ook ik ben het totaal eens met nicole.
werd op mn 18e zwanger van nathalia.
ben nu 21 en over 10 weken uitgerekend van ons 2e wondertje.
daarvoor hebben we al een ontzettende moeilijke periode achter de rug, maar das weer een ander verhaal.
ook ik heb behoorlijk wat rot opmerkingen gehad, zoals nicole beschrijft. deed me behoorlijk veel pijn, maar gelukkig wisten mn vriend en mn moeder toch altijd weer op te beuren.
nou heb ik alleen een vraagje....
wat is gepland????
een kindje kan je niet plannen.
je kan met je man bespreken:
schat, we gaan ervoor.
maar plannen kan je een kindje niet.
nathalia is echt een wondertje. ook wij hadden afgesproken: we gaan ervoor. hoewel we wisten dat het hoogst waarschijnlijk niet zou lukken, is het ons toch gelukt.
ben nu zwanger van ons 2e wondertje. ook hier hadden we weer afgesproken dat we er weer voor wilde gaan.
weer in ons achterhoofd gehouden dat het ook niet zou kunnen lukken. ( verschillende artsen hadden me onvruchtbaar verklaart vanaf mn 12e)
ik ben een tienermoer, en ben daar ontzettend trots op.
ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten nu,
maar als nathalia 20 is, ben ik 39!
zelf heb ik ook een heel jonge moeder en een jonge oma. (oma was 17 toen ze mn moeder kreeg, ma was 19 toen ze mn broer kreeg, 21 toen ze mij kreeg)
ik ben daar echt trots op.
zoals jij het moeilijk vind om je in ons te plaatsen zeg maar, vind ik het moeilijk om me in jullie te verplaatsen.
ik moet er totaal niet aan denken om op mn 30e pas aan kinderen te beginnen.
ik denk ook niet dat je moet kijken naar de leeftijd, maar meer naar: wat wil je bereiken. de ene is heel vroeg volwassen, de ander zit tot zn 25e t liefst elke dag in de kroeg.
de een wilt hele wereldreizen maken, de ander wilt carriere opbouwen/maken.
ik was vroeg volwassen. wist op mn 10e al hoe ik mn kinderen wilde noemen hahaha.
was een vroege leerling, en had mn mbo afgerond voordat ik zwanger was.
we woonden samen, mn vriend had een hele goede baan. we waren er klaar voor!
overigens hebben we wel gelijk afgesproken:
mocht ik zwanger raken, ben ik er ook 100% voor mn kleintje.
ben dus al vanaf dag 1 thuisblijfmama.
(ook nu wil ik niemand voor t hoofd stoten hoor, begrijp me niet verkeerd)
ik heb totaal niet zoiets van: hadden we maar gewacht. en" als ik nathalia niet had gehad, had ik nu uit kunnen gaan.
nee, t omgekeerde juist!
ik dank god elke dag weer, dat nathalia bij ons is.
en dat ik de een van de jongste moeders ben??
daar ben ik alleen maar trots op
liefs, do
