Om half 10 stonden we weer thuis.
En mama die vond het een HEL! haha
Eerst al die kids lekker spelen en doen in de ruimte waar we moesten voorbereiden, maar daarna pffff
Ik ging met hem mee naar de ok, hij moest bij de zuster op schoot en daar begon het hartverscheurende huilen. Mama maar tralala talala yoëll, maar ondertussen. (ja nelleke had ik nu maar kleenex aandelen!) Hij was zo weg, wat een naar gezicht zeg, ineens zo'n slap koppie brrrr
Mama nog vol tranen naar de dagbehandeling waar papa in zn beker koffie zat te knijpen. Na nog geen 2 minuten (nou ja voor ons 2 uur qua gevoel) mochten we weer mee hem halen.
Liep er een of andere miep met mijn bebloede, hard huilende ventje rond. Waartegen de verpleegster nog zei; geef hem maar aan zn moeder GRRRRRR
Kind uit haar armen gesleurd en kreeg na 5 minuten pas een handdoek, dus mama helemaal onder. Ach lekker belangrijk.
Hij was zo zielig, alleen maar huilen en als hij rustig was dronk hij een mini slokje en ging weer bij me hangen. Zodra er een ander kindje ging huilen begon hij ook weer.
Toen even overleg gehad met de zuster en die zei; als je het zelf aandurft mag je naar huis hoor. Hopsa dat was niet tegen dovemansoren gezegd, Yoëll in zn doek en mama's jas geslagen en weg wezen. Op de gang bij de lift nam hij een diepe zucht en viel op papa's schouder meteen in slaap. Thuis lekker in de wagen beneden gelegd, dichtbij ons.
Heeft net een half bakje fruithap op, maar doet wel zeer, je ziet hem steeds bedenkelijk slikken. En hij heeft al 200cc sap op.
Hangt lekker bij papa onderuit naar de studio 100 dvd te kijken.
Nu maar hopen dat het hem ook echt heeft geholpen.
En mama??? die gaat zo even rondje rennen ofzo (hihi) Serieus dit is zo verschrikkelijk om te zien, zo machteloos ben je. Brrrr
