voor wil

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Wil,
Wat rot hé, dat onbegrip dat je tegen kunt komen. Ik krijg ook regelmatig te horen dat ik er maar aan moet denken dat ik al een dochter heb.... En weet je, dat doe ik ook!! Soms geeft het me troost, maar het verdriet blijft. Maar als anderen zeggen dat ik daaraan moet denken, lijkt het alsof ze mij het recht ontnemen om verdrietig te zijn.  Ik vind het een hele rare uitspraak.  Als een van  iemands ouders overlijdt, zeg je toch ook niet: "Ach joh, je moet maar denken; Je hebt je moeder nog...."
Ik ben op dit moment ook niet zo sterk dat ik hierin goed voor mezelf op kan komen. Maar ik heb wel besloten, dat ik, als ik me weer wat beter voel, er bij sommige mensen wel op terug ga komen om te vertellen hoe het voor mij was om bepaalde reacties te krijgen.
Weet je, je schreef dat het je zo een traumatische ervaring leek om gecurretteerd te worden....maar ik moet je zeggen....stolsels ter grote van tennisballen lijken mij ook geen pretje!! Dat komt toch ook aardig in de buurt van een kraambloeding!! Nouja meid, we hebben ons er doorheen geslagen...
De psychische impact is inderdaad behoorlijk. Ik heb me een paar weken zo veel mogelijk afgezonderd. Ik wilde zelfs geen vriendinnen zien. Ik heb alleen af en toe gemaild en alleen de noodzakelijke telefoontjes gedaan. Nu kruip ik weer een beetje uit mijn schulp, voel me weer wat sterker. Ik geloof altijd dat het 't beste is om toe te geven aan hoe je je voelt. Pas als je daar goed van doordrongen bent, kan je weer verder. Ik wens je heel veel sterkte bij alles dat je voelt. Je klinkt heel dapper daarin.
Gelukkig gaat het lichamelijk weer wat beter met je, we gaan wat dat betreft nu een beetje gelijk op, denk ik. Zullen we afspreken dat we goed  voor onszelf zullen zorgen?!
Liefs van Simone.
PS Hoe oud zijn je kinderen en heb je j/m/allebei???
 
Hoi Sisi,

Lief dat je een berichtje voor mij post.
Mensen begrijpen toch al niet dat we een 3e kindje willen. We hebben al 2 jongens van 4 en 6. De oudste heeft ook nog ADHD. Maar ik vind al zou ik een hele voetbalclub willen, dan is dat nog onze beslissing.
Bij ons in de familie hebben ze allemaal 2 kinderen.
Aan de andere kant begrijp ik ze ook wel weer. Mensen proberen je te troosten en zeggen dan dingen die je eigenlijk niet wil horen. Maar dat doen ze onbewust.
Ik kan nu ook niet goed voor me zelf op komen. Sommige reacties zijn heel vervelend, maar ik kan er nu ook niet adequaat op reageren. Dat komt wel weer.
Daar staan natuurlijk de lieve reacties weer tegenover, want het is natuurlijk niet allemaal negatief hoor. Maar op de een of andere manier hoor je die niet zo. Ook omdat het zo'n negatieve ervaring is. Het is nu een hele rot periode, maar ik weet ook dat ik er wel weer bovenop kom, zo wel lichamelijk als geestelijk.
Ik zelf heb het idee, dat ik al een tijdje zwanger moet zijn geweest. Want de bloeding was zo erg. Maar goed dat zal ik wel niet meer te weten komen. Mijn cyclus is heel onregelmatig, ik kan zo een paar menstruaties over slaan. Ik slik ook geen pil of zo.
Bij mijn 2 zwangerschappen heb ik veel geluk gehad. Heb maar een paar eisprongen per jaar. Ik heb nooit overwogen om de medische molen in te gaan, het komt zoals het komt. De 1e hebben we 1 jaar over gedaan, gezien mijn cyclus een mazzeltje. Bij de 2e was het me eigenlijk een beetje ontkomen. We besloten voor een 2e te gaan en 1 maand later was ik al zwanger. Bij deze zwangerschap heb ik niet zo bij gehouden, we gebruikten gewoon geen condooms meer en dat was dat.
We hebben al gezegd, dat als ik weer ok ben, we weer verder gaan zoals we dat deden. En maar gewoon afwachten of het weer lukt, ik ga me er ook niet te druk over maken. Maar hopen blijf ik natuurlijk wel.
Hoelang is het bij jou nou geleden.En wat is er precies gebeurt? Zag je op een echo dat het niet goed was, of begon je te vloeien. En hoelang duurde dat vloeien bij jou.
Wat een vragen he. Hoop dat je dat niet vervelend vind.

Groetjes Willemien (vernoemd naar mijn Opa)
 
Hoi Willemien,
Goed dat je dat opmerkt, dat niet ALLES negatief is. Dat is helemaal waar! Ik blijf soms ook een beetje te veel hangen, geloof ik.....  
Mmmm...dat verhaal van die onregelmatige cyclus, is ook wel herkenbaar. Toen ik de eerste keer zwanger raakte, had ik drie maanden geen ovulatie gehad. Ook een mazzeltje dus! En de vorige zwangerschap was sneller raak dan we hadden verwacht! We waren in juli gestopt met anti-conceptie en vijf weken later had ik een positieve test in mijn handen! Vanaf het begin voelde het anders dan de 1ste zwangerschap, toen was ik OERmisselijk. Nu had ik minder duidelijke signalen. Ik had ook wat bloedinkjes, maarja....dat hoeft niet alles te zeggen. Toen ik bij 6 á 7 weken weer een bloeding kreeg, heb ik om een echo gevraagd, omdat we de week erna op vakantie zouden gaan. Ik wilde graag weten wat we konden verwachten.
De eerste echo die ik kreeg, liet een zwangerschap van nog geen 5 weken zien. Daar was nog niets van te zeggen, want dan is er nog geen hartactie. Ik vond het wel raar dat  ik dan zo kort zwanger zou zijn... Eén dag voor vertrek kregen we weer een echo. Het vloeien was toen gestopt. Het vruchtje was gegroeid, maar nog geen hartactie. Het was 50:50. We zijn toch gewoon op vakantie gegaan en alles ging - Godzijdank - goed. o_O: We hadden zelfs kraamverband in de koffer!!! We waren gewaarschuwd voor een behoorlijk bloedbad, indien het fout zou gaan.... Dat schijnt er dus bij te horen...
Na thuiskomst kregen we weer een echo. Het vruchtje was weer gegroeid, maar er was geen hartactie te zien. Het moest toen minstens 7 weken oud zijn en dan hoort er wel een hartje ontwikkeld te zijn. Maar de assistent wilde nog een week wachten voor de zekerheid. Op de echo die toen volgde, was duidelijk te zien dat het al aan het verschrompelen was. We hebben diezelfde dag de currettage gepland voor twee weken later. Ik hoopte de hele tijd dat ik gewoon een miskraam zou krijgen, maar dat is niet gebeurd. Ik begon vorige week maandag wel wat te vloeien en dacht dat 't niet zo lang meer zou duren, maar het is dus toch tot een currettage gekomen, vorige week vrijdag. Ik heb tot zaterdag nog wel wat helderrood gevloeid, maar steeds minder en  nu nog een heel klein beetje, bruinige afscheiding.
Hopelijk pakt mijn lijf de cyclus weer goed op, want we willen toch wel heel graag nog een babytje... Gewoonlijk is mijn cyclus tussen de 24 en 44 dagen, dus daar is geen pijl op te trekken. We gaan het nog druk krijgen de komende tijd!!
Enneh: Ik vond je vragen helemaal niet vervelend hoor!

Liefs van sisi.


 
Hoi Simone,

Goh, wat een spannende periode is dat geweest zeg. Dat je dan nog op vakantie durfde. Maar ja die had je natuurlijk al geboekd. Gelukkig dat het toen goed is gegaan. Want een miskraam krijgen met veel bloedingen op een vakantieadres lijkt me echt geen pretje. Ik wist thuis al niet waar ik het zoeken moest van de pijn en ellende, laat staan op vakantie. Was je in het buitenland of hier in Nederland, dan had je eventueel nog naar huis gekund.
Hebben ze in het ziekenhuis nog het vruchtje onderzocht trouwens? Ik had graag willen weten wat er mis is gegaan. Dat zal altijd wel een raadsel blijven.

Groetjes Willemien
 
Hoi Willemien,
Sorry dat je zo lang op mijn antwoord moest wachten....
Mijn computer heeft rare kuren, stuurt erotische e-mailtjes rond (Ik schaam me dood!)  en maakt wel contact met internet, maar niet via onze vertrouwde breedband-verbinding..... Ik maak thuis dus even geen contact met internet, totdat het probleem is opgelost.....
 Ik mail nu vanaf mijn werk, vanaf een vestiging waar ik eens in de 2 weken kom. Op mijn vaste werkplek is de modem kapot. Wat een pech hé?! Haha!!!

Hoe gaat het nu met jou inmiddels? We zijn alweer een weekje verder, dus....?? Ik had gisteren weer kramp en bloed, net nu ik eigenlijk dacht dat 't weer bijna over was.... Vandaag is het weer minder. Misschien de laatste drupjes????

Bij mij is het vruchtje ook niet onderzocht, dus wij zullen ook nooit weten wat de oorzaak was. De gyn zei dat er meestal iets fout is gegaan met de chromosomen, maar bij dat ziekenhuis doen ze pas onderzoek als het drie keer mis is gegaan. Nou, laten we hopen dat we daar dus nooit voor in aanmerking komen!!!
Ik denk zelf ook af en toe wel aan wat het geweest zou kunnen zijn.....

Bij die vakantie waren we in Griekenland. We hadden allemaal telefoonnummers mee van Nederlandse medici ter plaatse, maar ik dank   God nog steeds op mijn blote knietjes dat ik daar geen miskraam heb gekregen!! Wat zou dat ellendig zijn!! Of stel je voor: In het vliegtuig!!!

Ik hoor net dat mijn cliënt in de wachtkamer zit, dus ik moet weer aan de bak!! Tot snel (hoop ik).
Liefs van Sisi.

 
Hoi Sisi,

Hoe gaat het met je, je vertelde dat je weer was gaan bloeden. Is het inmiddels weer wat afgenomen?

Ik heb nu alleen nog maar bruine afscheiding, dus dat gaat de goeie kant op. Ben alleen nog heel erg moe, ik slaap veel, ga vroeg naar bed.
Vrijdag heb ik een personeelsfeestje en ben van plan gewoon mee te gaan. Volgende week probeer ik de draad weer wat op te pakken wat betreft werken. Eerst even halve dagen. Maar dat laat ik even afhangen van  wat de HA over mijn Hb zegt, morgen weer   prikken. Ik heb het idee dat de staaltabletten wel werken.

Ik heb trouwens heel veel kaartjes gekregen van vrienden, familie en collega's en dat doet mij erg goed. Ik ben nog wel verdrietig, maar weet ook dat ik verder moet.Ben ook erg bang, dat het weer zwanger worden erg lang gaat duren. Vanwege mijn cyclus. Ik heb weer even aan het zwanger zijn kunnen proeven. En het gevoel was weer net zo fijn als bij mijn 2 vorige zwangerschappen.
Veel mensen vragen ook of we het weer gaan proberen of dat we het nu bij 2 kinders laten. Omdat het leeftijdsverschil tussen de jongste en de "nieuwe"baby zo groot wordt. De jongste is nu net 4. Maar opzich vind ik dat niet erg, want ze zullen mijn zwangerschap heel bewust meemaken. En dat lijkt mij erg leuk voor de kinderen. Zelf willen ze nog graag een broertje of zusje. We hebben ze trouwens niets vertelt over de zwangerschap en miskraam.Dat snappen ze toch niet, later als ze groot zijn. Ik vind dat wel belangrijk. Heb je trouwens het verhaal van mijn oma al gelezen, staat wat verder op het forum. Erg triest verhaal. Mijn oma heeft ook een miskraam gehad toen ze 21 jaar was en heeft hier 68 jaar niet  over kunnen praten. Omdat ze dacht dat het haar schuld was, erg he

Groetjes Willemien
 
Ha die Willie,

Hier een berichtje van je vriendin Willy.haha Vanmorgen heb ik je nog gesproken, maar ik dacht ik schrijf je even.Ik vind het fijn dat je veel aan het forum hebt. Maar als je eens iemand in het echt wilt spreken. Dan weet je mij wel te vinden he. Ik woon heel dichtbij je. En mijn deur staat altijd voor je open.
Ja lieverd, niets in het leven
                            is een vanzelfsprekend gegeven.
Daar weet ik alles van, maar dat hoef ik je niet te vertellen.We hebben allebei al veel meegemaakt op het gebied van zwanger worden en bevallen.  
Ik hoop dat je snel weer een mooi nieuwtje voor mij hebt.En dat je weer snel zwanger mag zijn. En meid houdt moed, die 3e komt er echt wel. Dat zei ik ook al tegen je toen je zwanger wilde worden van je 1e. En die kwam er, dus gaat het nu ook lukken. Ik weet het zeker.
Groetjes en liefs Wilma
 
Hoi Willemien,



Fijn om te horen dat het wat beter met je gaat. Met mij gaat het ook
steeds ietsje beter. Ik heb wel nog steeds afscheiding, het blijft
steeds afnemen en als ik denk dat het bijna over is, begint het weer.
Ik heb geen idee of dat wel normaal is, maar die afscheiding is ook
weer niet zo veel dat ik denk dat er iets is blijven zitten bij de
currettage... Ik wacht het nog maar even af, denk ik....



Ik heb je verhaal gelezen over je oma. Tjongejonge! Wat een ervaring
zeg! En wat je zegt: Zo heeft jouw miskraam inderdaad gezorgd dat er
iets anders werd geschapen: De mogelijkheid om dat zwijgen te
doorbreken! Ik kan me zo voorstellen dat dat je op de een of andere
manier toch het gevoel geeft dat het allemaal ondanks alles niet voor
niets is geweest... Op een rare manier heeft dit zelfs iets moois...
Kan jij dat zelf ook zo voelen?

Heb je jouw oma eigenlijk verteld over dit forum? Het verschil van haar
wereld toen ze jong was en de wereld waar wij jong in zijn
(nouja...jong...haha!) is op dit gebied wel enorm, hé?! Voor ons is het
veel makkelijker om steun te vinden bij anderen. Net als jij heb ik
veel lieve kaarten en woorden ontvangen en ben ik ook ontzettend blij
met dit forum. Maar wat moet zij zich eenzaam, waardeloos en bang
hebben gevoeld. Verschrikkelijk! Als ze van dit forum af weet, en ook
weet dat je over haar hebt geschreven, mag je haar van mij een dikke
knuffel geven, als troost met terugwerkende kracht! Och och, onze opa's
en oma's leefden in een moeilijke wereld...

Net als jij ben ik nog steeds verdrietig. Vanmiddag zei mijn man er wat
van dat ik de laatste tijd zo stil ben. Hij vroeg wat we konden doen om
dat te verbeteren en het enige dat ik op dit moment kan bedenken, is
een nieuwe baby in mijn buik... Net als jij verlang ik naar een kleine
baby, nu ik weer heb geproeft van het zwanger zijn.

Trouwens, ik vind een leeftijdsverschil van 4 jaar helemaal niet veel!
Wat een onzin. Mijn zus en mijn broer schelen ruim 3,5 jaar en dat gaf
nooit problemen! In het gezin van mijn man is het verschil tussen de
oudste en de jongste zo groot, dat de oudste zelf een kind kreeg in
hetzelfde jaar als zijn jongste broertje werd geboren! Dát vind ik pas
extreem, maar ook dit heeft nooit tot problemen geleid!



Het lijkt mij juist ook heel leuk als je kind oud genoeg is om wat meer
te begrijpen van het feit dat er een broertje of zusje komt! Ze vinden
zelf ook heel leuk zeg je, en ze kunnen zich echt groot gaan voelen als
de baby er is. En ze hebben zelf wat minder aandacht nodig dan hele
kleine kinderen.

Bij alle leeftijden zijn voor- en nadelen te benoemen, toch? Gewoon doen wat jullie zelf voelen hoor!! Het is jullie leven!!



Ben je gisteren nog op het personeelsfeest geweest? Ervan uitgaande dat je geweest bent: Hoe was het??



Liefs van Sisi.




 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan