vroeg geboorte

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo, mijn naam is Tineke. Ik ben 30 jaar en ik ben nu zwanger van onze tweede kind. Ons eerste kind: Jesper is met ruim 24 weken spontaan geboren.
Ik had een onbezorgde zwangerschap, geen klachten. Ik fietste door de zwangerschap heen. Op een dag ( dag voor de bevalling) kreeg ik rugklachten. Niet bij nadenkend dat het rugweeen waren. Dit bleek dus wel te zijn. Op naar et ziekenhuis. Ik heb allerlei weeenremmers gekregen. Toen het iets gezakt was, ben ik vervoerd naar Veldhoven. Daar is Jesper geboren. Zijn hartje klopte nog 2,5 uur. De week was erg zwaar. Voor ierereen om ons heen. We zijn gelukkig door alle mensen goed begeleidt. D.m.v. rouwtherapie heb ik Jesper een beetje een plekje kunnen geven. Onze kinderwens was zo groot, dat we niet lang wilde wachten voor ons tweede kind. Na 4 maanden bezoeken brengen aan het ziekenhuis e.d. zijn e eigenlijk meteen weer aangeteld.
Het is heel dubbel gevoel. Verlies van je zoon en de vreugde voor een nieuw kind.
Het zal zeker geen onbezorgde zwangerschap zijn. Regelmatig naar het ziekenhuis voor controles.
Elke miskraam is erg (hoewel dit van ons geen miskraam is, maar wel een verlies). Ik hoop dat iedereen uiteindelijk gelukkig wordt.

groeten
 
Hoi Tineke,

Wat erg om mee te maken zeg!
Wel goed dat je het eerst een plekje hebt gegeven.
Heel logisch dat je nu erg onzeker hebt en fijn dat je nu extra onder controle gehouden wordt.

Heel veel succes met je zwangerschap
 
Heel veel sterkte met het verwerken van zo'n groot verlies. Een miskraam is erg, maar dan heb je je kind niet gezien. Alleen de ongevormde klomp. Maar als je kindje al geleefd heeft dan is de herinnering nog tastbaarder. Ik kan me voorstellen dat je rouwproces dan nog dieper zal zijn!

Probeer maar veel afleiding te zoeken als de angst je weer parten speelt. Zekerheden zijn er niet in het leven. Er zijn zoveel dingen om onzeker over te zijn. Zeker rond kinderen krijgen: wordt ik wel zwanger? Heb ik wel een eisprong? Is het zaad van mijn man nog goed? (en als je dan eindelijk weer zwanger bent), groeit het goed? Leeft het nog? Voel ik het nog? Overleeft het de bevalling??

allemaal vragen die ik bij mijn eerste zwangerschap duizend keer uitgedacht heb. helaas werd dat een miskraam. 3 maanden later mocht ik weer zwanger zijn en weer piekerde ik mijn dagen vol. Dit keer mocht het goed gaan. Ze is gezond geboren en is nu al anderhalf. Nu willen voor een tweede kindje gaan en weer merk ik dat ik ga piekeren.... nu probeer ik het bewust los te laten. Het helpt mij (ik ben gelovig) om het elke dag voor God neer te leggen in gebed. Hoeveel ik ook pieker, het geeft me geen zekerheden, alleen versterk ik er mijn angst mee en daarom is het beter niet bezig te zijn met alles wat er mis kan gaan!

ik hoop dat je een manier vind om ermee om te gaan!

sterkte hoor!
 
Hoi Tineke,

Ik lees mijn eigen verhaal maar mijn zoon heette Quinten, ik ben inmiddels 2 jaar verder en heb een schat van een dochter.

Met 24,5 weken spontaan weeën, naar het Erasmus vervoerd, toch geboren, 2,5 uur geleefd (heb hem zelfs horen huilen) maar helaas, hij was gewoon te klein. 4 maanden later was ik zwanger van mijn dochter, heb tijdens die zwangerschap 4 weken in het ziekenhuis gelegen allemaal uit voorzorg.

Maar mijn zoon, kan ik niet vergeten, elke dag denk ik aan hem, het is nu bijna 2 jaar geleden en ik zie hem nog steeds voor me. Ook dat het allemaal zo "ineens"gebeurde denk ik nog vaak aan. Het ene moment zat ik heel rustig op een verjaardag het andere moment in de ambulance!!!.

De zwangerschap was spannend, maar ik had in het ziekenhuis goede begeleiding en die mensen hebben me in alles gesteund.

Gr.
 
Hoi Tineke,
Wat erg voor jullie!
Wil even tegen je zeggen dat ik begrijp dat je het niet kunt vergeten, wat een ervaring!
Maar een lichtpuntje: mijn gynaecoloog zei dat bij een miskraam altijd iets mis is met de baby, hij kan dan beter geen leven hebben dan een leven vol ellende of beperkingen. Het klinkt hard, maar misschien is jullie dan toch iets bespaart gebleven... Begrijp me niet verkeerd, dat maakt wat er is gebeurd niet minder erg, maar toch...
Ikzelf heb uit deze wetenschap een beetje troost gehaald.
xxxx katska
 
hallo dames,

bedankt voor jullie reacties. Het is fijn dat mensen met je meeleven.

hi katska, je schreef dat er meestal met de baby iets "mis" is,maar in ons geval is er helemaal niks uit gekomen. Er was niks met mij, niks met Jesper. Dit maakt het denk ik moeilijker te accepteren dat dit gebeurd is. Ze praten over hard gezegd: dikke pech.
Ze weten wel dat de baarmoederhals te kort is geworden en mijn lichaam gaf aan dat ik moest bevallen. De oorzaak waarom die te kort is geworden is en zal onbekend blijven.
Ik had misschien idd geweten dat er iets "mis" was.

hi nynke80, het lijkt er idd op dat we het zelfde hebben meegemaakt. is er bij jullie iets uitgekomen waarom dit gebeurd is?

sterkte allemaal.

gr tineke
 
Hoi dames,

Ook mijn zoon was kerngezond, met 11 weken hadden we een vlokkentest gedaan, dit omdat we ook daarvoor nog een dochter hebben gehad die een chromosoomafwijking had (we hebben toen met 23 weken de zwangerschap stop moeten zetten wegens niet levensvatbaar)

We weten niet wat er gebeurd is, ook wij kregen te horen dat het dikke pech was.

Toen dat bij onze zoon gebeurd was hebben ze bij mijn derde zwangerschap mijn baarmoederhals in de gaten gehouden, en die werd korter naarmate de zwangerschap voorderde, toen de artsen zagen dat er een verandering zat ben ik gelijk opgenomen, mocht alleen douchen en naar de wc voor de rest mocht ik met de rolstoel. Met 25 weken kreeg ik weer weeen (dat was in het ziekenhuis) maar het was gelukkig "vals alarm". Ik heb van week 22 tot 26 van de zwangerschap ik het ziekenhuis gelegen en alles ging heel erg goed, de baarmoederhals werd weer langer. Daarna mocht ik het thuis rustig aan doen. Het meest bizarre is, is dat ik ingeleid ben, die kleine meid die kwam gewoon niet.
Dus kan je na gaan hoe het kan lopen.

Ik ben zelf ook erg benieuwd hoe mijn volgende zwangerschap zal verlopen.

Gr.
 
hallo Tineke( en andere dames),

ik las je verhaal en kon het eigenlijk toch niet laten om ook te reageren.

allereerst wil ik je/jullie zeggen dat ik met jullie meeleef!dit is echt verschrikkelijk voor vader moeder en omgeving om mee te maken...

mijn verhaal is weliswaar anders , maar ook ik heb mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 30 weken!(dit is gebeurd in mei).

ik was eindelijk zwanger na 1.1/2 jaar 'proberen'.dolgelukkig natuurlijk.vroeg in de zwangerschap ondekte te ze dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was en werd ik doorverwezen naar de gyn,ik maakte me eigenlijk totaal geen zorgen....misschien dom...achteraf gezien.met de 20 weken echo zagen ze dat ons zoontje 'te klein' was...nog steeds was ik vrij nuchter, ze kunnen tegenwoordig toch zoveel?!maar een paar weken later bleek dat hij echt veeel te klein/licht was en dat ze eigenlijk niets voor ons konden doen...afwachten...de schrik sloeg me om het hart, maar we bleven hopen op een wondertje (net zoals sommige artsen).weken lang hebben we tussen hoop en vrees geleefd, maar de gyn vertelde ons dat we ons op het ergste moesten voorbereiden...we moesten wachten tot ons zoontje zou overlijden, dan konden ze de bevalling in gaan leiden.weer wachten dus...een aantal weken!goh wat was ons kleintje sterk...ik vond het echt een verschrikkelijke tijd...je wil zo graag!uiteindelijk met 30 weken was te zien op de echo dat zijn hartje niet meer klopte...de bevalling werd ingeleid, en na 4 dagen is ons zoontje Fabio geboren...maar 500 gram...

de oorzaak bleek achteraf placenta insufficientie te zijn geweest, de aanleg van de placenta is waarschijnlijk vanaf het begin niet goed geweest(door de hogere bloeddruk!?).

kapot van verdriet en pijn in mijn hart...maar toch is de kinderwens ook hier heel sterk!nu wachten tot we 'groen'licht krijgen van de gyn!
zal zeker een verschrikkelijk spannende zwangerschap worden, maar we moeten erop vertrouwen dat ook wij een gezond en levend kindje op de wereld kunnen zetten!

sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het even kwijt...jullie laten weten dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten en/of hebben gezeten...wens jullie het allerbeste!

lieve groetjes iris

p.s kennen jullie het nummer 'zo mooi zo mooi'van blof?luister maar eens op youtube....prachtig! wel een tranentrekker hoor ;-)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan