De eerste drie maanden was ik een wandelende tiran. Niets of niemand was veilig in mijn buurt. Mijn hemel, wat was ik dan geirriteerd om echt van alles. En wat ik ook herken is dat ik mijn man eerst helemaal had uitgescholden en vijf minuten later huilend bij hem zat met de woorden dat hij dat niet verdient dat ik zo rot tegen hem doe en hoeveel ik wel niet van hem hou. Gelukkig vond mijn man het allemaal heel erg grappig om te zien en ging op een gegeven moment weleens expres uitdagen. Als ik er dan weer intrapte hadden we samen daarna de grootste lol. De middelste drie maanden was ik weer helemaal vrolijk en aardig. Nu begint het soms weer terug te komen. Gelukkig niet meer constant, maar sommige dingen kan ik weer absoluut niet hebben. Ik sta soms echt verbaasd van mijn eigen gedrag, maar geniet er wel van. Ik heb nog nooit in zulke extreme mate gezegd wat ik vind en wat ik dus niet leuk vind vane een ander.