Hoi,
Nou gelukkig heb je geen vervelende ervaring over gehouden aan je bevalling, maar zo als ik het las was het volgens mij wel te doen (als het te doen kan zijn, volgens mij is geen 1 bevalling leuk!). Mijn bevalling begon vrijdag ochtend, maar wist niet of dit nou echt het begin was, en ik had toch een afspraak in het zoekenhuis om 16.00, dus ik dacht ik hoor het dan wel, en toen was het nog heel goed te doen, er zat niet echt regelmaat in. Om 16.00 bleek 2 cm ontsluiting, ik blij! Ik weer naar huis, en ik moest terug komen als het om de 5 min kwam, nou dat gebeurde s nacht om 3 uur, wij naar het ziekenhuis, en om 6 uur kwamen ze pas kijken (toen werd het al wat pittiger) had ik pas 4 cm!! De moed zakte me in de schoenen....toen zijn me vliezen doorgeprikt, zo van dan zal het wel opschieten...maar nee, om 15.00 had ik 9 cm en een randje, en toen dacht ik ik stop er mee, laat maar ik hoef geen kind meer, maar ja, zo werkt het niet, haha, ze zouden na een uurtje terug komen en dan verwachten ze wel dat ik volledige ontsluiting zou hebben, nou dat was het langste uurtje van mijn leven en het erge was, toen kwamen zo nog niet gelijk!! Uiteindelijk mocht ik om 18.00 beginnen met persen, maar ook dat heeft nog anderhalve uur geduurd, ze is uiteindelijk om 19.32 geboren, ze lag namelijk verkeerd, met het aangezicht naar boven, vandaar dat het persen zolang geduurd heeft. Later bleek dat de arts het heel druk had, ze was maar alleen en er waren 4 bevallingen op dat moment, iemand met een tweeling, en een meisje van 16 onder andere en die hadden meer hulp nodig dan mij. Gelukkig waren mijn moeder en mijn vriend erbij, aan hun heb ik heel veel gehad! Maar ik heb er een hele mooie dochter aan over gehouden en dat is het me allemaal waard geweest, alleen aan een tweede moet ik nog even niet denken, haha, al merk ik wel dat dat gevoel wel al minder wordt, raar he!!
En over mijn werk, ben ik nu wel blij dat ik een stapje terug heb gedaan even wat minder verantwoordelijkheid, het belangrijkste is nu mijn gezin. Dat had ik van te voren niet bedacht hoor, want ik vond het een moeilijke beslissing, het was dat ik geen 5 dagen meer wilde werken en dat moest ik wel als ik mijn functie wilden behouden.
Ik ben benieuwd hoe jij de bakenzak ervaart ik hoop dat Emma haar rust er ook een beetje door kan vinden, want het is eigenlijk ook zielig voor haar, ze is moe, maar kan niet slapen. Het huilen gaat niet weg waarschijnlijk voor het slapen gaan maar word wel minder hard en minder lang, en dat is al een verademing, niet!?! Ik had daar namelijk echt zoveel moeite mee, ik werd daardoor ook heel sjagerijnig naar mijn vriend toe, en dat gaf ook weer spanningen.Ik had hem binnen anderhalve dag in huis, dus jij zal hem ook snel hebben. Mijn advies doe haar er elke slaapbeurt in, ook s nacht ook al slaap ze dan wel goed misschien, want dan word het een gewoonte, in de zak en dan slapen! Succes en ik hoor het wel!!
Groetjes Elise
Nou gelukkig heb je geen vervelende ervaring over gehouden aan je bevalling, maar zo als ik het las was het volgens mij wel te doen (als het te doen kan zijn, volgens mij is geen 1 bevalling leuk!). Mijn bevalling begon vrijdag ochtend, maar wist niet of dit nou echt het begin was, en ik had toch een afspraak in het zoekenhuis om 16.00, dus ik dacht ik hoor het dan wel, en toen was het nog heel goed te doen, er zat niet echt regelmaat in. Om 16.00 bleek 2 cm ontsluiting, ik blij! Ik weer naar huis, en ik moest terug komen als het om de 5 min kwam, nou dat gebeurde s nacht om 3 uur, wij naar het ziekenhuis, en om 6 uur kwamen ze pas kijken (toen werd het al wat pittiger) had ik pas 4 cm!! De moed zakte me in de schoenen....toen zijn me vliezen doorgeprikt, zo van dan zal het wel opschieten...maar nee, om 15.00 had ik 9 cm en een randje, en toen dacht ik ik stop er mee, laat maar ik hoef geen kind meer, maar ja, zo werkt het niet, haha, ze zouden na een uurtje terug komen en dan verwachten ze wel dat ik volledige ontsluiting zou hebben, nou dat was het langste uurtje van mijn leven en het erge was, toen kwamen zo nog niet gelijk!! Uiteindelijk mocht ik om 18.00 beginnen met persen, maar ook dat heeft nog anderhalve uur geduurd, ze is uiteindelijk om 19.32 geboren, ze lag namelijk verkeerd, met het aangezicht naar boven, vandaar dat het persen zolang geduurd heeft. Later bleek dat de arts het heel druk had, ze was maar alleen en er waren 4 bevallingen op dat moment, iemand met een tweeling, en een meisje van 16 onder andere en die hadden meer hulp nodig dan mij. Gelukkig waren mijn moeder en mijn vriend erbij, aan hun heb ik heel veel gehad! Maar ik heb er een hele mooie dochter aan over gehouden en dat is het me allemaal waard geweest, alleen aan een tweede moet ik nog even niet denken, haha, al merk ik wel dat dat gevoel wel al minder wordt, raar he!!
En over mijn werk, ben ik nu wel blij dat ik een stapje terug heb gedaan even wat minder verantwoordelijkheid, het belangrijkste is nu mijn gezin. Dat had ik van te voren niet bedacht hoor, want ik vond het een moeilijke beslissing, het was dat ik geen 5 dagen meer wilde werken en dat moest ik wel als ik mijn functie wilden behouden.
Ik ben benieuwd hoe jij de bakenzak ervaart ik hoop dat Emma haar rust er ook een beetje door kan vinden, want het is eigenlijk ook zielig voor haar, ze is moe, maar kan niet slapen. Het huilen gaat niet weg waarschijnlijk voor het slapen gaan maar word wel minder hard en minder lang, en dat is al een verademing, niet!?! Ik had daar namelijk echt zoveel moeite mee, ik werd daardoor ook heel sjagerijnig naar mijn vriend toe, en dat gaf ook weer spanningen.Ik had hem binnen anderhalve dag in huis, dus jij zal hem ook snel hebben. Mijn advies doe haar er elke slaapbeurt in, ook s nacht ook al slaap ze dan wel goed misschien, want dan word het een gewoonte, in de zak en dan slapen! Succes en ik hoor het wel!!
Groetjes Elise