Hi lieverd.
Heb precies hetzelfde meegemaakt in december 2019. Ik deed 15 november 2019 een test en die was mooi positief! Nooit aan miskramen gedacht en nooit over gesproken ofzo, dacht alleen maar dat het mij nooit kon overkomen.....
Ik zou 15 november 4 weken zijn...
30 december 2019 de 1e echo gehad, en die verliep net zoals bij jou. Ik weet even niet meer zo goed hoe ver ik dan zou zijn, maar het hartje was ongeveer 4 dagen voor de 1e echo gestopt...
Man man wat was dit zwaar, ook omdat wij bijna het mooie 2020 in gingen...
En dan.... Ja de verdere stappen.... Ik heb op 31 december nog een echo laten doen bij een andere verloskundige. Zij bevestigde mij ook dat ons kindje helaas geen kloppend hartje had.
Ik wilde wachten tot het zelf los zou komen, maar dat kon 4 weken duren. Ik heb dit een week vol gehouden maar ik was zo emotioneel, aan de ene kant wilde ik geen pillen inbrengen om dat je toch nog blijft denken dat het hartje misschien wel klopt.
Na een week ben ik bij de gynaecoloog geweest. Zij gaf mij pillen die ik dan in zou moeten brengen en ik heb ze 4 dagen na dat ik die kreeg, ingebracht. Half uur later kreeg ik echte weeën en heb ik 4 uur lang op de w.c gezeten, en het vruchtje ook gelijk verloren.
Ik ben dankbaar voor mijn man, hij heeft mij erdoor heen gesleept. Ook hij was er kapot van. Maar nooit de hoop opgeven!
Het komt zo vaak voor... ? ik heb toen ik niet meer bloedde een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog om een echo te laten maken of het schoon was.
Curretage was niet nodig. (Gelukkig).
Wij zijn door gegaan met zwanger proberen te worden in maart 2020. En in september 2020 was ik 4 dagen over tijd. Ik deed een test, en die was positief.
6 dagen later ging ik hevig bloeden met veel krampen, als ik niet de test had gedaan was ik "gewoon 10 dagen over tijd" maar dat was ik nooit, mijn cyclus was altijd netjes 28 dagen.
Ook dat moet je dan weer verwerken.. maargoed daar kom je wel overheen hoe moeilijk ook.
Weer na deze miskraam een echo laten maken om te kijken of alles schoon was en gelukkig was alles weer schoon.
Oktober 2020; 1 maand later.... weer een positieve test in handen, maar... 4 dagen na die positieve test weer bloed en krampen.
En toen was het wel even echt heel klote. Lag het aan mij? Was er iets niet goed in mijn lichaam? Hoe kan dit nou..... waarom stoot mijn lichaam dit af?
Was het gewoon niet goed gegaan bij de innesteling?
Gelijk weer een echo laten maken en ik wilde een chromosoom onderzoek doen.
Alle uitslagen waren top!! Nou dan hadden wij gewoon pure pech.
En ja hoor..... 13 november 2020..... je raad het al? Een positieve test!!!!
Dood en doods bang... MAAR, mijn man merkte dat en heeft mij duidelijk gemaakt dat hoe banger ik ben, hoe meer mijn lichaam dat voelt en stress is niet goed, niet voor mij, niet voor de baby...
Ik heb op dat moment een knop omgezet in mijn hoofd en in de "survival stand" gegaan. En dat was erg prettig.
Ik werd duizelig, moe, zere tieten, misselijk, en... dat deed mij giga goed!!!!!!
Nooit gespuugd, verder geen klachten niks...
1e echo, en een kloppend hartje, YES!!!! Blij...Gelukkig...
MAAR... effe de 12 weken afwachten.
Ik mocht door het verleden meer echo's en dat was fijn.
Elke groei die je ziet van de baby is een geruststelling. Ik ben nu bijna 7 maanden in verwachting van een prachtig meisje. Alles gaat nu heel goed. De NIPT en de 20 weken echo was heel goed. Geen gekke dingen.
Het is lastig om de knop om te zetten van bang naar positief. Het is vervelend dat je miskramen mee maakt, want de zwangerschap zal nooit meer zo zijn, zoals de 1e.
Ik wil jou echt zeggen dat je de hoop nooit op mag geven, en dat je positief moet proberen te denken.
Hoe lastig het ook is.
Praat veel met je man. En misschien met je moeder of je beste vriendinnen. Blijf erover kletsen.
Dat is goed.
Alles komt goed?
Hopelijk kan je het een beetje een plekje geven.
Sterkte en kus!!!
