte.
Toen ik 2 maanden zwanger was, heb ik een armband gekregen, met 2 bedeltjes (zo'n close forever armband) 2 paar babyvoetjes, voor ieder kindje een paar voetjes. Ik was al een tijdje op zoek naar iets speciaals als herinnering aan mijn eerste zwangerschap, en dit vond ik zo mooi! Als deze baby er straks is komt daar ook voor hem/haar een bedetje aan, maar dan meer in de zin van een babyhoofdje ofzo, met de naam erin. Want ook ik zie de tweeling als mijn kindjes. Dat is echt niet raar hoor dat jij dat doet!
Wat mij ook heel erg goed heeft gedaan is dat we er voor onszelf (ook voor het werwerken) de namen die we hadden bedacht (een jongens en een meisjesnaam) eraan gegeven.
Want we waren het er ook direct over eens dat als we weer zwanger mochten worden, het een nieuwe start was, en daar ook een nieuwe naam bij hoorde.
Misschien is het voor jou ook goed om iets te vinden waar je wat afleiding in vind, of iets te kopen als tastbare herinnering...
Lieve Rimke ik hoop zo dat het leven voor jou heel snel weer wat zonniger word! Ik gun het je zo ontzettend..
Heel veel liefs Antoinet
Nee.. ik snap je heel goed.
Mijn vriendinnen snapten me ook niet (op een paar uizonderingen na) ten eerste al omdat ze zelf allemaal nog thuis wonen bij paps en mams en nog niet bezig waren met kinderen.
Nou waren wij ook niet echt bezig met kinderen, maar het overkwam ons en dan merk je dat je bij je vrienden ''wegdrijft''
Door veel mensen voelde ik mij ook vies in de steek gelaten, die hadden na twee weken zoiets van ''hou nu maar op, je bent nog jong, je kan nog 10 kinderen krijgen als je dat wil''.
Dat is wat er door veel mensen gezegd word, en het is ook wel waar, maar het is niet wat jij wil horen op dat moment! En zoiets zeg je ook gewoon niet. Je hebt verdriet en je wil dat delen met de mensen om wie je geeft!
En wat je zegt over de pijn, inderdaad. Een bevalling doet ontzettend veel pijn maar het is net wat je zegt, je krijgt er zoiets moois voor terug en daar doe je het uitendelijk allemaal voor!
De pijn die jij hebt gehad, en die ik ook ken, is inderdaad voor niets! Je voelt je gewoon alleen maar LEEG en zwaar KLOTE.
Ik hoop dat je er met je man/vriend goed over kan praten, dat is wel heel belangrijk om het te verwerken.
Dat je er nog steeds af en toe zo om kan huilen is niet erg, helemaal niet zelfs, huil het er lekker allemaal uit dat helpt! Zo heb ik het wel ervaren.. Lekker van je af janken, schreeuwen, als er niemand is, daarna voelde ik me altijd opgelucht!
Bij mij gebeurde het allemaal eind januari, en 3 maanden later
was ik weer zwanger. Heel ingrijpend allemaal, en heel eng en spannend, en ging ook altijd met tranen in mijn ogen naar de controles en echo's, maar ik had vanaf het begin het gevoel dat het goed zat.(ik ging er niet direct van uit, wilde alle nare dingen uitsluiten, maar diep in mn hart wist ik het wel, dit zou goed gaan) Ik geloof dat je dat voelt, ondanks je onzekerheid.
Toen ik opnieuw zwanger werd, ging het al een tijdje beter met me, ik praatte er veel over en kan het daardoor beter accepteren. Ik leerde dat het goed was dat mijn lichaam dit had gedaan, want anders waren het geen gezonde kindjes geweest. Je lichaam is zo slim wat dat betreft, dat het dit allemaal zelf regelt! Dat denk je in het begin niet, ik was erg kwaad op mn lichaam in het begin, en had het gevoel dat mn lichaam had gefald, maar later zie je in dat het juist je lichaam is dat zo snel wist dat het niet goed zat en daarom de kindjes afstootte.
Toen ik 2 maanden zwanger was, heb ik een armband gekregen, met 2 bedeltjes (zo'n close forever armband) 2 paar babyvoetjes, voor ieder kindje een paar voetjes. Ik was al een tijdje op zoek naar iets speciaals als herinnering aan mijn eerste zwangerschap, en dit vond ik zo mooi! Als deze baby er straks is komt daar ook voor hem/haar een bedetje aan, maar dan meer in de zin van een babyhoofdje ofzo, met de naam erin. Want ook ik zie de tweeling als mijn kindjes. Dat is echt niet raar hoor dat jij dat doet!
Wat mij ook heel erg goed heeft gedaan is dat we er voor onszelf (ook voor het werwerken) de namen die we hadden bedacht (een jongens en een meisjesnaam) eraan gegeven.
Want we waren het er ook direct over eens dat als we weer zwanger mochten worden, het een nieuwe start was, en daar ook een nieuwe naam bij hoorde.
Misschien is het voor jou ook goed om iets te vinden waar je wat afleiding in vind, of iets te kopen als tastbare herinnering...
Lieve Rimke ik hoop zo dat het leven voor jou heel snel weer wat zonniger word! Ik gun het je zo ontzettend..
Heel veel liefs Antoinet