Vraagje (moeilijk)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Ik wist niet of ik het hier moest vragen, maar doe het na lang denken  toch.

Al bijna 2 jaar is bekend dat mijn zusje gaat overlijden. Ze is meervoudig gehandicapt, en gaat nu aan de gevolgen hiervan overlijden. Sinds 2 weken is vrij duidelijk dat het niet lang op zich laat wachten nu. Gisteren hebben we te horen gekregen max. een half jaar nog. Maar de verwachting is eigenlijk meer weken als maanden.

Nu wil ik vragen: Hoe moet ik hiermee omgaan met de kinderen? (Thom van 5 en Danae van net 2) Is er iemand die ervaring hiermee heeft? Voor Thom hebben we een vrij duidelijk plan. Hem willen we er gewoon bij betrekken. Hebben hierover ook  overleg gehad met school en andere professionals.  Maar Danae? Is die niet te jong?
Bijna 2 jaar geleden hebben we een noodplan gemaakt waarin vast stond dat ze bij de crematie naar bekenden van ons zou gaan. Maar we zijn inmiddels bijna 2 jaar verder. Danae is ouder, begrijpt meer en snapt dondersgoed dat er wat aan de hand is. Haar ervan weghouden lijkt me niet goed. Maar erbij? Ik weet het even niet. Wie o wie heeft ervaringsverhalen? Mag ook zijn hoe familie/vrienden/bekenden ermee omgegaan zijn.

Groetjes, Cathy
 
Jeetje zeg hé dat is een heftige periode die julie mee maken en mee gaan maken nog.

Hoe ik het zou doen, maar je kent natuurlijk je kids zelf het beste en weet dus zelf in hoeverre ze wat wel en niet begrijpen en aankunnen.
Ik zou ze er allebei bij betrekken. Danae zal op latere leeftijd toch naar haar gaan vragen. Wat ze nu niet kunnen begrijpen en weten speelt toch als gebeurtenis in hun hoofdje en komt er op latere leeftijd uit, ze gaan vragen stellen  hoe en wat.

Ik zou  een bekende van jullie vragen, die wat verder af staat van jullie, dus bv iemand uit je schoonfamilie, om mee te gaan voor Danae. Als het niet meer gaat, ze het niet begrijpt, weg wilt oid, zij de zorg voor jullie om haar over kunnen nemen.

Misschien een hele stomme en zeker niet gelijke situatie, maar ik vond het bv heel belangrijk dat Yoëll erbij was toen we de kat in lieten slapen. Ik vond dat hij moest zien dat hij daar bleef en niet mee terug ging en kon. Hem daarbij verteld dat hij oud en heel ziek was en een sterretje zou worden.
In het begin vroeg hij er niet zoveel naar maar nu als hij foto's ziet van de kat, zegt hij loelie nou? Dan vraag ik hem, waar is loelie en zegt hij hoog in lucht, is een terretje. Dan is het oke.

Ik denk dat het zo bij veel kinderen werkt, ze kunnen het dan een soort van plekje geven. Ze zien dat de mensen er omheen verdrietig zijn, dan tante niet meer terug komt en ze een sterretje worden. Een ster is onberijkbaar, maar je kunt er wel naar kijken en de ster kan jou zien van zo hoog.

Heel veel sterkte en ook met de keuze die je maakt voor danae. Weet dat je eigen gevoel je nooit in de steek zal laten!
 
Hoi Cathy,
Voorop staat natuurlijk dat jij je kinderen het beste kent, en kan inschatten wat het doet met je kinderen.

Ikzelf zou Kian denk ik niet meenemen naar een crematie. Ik zou hem bij de bezoekjes aan m'n zusje wel uitleggen dat ze ziek is, en na overlijden als hij ernaar zou vragen zou ik uitleggen dat ze bij God is in de hemel (of een sterretje, maar net wat je zelf fijn vindt).
Mijn gevoel zou denk ik zeggen dat een kind dat zo jong is nog niet thuishoort op zulke trieste gelegenheden. Het kind zal iedereen heel verdrietig zien, en zal waarschijnlijk toch ook niet begrijpen wat er met die kist gebeurd.

Heel veel sterkte met deze situatie. En goed dat je erover begonnen bent. Het is altijd nuttig om meerdere meningen te lezen om vervolgens te kunnen doen waarvan jij denkt dat goed is.

Liefs Nelleke
 
Hallo Cathy,

Wat heftig zeg, de situatie waarin jij en je familie zitten. Begrijpt jouw zusje het allemaal? Hoe gaat zij er mee om?

Goed dat je de school en ook andere profs erbij hebt betrokken. Natuurlijk sowieso dat ze weten wat er speelt is belangrijk en ja, ze kunnen je soms ook wat wegwijs maken.

Je vraagt naar ervaringsverhalen.
In januari van dit jaar overleed na een kort ziekbed mijn opa en direct had ik erg sterk het gevoel dat Julian (toen 1,5)  mee "moest" naar de crematie, simpelweg omdat we allemaal 1 familie zijn. Wat hij er wel of niet van snapt, geen idee, maar er zijn wat mij betreft maar weinig situaties waarin kinderen niet zouden "thuishoren".

Maar ik had wel m'n twijfels, want wat zou de familie er van zeggen? Toen heb ik besloten m'n oma te vragen wat zij vond/wilde en alle andere meningen naast me neer te leggen. Oma wilde graag dat Julian meekwam omdat opa gek op hem was. Hij is hun eerste (en enige) achterkleinkind en hij was er supertrots op.

De plechtigheid was om 10 uur, normaal gesproken fruittijd. Ik had een bakje met voorgeschilde appel meegenomen en hij heeft bijna de hele tijd rustig bij Gert op schoot zitten knabbelen aan de appel. Hij heeft ook nog even rond gelopen en er bleek zelfs een hoekje met speelgoed te zijn in de zaal waar de uitvaart plaatsvond!

Later, tijdens de koffie en de condoleance, bleek hij erg goed in staat om op menig gezicht,  soms door de tranen heen,  een glimlach te toveren! Hij brak de sfeer die toch meestal wel gespannen is tijdens een crematie.

Voor mij is het steeds de juiste keuze geweest om hem mee te nemen, ook omdat het voor mij behoorlijk zwaar was om voor de eerste keer weer terug te zijn in het crematorium waar ik afscheid van mijn moeder heb moeten nemen. Voor mij was het meenemen van Julian ook een symbool van de oneindige cirkel van het leven.

De familie of andere bezoekers heb ik niet gehoord over of ze het wel of niet gepast vonden. Was Julian nou opeens heel vervelend geworden ofzo, dan was ik er met hem even uitgelopen. Van een medewerkster begreep ik dat dat wel vaker gebeurt. Maar de tip om iemand mee te nemen is ook wel een goede, want afscheid van een oude opa of een nog jonge zus is wel iets anders.

Ik wens je veel sterkte met de situatie en met je beslissing. Probeer je gevoel te volgen, ik denk dat dat het beste werkt.

Ellen mv Julian

 
allereerst jij en de rest van de familie ook veel sterkte deze tijd!

Mijn vriendinnetje heeft net der vader verloren en heeft een dochter van ook 2 en haar vader had kanker dus ook een ziekte bed.
dit heeft zij gedaan:

Er zijn hele mooi boekjes over van nijntje en van kikker, die las zij voor.  Zij heeft  1 keer per week ongeveer  gewoon gepraat over de dood, wat dat is en dat je dan heel verdrietig bent en dat dat langzaam ook weer minder wordt, dat je opa dan niet meer kan zien maar dat hij wel naar je luisterd en dat er eens sterretje is  voor opa.

Misschien heb je er iets aan!

kus wen  
 
Lieve Cathy,

Ik heb helemaal geen tips of niks, ik zou ook niet weten wat te doen in een situatie als de jouwe.
Maar ik wilde jou en je familie gewoon veel sterkte toewensen. Zelfs als je 2 jaar de tijd hebt gehad om je een beetje voor te bereiden, als de tijd daar is lijkt het me toch ineens veel te snel gegaan. Ook heel veel sterkte voor je ouders gewenst.

liefs, ilja
 
Hallo Cathy,

Allereerst heel veel sterkte voor deze moeilijke tijd.
Het moet ongelooflijk zwaar zijn om nu al van je zus afscheid te moeten nemen.
Wat betreft het wel of niet meenemen van je kinderen naar de uitvaartplechtigheid: doe wat jij graag zou doen en waar jij je goed bij voelt. Als jij je kinderen erbij wilt hebben, neem ze mee. Niemand zal het raar vinden en kinderen kunnen een hoop betekenen in zo'n situatie (ik denk aan mijn neefjes tijdens de begrafenis van mijn oma, mijn moeder had veel steun aan hen op de begraafplaats). Maar als jij genoeg hebt aan je eigen verdriet en het op dat moment niet ziet zitten om ook nog de zorg voor je kinderen erbij te hebben, is dat ook volstrekt begrijpelijk. Het lijkt me voor hen dan heel fijn om betrokken te worden in het hele gebeuren en wel de mogelijkheid te hebben om afscheid te nemen op hun manier.
Ik hoop dat jullie een waardevolle tijd tegemoet gaan en heel veel sterkte gewenst.

Groetjes,
Geeske.
 
Hoi,

Alvast bedankt voor deze reakties. Ik kan er echt wat mee. Schroom ook a.u.b. niet om er nog meer bij te zetten!  Als het zover is ga ik ook in gesprek met de uitvaartonderneming. Die zullen dit vaker mee maken. Als het goed is hebben zij er ook speciale boekjes voor.
Maar "praktijk"ervaringen zijn altijd prettiger om te horen.

@Daisy,
Mijn zusje heeft de verstandelijke vermogens van een kind in de basisschool leeftijd. Ze weet dat de dokter haar niet meer kan helpen. Het besef dat daar doodgaan op volgt is er niet. We hebben er ook voor gekozen het haar niet te vertellen. Dan zou ze alleen maar bang worden. Volgens de verpleeghuisarts (ze is 32 en woont in een verpleeghuis voor jong gehandicapten) zal dat besef wel een keer komen. Maar dat handelen we wel op het moment dat het zover is.

Groetjes, Cathy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan