Wat herkenbaar allemaal zeg! Ik had de "mazzel" dat mijn drie miskramen ver uit elkaar zaten, ik was elke keer zo blij dat ik toch gewoon zwanger kon worden (er zat steeds een maand of acht tussen). Maar inderdaad, ook bang. Mijn miskramen waren allemaal erg vroeg, ik ben nu met dik 15 weken al 7 weken verder dan ik ooit geweest ben, dat scheelt ook denk ik. Maar ik ben ook nog steeds bang voor bloed. Heb gelukkig helemaal geen bloedverlies en voel me echt knetterzwanger (nog steeds misselijk ook, helaas en ergens: gelukkig). En geen buikkrampen, als ik iets voel wat daar in de buurt komt ben ik meteen bang! Ik weet wel dat het niet uitmaakt, maar ik let extra goed op mezelf, doet mijn buik moeilijk dan lig ik meteen in bed. Dan kan ik uitrusten en voelen of het echt niet krampt. En toch, ondanks die donkere randjes heb ik wel een beetje een roze wolk hoor! Maar ik heb ook nog geen kamertje af ofzo, het enige dat ik gekocht heb is wat zwangerschapskleding en een paar grotere BH's. En een boekje voor de aanstaande vader. Die is superbezorgd, wrijf ik over mij buik omdat mijn darmen tekeer gaan schrikt 'ie gelijk en als ik zeg dat ik me niet lekker voel moet ik meteen zeggen dat het met het kindje goed gaat, anders is 'ie bang dat het niet goed zit. Dat ik een paar weken terug met mijn fiets tegen een andere fietser aangereden ben en daardoor gevallen ben hielp ook al niet : )
Ik weet het niet, ik hoop dat jullie wolkjes ook een beetje komen. Wij worden in ieder geval niet zo hysterisch zwanger als sommige andere dames, volgens mij zijn we daardoor leuker voor onze omgeving. (Weet niet of jullie dat ook hebben: ik vertel wel dat ik misselijk ben, maar altijd in één zin met dat ik zo blij ben en dat het erbij hoort. Alsof ik er geen last van mag hebben ofzo.)
Groetjes,
Zeeuws Meisje
en nu heeft de aanstaande papa nog niet eens gevraagd of ik al getest heb. Hij wil héél graag een kindje, maar gelooft er al bijna niet meer in.