Voor wie het interresseert

Hoi hoi,

omdat het niet geheel gebruikelijk is, dat iemand aan boord van een binnenvaartschip woont, zal ik er toch maar wat over vertellen. Wij hebben een tanker voor minerale olieen (diesel, benzine en benzinecomponenten) waarmee wij deze stoffen voornamelijk over de Rijn vervoeren. Wij laden meestal in Gelsenkirchen (D) en varen dan naar het binnenland. Dat kan betekenen dat we de boel naar Keulen brengen, maar het kan ook Basel zijn. Op dit moment zijn we aan het lossen langs de Main bij Fleursheim (in de buurt van Mainz). We laden ook wel eens in Rotterdam, Amsterdam, Antwerpen of Vlissingen.

Het schip is 109 meter lang en 9 meter breed en er zijn 3 woningen. Een voorop voor de matroos en stuurman, een achterop voor ons drieen en een klein deel van onze woning is afgescheiden en is een woning voor de tweede kapitein.

Wij hebben een woning met twee slaapkamers van 2,5 m. x 2,5 m., een ongeveer even grote badkamer, een keuken van 2,5 m bij 3 m. en een woonkamer van 6 bij 2,5 m. Niet veel ruimte dus, maar met z'n drietjes gaat het net.

Ons schip heet Sanne. Dat was de meisjesnaam die wij drie jaar geleden voor ons kindje bedacht hebben. Die zwangerschap liep helaas af met een miskraam na 12 weken en toen hebben we eerst een schip gekocht en nu dus ook een kindje gekregen.

Op de homepage van mijn vader kan je foto's van het schip en natuurlijk ook van Laura vinden. De foto's die er nu op staan zijn vanaf haar geboorte tot 12 maart, toen we daar waren voor de inentingen. Als je op fotocollage drukt, kan je alles zien. (Als je wilt natuurlijk.)

Nou ja, als het niemand interresseert, dan heb ik dit stukje voor niets getypt en anders... weten jullie een beetje meer over hoe ons leven eruit ziet.

Groetjes Ilona
 
Hoi Ilona,

Wat is het adres van die site dan? Ik ben wel nieuwsgierig!

Jeetje, wat een ander leven, zeg. Is het niet moeilijk om op zo'n beperkt oppervlak te zitten met ook nog andere mensen dan man en kind, ook al zijn het dan afgescheiden woningen? Wel fijn dat je man altijd op loopafstand is, lijkt me.
Zeg het maar als het me niets aangaat, maar hebben jullie al ideeën over hoe dat moet als Laura straks naar school moet gaan?

Groetjes,

Eveline
 
Zwangerschapsdementie he... www.oswijma.nl Ik hoop weer aan de wal te kunnen gaan wonen over een jaar of twee. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik niet gezellig een kopje koffie ergens kan drinken als ik wil en dat ik geen kennissen ofzo heb van andere schepen die ook kinderen hebben, dus ben ik bang dat Laura tot die tijd geen of weinig andere kinderen zal zien, omdat ze ook de eerste van de familie is en de rest er voorlopig nog niet aan toe is.
 
Ik ga zo jullie site kijken, leuk....
Fijn dat 't forum er is hè, hebben we zo toch aanspraak!

Lotta is ook de enige in de familie en zal dat voorlopig zeker blijven. Maar als ze eenmaal naar school gaan krijgen ze hopelijk vanzelf leuke contacten!

Groetjes Irene
 
hoi ilona
ik ga zo op je site kijken.ik heb je verhalen altijd wel fascinerend gevonden.mijn man is internationaal vrachtwagenschauffeur en moet containers in havens afzetten en opzetten.hij zit ook vaak in antwerpen en in alle hoeken van duitsland.niet helemaal t zelfde als wat jullie doen,maar wel grappig.het lijkt mij ook wel leuk,een tijdje op zo'n schip.op de kleine kamertjes na
groetjes kari
 
Tja, eerst nog maar even antwoord op de vragen van Eveline: ik baal af en toe stevig van ons personeel!!! Tijdens mijn zwangerschap had ik dan ook regelmatig ruzie met ze. Zeker als ze niet naar me willen luisteren (alleen als ze etensgeld willen, ben ik een volwaardig mens). Soms vergeten ze wie ik ben. Ook omdat ik vaak de jongste aan boord ben en mijn gezicht niet zo vaak laat zien aan dek, denken ze dat ik geen ervaring heb. Terwijl ik beter kan laden en lossen dan een hoop van die omhooggevallen etterbakken die we hier vaak zien (die zijn er nooit lang). Ze vergeten ook dat ik ze kan ontslaan! De jongens uit de voormalige oostbloklanden hebben geen respect voor vrouwen. Daarnaast weet ik echt niet wat zwangerschapsverlof is. Twee dagen na de bevalling, toen ik met 40 graden koorts in bed lag werd ik alweer gebeld over betalingen. Gelukkig ben ik op een zaterdag bevallen anders had ik tussen de weeen door antwoord moeten geven op dat soort vragen. Op vrijdag werd ik nl ook nog gebeld en sommige mensen wisten niet eens dat ik zwanger was, laat staan dat ik twee dagen daarvoor bevallen was!

Maar waar ik me nog meer aan irriteer zijn de mensen van de laad en losplaatsen en de werfen. Die lopen vaak zonder te kloppen onze woning binnen alsof we geen recht op privacy hebben. Dat moet ik bij hun thuis eens proberen. Of mensen die voor mijn keukenraam blijven staan als ik aan het koken ben of erger nog, als ik Laura in bad doe. Alsof het heel bijzonder is dat er iemand kookt of een baby in bad doet. Ik ga toch ook niet bij die mensen in de voortuin staan om naar binnen te kijken...

Nou Kari, daar heb jij ook meteen antwoord! Het lijkt nu wel of ik mijn leven haat, maar dat doe ik niet. Buiten al die nadelen om hebben we een heel vrij leven en komen we overal. Van de zomer waren we zelfs in Linz (Oostenrijk). De kamers zijn inderdaad heel klein. Zeker als je verzind dat we hier in de woonkamer een bank, een box en een bench voor de Rottweiler hebben. Daarnaast staat de eetkamertafel en er staat ook een grote kast, zodat we geen plaats meer hebben voor een salontafel. Ons bed is vast in onze slaapkamer gebouwd, zodat we daarop geen ruimte verliezen! Voor Laura hebben we wel een erg leuk kamertje.

Irene, idd is het een ontzettend geluk om een kleintje te hebben en Laura is echt mijn oogappel! Helaas zag je op die foto's haar haarspeldje niet. Die doe ik om twee redenen in. De eerste reden is omdat het een meisje is en de tweede reden is dat ze een kruintje op haar voorhoofd heeft zitten en haar haren dus sowieso die kant op vallen.

Het is echt een heel verhaal geworden... Dat was ik niet van plan, maar ja, soms gebeurd dat gewoon. Ik houd ook echt van mijn leven hoe het nu is en ben blij dat we deze keuze zo hebben gemaakt.

Groetjes Ilona
 
Hoi Ilona,

Wat een leuke foto's en wat een knappe meid hebben jullie!!!
Irritant he, als je als vrouw niet voor vol wordt aangezien door van die puistekoppies... Ik heb een tijdje zeilles gegeven, dan hadden al die mini-macho's (en de grote macho's trouwens ook) daar ook last van. Gewoon in een situatie manoevreren waar zij niet meer uit kunnen komen en dan langs de neus weg vragen 'Goh, zal ik even helpen?' en het dan heel kalmpjes oplossen, hihi.

Groetjes,

Eveline
 
Terug
Bovenaan