Vriend nog niet klaar voor kinderen

Hoi Jenny, ik ben 1.5 jaar ouder dan mijn vriend en hij was er nog helemaal niet klaar voor, 5 jaar riep hij elke keer, terwijl ik eigenlijk al wel wilde. Ik heb hem niet willen pushen en bij ons gebeurde het vorig jaar ongepland. Na de schrik was hij helemaal om! Helaas werd dit een miskraam. We hebben nog een mooie reis gemaakt en hebben we nu samen  besloten er helemaal voor te gaan! Ik denk dat het meestal voor de man anders is dan voor de vrouw.
Een vriendin van mij,haar vriend wilde eigenlijk geen kinderen riep hij elke keer omdat hij een slechte band met zijn vader heeft. Nu was ze het zat en heeft het heel serieus aangekaart dat ze nu echt wel wil, zij is 30 en hij 34. Toen hij door had dat ze er nu echt klaar voor was en ze het echt heel graag nu wil, was hij ook om.
Ik zou het niet pushen maar als je er echt echt klaar voor bent wel serieus over praten, laten merken dat het echt menens is.
 
Hallo! Ik snap je echt 100000%. Ik ben zelf nog wat jonger, 22, maar eigenlijk vind ik dat wel een mooie leeftijd om te beginnen met het proberen om kinderen te krijgen. Misschien als ik net 23 ben (juli). Dan heb ik ook mijn studie afgerond en zijn mijn vriend en ik alweer 6 jaar bij elkaar. Ondanks dat we net een huisje hebben, waar nog genoeg aan moet gebeuren, ben ik er wel echt helemaal klaar voor. Ik heb geen wilde plannen meer, maar wil me juist settelen en een gezinnetje beginnen, samen met hem en onze katten (as zaterdag een half jaar, ZO SCHATTIG MAAR ZO ONTDEUGEND ?). Mijn vriend daar in tegen, denkt heel praktisch en benoemt het financiele plaatje. Als ik door vraag, wat hem nog meer tegen houd behalve dat, krijg ik alleen ben er nog niet klaar voor. Hij wil er ook geen gesprek meer over aangaan. Dat maakt het voor mij niet makkelijker. Nu maar proberen het met rust te laten, maar dat is verdomde moeilijk. Heb van de week "perongeluk" al een rompertje gekocht voor als we een kindje krijgen. Oepsie. 
Het zijn geen tips, maar wilde wel even laten weten dat je niet alleen bent! Nu maar hopen dat het feit dat een kennis/vrienden van ons ouders zijn geworden, het balletje een beetje begint te rollen... 
 
Hallo! Ik snap je echt 100000%. Ik ben zelf nog wat jonger, 22, maar eigenlijk vind ik dat wel een mooie leeftijd om te beginnen met het proberen om kinderen te krijgen. Misschien als ik net 23 ben (juli). Dan heb ik ook mijn studie afgerond en zijn mijn vriend en ik alweer 6 jaar bij elkaar. Ondanks dat we net een huisje hebben, waar nog genoeg aan moet gebeuren, ben ik er wel echt helemaal klaar voor. Ik heb geen wilde plannen meer, maar wil me juist settelen en een gezinnetje beginnen, samen met hem en onze katten (as zaterdag een half jaar, ZO SCHATTIG MAAR ZO ONTDEUGEND ?). Mijn vriend daar in tegen, denkt heel praktisch en benoemt het financiele plaatje. Als ik door vraag, wat hem nog meer tegen houd behalve dat, krijg ik alleen ben er nog niet klaar voor. Hij wil er ook geen gesprek meer over aangaan. Dat maakt het voor mij niet makkelijker. Nu maar proberen het met rust te laten, maar dat is verdomde moeilijk. Heb van de week "perongeluk" al een rompertje gekocht voor als we een kindje krijgen. Oepsie. 
Het zijn geen tips, maar wilde wel even laten weten dat je niet alleen bent! Nu maar hopen dat het feit dat een kennis/vrienden van ons ouders zijn geworden, het balletje een beetje begint te rollen... 
 
Herkenbaar, ik schrijf er ook over in soortgelijke topics. 
Ik heb een enorm sterkte kinderwens en zou er liever gisteren voor gaan dan vandaag. 
Vriend is echter heel bang om zijn vrijheid kwijt te raken en is er nog niet aan toe. Ik wil hem uiteraard niet pushen dus begin er niet te vaak over. Maar ik wacht inmiddels een half jaar (dat ik er echt aan toe ben) en iedere menstruatie voelt weer als een gemiste kans. Hoewel het eerst een positieve wens was, kan ik er inmiddels behoorlijk verdrietig om worden.
Ik organiseer babyshowers voor vriendinnen, ga voor iedereen cadeautjes shoppen, ga op kraamvisite en ik gun het de hele wereld, maar ik denk toch ook: ' Wanneer komt mijn tijd nu?!' 
Vrij bizar om te merken vind ik, wat die hormonen met je doen. Ik heb een fulltime baan, veel hobby's, een druk sociaal leven en toch is er blijkbaar zoveel tijd om stil te staan bij zo'n grote wens.
 
We wachten gewoon verder...
 
Toen ik mijn vriend leerde kennen wilde ik eigenlijk ook best wel snel kinderen, wij waren toen al beide tegen de 30 jaar. 
Maar goed, je raad het al, mijn vriend was er toen niet klaar voor. Bij lange na niet zelfs. Dat moest ik toch accepteren, want je moet er wel allebei achter staan. 
Twee en half jaar geleden hebben we samen een huis gekocht, en toen kwam het onderwerp kinderen ook ter sprake. Ik was inmiddels al bijna 33 jaar. Ik heb toen gezegd dat ik dat ik dan wel tot mijn 33ste zou wachten. Gelukkig vond mijn vriend het toen ook wel leuk. Het is meer de angst van het vaderschap die erbij komt kijken. Dus we gingen ervoor. Duurde het nog 7 maanden voor ik echt zwanger was. Eerste half jaar wilde het niet lukken, mijn lijf deed wel anders, maar ik werd wel steeds ongesteld. Je lijf houdt je echt in de maling. Ik wilde denk ik te graag, en dan lukt het ook niet. Dus de zomer kwam eraan, en ik dacht:'|Fuck it, ik ga lekker van de zomer genieten'. En toen bleek ik wel zwanger. In April 2017 is ons lieve kleine meisje geboren. En hij is echt een op en top papa. Vanaf de geboorte zo betrokken met haar en dat echt zo fijn!
Mijn enige tip is: Ga ervoor als je er samen klaar voor bent. Je bent nooit te oud. Ga samen lekker genieten van het leven. Want als de kleine er eenmaal is dan ben meer aan huis gebonden dan je denkt. Lekker samen nog een grote reis maken ofzoiets. Want die kan je de komenden jaren wel vergeten. 
 
O ja, en ik ben ondertussen wel toe aan de tweede, maar je raad het al, meneer nog niet. Haha. Ik hoop dat er na de zomer anders over denkt.
 
Beste Babyv

Het is ondertussen een tijdje geleden dat je dat berichte postte en ik vraag me af hoe het nu verder gelopen is? 

Ik vind het heel herkenbaar. Wij zijn ook 2,5jaar samen, wonen al een tijdje samen en al mijn vrienden hebben ondertussen al gemiddeld 2 kindjes, getrouwd.. Wat bij mij meer meespeelt dan dat is dat ik ondertussen 31 ben al en hij 38. Ik heb het gevoel alsof er niet meer veel tijd is als ik meerdere kindjes zou willen of het niet direct lukt. Ik heb het gevoel dat mijn vriend vooral bang is voor verandering, zoals bij het samenwonen ook was. Toen kon ik gemakkelijk zeggen 'ik houd mijn huis aan, we proberen het 2 weken en verlengen het dan' maar zoiets werkt voor een kind niet. en eigenlijk wil ik dat ook niet. Het kwetst mij dat hij terughoudend is. Ik had me altijd voorgesteld dat de man het ging willen voor ik er klaar voor was want dat heeft me wel eventjes gekost. 

Hopelijk zie je het berichtje nog.

Groetjes
I
 
Hoi hooi,  Hier zijn de eierstokken ook heel hard aan het klapperen sinds we zijn getrouwd en in februari een koophuis hebben, voor mij is het nu klaar voor de volgende stap. Maar meneer wilt nog wachten... Toen ik het rond maart bespreekbaar maaktte was dat best even een lastige periode. Het zat bij mij heel diep en hij is er totaal nog niet mee bezig gaf ie toen aan. We hebben er best veel ruzies over gehad omdat we allebei moeilijk vinden om onze gevoelens te uitten. Uiteindelijk hebben wij er wel een goed gesprek over gehad. Echter komt het er wel op neer dat hij nog even wil wachten, hij gaf dit jaar aan uiterlijk over 5 jaar. Ik heb toen duidelijk aangegeven dat ik dat te lang vind, 30 jaar (ik ben nu 27) is mijn grens, aangezien de leeftijd van een vrouw ook een grote rol speelt. Dus hij weet ook vanaf mijn dertigste stop ik met de anticonceptie en is het zijn pakkie an. Ik kom hem nu tegemoet door hem de tijd te geven, maar er zitten wel grenzen aan voor mij. Natuurlijk hoop ik dat hij eerder klaar is dan mijn dertigste maar die tijd gun ik hem. Wel merk ik dat de kinderwens echt heel diep zit nog steeds en ik (hoeveel ik een ander het ook gun) wel veel verdriet voel als er in mijn omgeving weer een baby geboren wordt. Ik durfde dit eerst ook niet goed te zeggen tegen mijn partner, dat ik dat best lastig vind, maar laatst toen er weer een kleine was geboren in mijn vriendenkring, toen merkte hij dat er iets was. Toen zei ik het ook eerlijk, hij reageerde er neutraal op. Maar ik merkte wel dat het mij opluchting gaf. Ook maak ik ook veel meer opmerkingen in vorm van grapjes of in een leuke postieve context. Maar ook als het mij te veel wordt. Ik snap dat hij er nog niet mee bezig is maar ik wel en dat mag hij best weten. Wellicht zal hij langzamerhand dan ook mijn kant meer begrijpen.  Ik ben inderdaad ook wel benieuwd hoe het is met de topicstarter en wat de stand van zaken is:) Maar ben blij even mijn verhaal kwijt te kunnen. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan