Waarom is het opeens een taboe om naar kinderwens te vragen?

Het is geen rare vraag, maar het antwoord kan pijnlijk zijn om te geven. Omdat het iets ontzettend privé is en omdat mensen altijd, ALTIJD een mening over je antwoord zullen hebben en denken dat ze je ergens van kunnen overtuigen. Dat is de reden waarom ik het niet met mijn ouders heb gedeeld, maar waarom mijn schoonouders het wel weten.
En oh ja, mensen komen ook met ongevraagde adviezen, zoals het befaamde 'je moet het gewoon loslaten'. Dat advies kunnen ze ergens bergen waar de zon niet schijnt.
Ik hoorde vandaag van een collega, 50 jaar, 1 kind na een behoorlijk aantal miskramen. Zij voelt zich nog steeds gekwetst als mensen haar vragen, waarom ze er maar 1 heeft. Waar bemoeien mensen zich mee? 
 
@Tulipaa
Bedankt voor de tip,  heb de documentaire gekeken met veel begrip en bewondering. Ben zelf absoluut nog niet in die fase van mijn kinderwens maar vond het leerzaam, moeilijk maar ook mooi om te zien hoe Inès dit vastgelegd heeft 
 
Bedankt voor de tip betreft de docu inderdaad! Waarom vragen vind ik ook wat anders dan oprecht de vraag of er kinderwens is. Ik heb zelf ook een drieling verloren en vond het totaal geen probleem om dit met mensen te delen als ze vroegen hoe het met onze kinderwens was, hoe pijnlijk die gebeurtenis ook was. Kan het ze niet kwalijk nemen dat ze interesse tonen, en zie het zelf niet als bemoeienis maar misschien komt dat ook doordat ik het geluk had om al een kleintje te hebben. Vraag me gewoon af of het dan puur de confrontatie is of dat je tegenwoordig alles wat kwetsend kan zijn maar moet vermijden om het te vermijden..
 
Ik zou het vervelend vinden als mensen naar vragen. Dit ondat ze mogelijk verwachten dat ze heel snel het bericht krijgen dat je ook echt zwanger bent.  Terwijl je niet weet of het wel lukt. Daarnaast heb ik het juist niet tegen mijn schoonouders verteld ondat zij al jaren scheeuwt dat er een kleinkind moet konen. Zelfs zo erg dat ze cadeautjes meenam van vakantie die stonden voor vruchtbaarheid. Toen heb ik gezegd bij ons konen geen kinderen ik heb al een klein kind (jouw zoon). Dit werd niet in dank afgenomen. Ik heb wel m'n beste vriendin in vertrouwen genomen en get tegen mijn personal trainer gezegd (ivm met het opstellen van m'n sportdoelen voor komend jaar). Maar mochten andere vrienden het vragen dan weet ik niet wat ik zou zeggen, iets iets van hij  en mij dat wil je toch niet mixen dan krijgt je terror kinderen? uiteindelijk wil je graag je vrienden en  familie verrassen. Maar de keuze is aan iedereen persoonlijk.
 
Ik vind het helemaal niet raar om te vragen of iemand een kinderwens heeft. Het kan zijn dat dat een gevoelig punt is bij degene omdat ze moeilijk zwanger kunnen worden, maar dat kan je niet ruiken natuurlijk. En de vraag op zich vind ik echt niet raar.
Er worden wel gekkere vragen gesteld waarvan ik wel even achter mijn oren moet krauwen.
 
Ik vind het geen taboe. Ik vond altijd leuk om erover te praten dat ik een hele duidelijke kinderwens had.
Toen we er echter voor kozen om aan onze kinderwens te beginnen wilde ik hier eigenlijk niks over loslaten. Ik wilde dat het toch een beetje een verassing was voor vrienden en familie.
Nu ben ik ook wel blij want na 1,5 jaar is het nog niet gelukt. Mensen vragen er wel ooit naar maar niet heel direct. 
twee vriendinnen en 2 collega's weten het waar ik mijn ei bij kwijt kan en dat vind ik voldoende. Ik wil niet steeds de vraag naar mijn hoofd krijgen is het al gelukt?? 


ik vind het al erg genoeg dat het niet lukt en mensen gaan toch anders naar je kijken. Een collega van mij waarbij het ook niet lukte.. we hadden het er regelmatig over wel positief maar zou niet fijn vinden als dat over mij was.
woon in een klein dorpje en iedereen in het dorp zal t dan weten... 
 
Ik vind dat je best mag vragen of iemand een kinderwens heeft, daar kan eenieder prima op antwoorden, ook als het nog niet lukt(ja, de wens is er, punt). Wanneer er brutalere vragen of opmerkingen komen, vind ik het een ander verhaal. Mensen denken zomaar te mogen zeggen dat je nu wel eens aan de beurt bent of dat het wel eens tijd wordt. Dit soort opmerkingen vind ik moeilijker.
Inmiddels ben ik 29 maanden en twee miskramen verder en ik ben hierover nu heel open. Mijn familie, vrienden, collega's en zelfs studenten(ik ben docent) weten dat ik twee miskramen heb gehad en dat het niet zomaar lukt. Ik merk dat er wel meer begrip is en dat mensen wat beter nadenken over hun mening en hun gesprekken wanneer ik in de buurt ben. Ik vind het fijn dat er ook af en toe begrip is. Voorheen voelde ik me heel vaak in mijn eentje rot en nu kan ik af en toe zeggen dat ik iets vervelend vind. 
Het enige nadeel vind ik inderdaad dat mensen soms een goedbedoeld advies hebben: ach, ga lekker op vakantie, laat het los, dan komt het vanzelf. Gebruik een maansteen, dan ben je zo zwanger! Ga verhuizen, dan lukt het meteen. 
Maar voor mij vooral voordelen van open zijn! Hierbij wel een kanttekening, het eerste jaar wilde ik het wel geheim houden, omdat ik de omgeving liever verrast zou hebben. Nu later in het proces vind ik het prettig dat mensen het weten. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan