Hoi Simone!
Fijn dat je weer in de lucht bent! Onhandig is dat hè? Dat je computer ineens de geest geeft.. Je bent er zo aan gewend dat hij er is en het gewoon doet!
Ik zie inderdaad ook overal dikke buiken, ieniemienie kleine babietjes en babykleren! Alsof de hele wereld alleen maar daar mee bezig is! Ik ben verpleegkundige en heb vorige week in een AZC in de buurt gewerkt waar dus een kindje geboren was. Zijn we even op kraambezoek geweest.. geweldig!! Ze was heel klein, Afrikaans en dus heel donker, leuk plukje haar al.. wat een snoepje!! Het was erg leuk om dit te zien en gelukkig kwamen er geen tranen bij mij. Het voelde goed en ik vond het prachtig! Maar de wens wordt daardoor alleen maar groter.. dat weer wel.. Ik merk dat ik niet van de geduldige types ben en kan gewoon haast niet wachten tot ik het fijne gevoel van zwanger zijn weer heb. Aan de andere kant wil ik er ook niet teveel mee bezig zijn, het kindje komt wel als het de juiste tijd is. En zolang het nog niet lukt, wil ik het gewoon los kunnen laten, maar dat valt niet altijd mee!
En vooral als je omgeving wel fijn aan het zwangeren is.. Dan is het toch wel dichtbij ineens.. Het is wel erg leuk om het van zo dichtbij mee te maken, maar omdat je weet hoe fijn het voelt en hoe je het mist, geeft het toch wel dubbele gevoelens. Ik kan best jaloers zijn soms.. terwijl ik dat helemaal niet zo wil.
Voor hun is het natuurlijk ook een vreemde situatie. Ze hebben van zo dichtbij meegemaakt dat het fout kan gaan, dat ze zich daar ook bewuster van zijn dan daarvoor. Een miskraam is helemaal niet iets wat alleen bij anderen gebeurd, nee, het kan ook gewoon bij jou gebeuren. En ik merk dat ik zelf ook iets meer reserve heb opgebouwd. In mijn achterhoofd zit een stemmetje dat zegt.. wacht nog maar even met zo heel blij zijn, je weet nooit wat er nog kan gebeuren, terwijl ik dat voor mijn miskraam eigenlijk nooit had.
Nu ben ik ook wel nieuwsgierig naar wat voor werk jij doet (of wil je dat hier liever niet zeggen, dat kan natuurlijk ook..) Maar bij Wil las ik iets over clienten in de wachtkamer.. dus werd ik wel nieuwsgierig!
Het is inderdaad fijn om werk te hebben en bezig te kunnen zijn met andere dingen. Maar dat neemt niet weg dat je je alsnog heel verdrietig of sip kunt voelen. Het kan me ook ineens overvallen.. het gevoel van gemis.
Voor nu eerst weer genoeg getypt..
Sterkte meid!
Liefs, Harma
Fijn dat je weer in de lucht bent! Onhandig is dat hè? Dat je computer ineens de geest geeft.. Je bent er zo aan gewend dat hij er is en het gewoon doet!
Ik zie inderdaad ook overal dikke buiken, ieniemienie kleine babietjes en babykleren! Alsof de hele wereld alleen maar daar mee bezig is! Ik ben verpleegkundige en heb vorige week in een AZC in de buurt gewerkt waar dus een kindje geboren was. Zijn we even op kraambezoek geweest.. geweldig!! Ze was heel klein, Afrikaans en dus heel donker, leuk plukje haar al.. wat een snoepje!! Het was erg leuk om dit te zien en gelukkig kwamen er geen tranen bij mij. Het voelde goed en ik vond het prachtig! Maar de wens wordt daardoor alleen maar groter.. dat weer wel.. Ik merk dat ik niet van de geduldige types ben en kan gewoon haast niet wachten tot ik het fijne gevoel van zwanger zijn weer heb. Aan de andere kant wil ik er ook niet teveel mee bezig zijn, het kindje komt wel als het de juiste tijd is. En zolang het nog niet lukt, wil ik het gewoon los kunnen laten, maar dat valt niet altijd mee!
En vooral als je omgeving wel fijn aan het zwangeren is.. Dan is het toch wel dichtbij ineens.. Het is wel erg leuk om het van zo dichtbij mee te maken, maar omdat je weet hoe fijn het voelt en hoe je het mist, geeft het toch wel dubbele gevoelens. Ik kan best jaloers zijn soms.. terwijl ik dat helemaal niet zo wil.
Voor hun is het natuurlijk ook een vreemde situatie. Ze hebben van zo dichtbij meegemaakt dat het fout kan gaan, dat ze zich daar ook bewuster van zijn dan daarvoor. Een miskraam is helemaal niet iets wat alleen bij anderen gebeurd, nee, het kan ook gewoon bij jou gebeuren. En ik merk dat ik zelf ook iets meer reserve heb opgebouwd. In mijn achterhoofd zit een stemmetje dat zegt.. wacht nog maar even met zo heel blij zijn, je weet nooit wat er nog kan gebeuren, terwijl ik dat voor mijn miskraam eigenlijk nooit had.
Nu ben ik ook wel nieuwsgierig naar wat voor werk jij doet (of wil je dat hier liever niet zeggen, dat kan natuurlijk ook..) Maar bij Wil las ik iets over clienten in de wachtkamer.. dus werd ik wel nieuwsgierig!
Het is inderdaad fijn om werk te hebben en bezig te kunnen zijn met andere dingen. Maar dat neemt niet weg dat je je alsnog heel verdrietig of sip kunt voelen. Het kan me ook ineens overvallen.. het gevoel van gemis.
Voor nu eerst weer genoeg getypt..
Sterkte meid!
Liefs, Harma