Hoi Christie,
Ik kreeg direct kippevel toen ik jouw verhaal las, het is zo herkenbaar!
Ik heb in april en september beide keren een missed abortion gehad, de eerste keer ook bij de 1e echo, waar toen bleek dat het vruchtje net 4 dagen overleden was. In september had ik zelf het gevoel dat er iets niet goed zat en toen bleek dat het al ruim 2 weken was overleden.
De eerste keer heb ik direct een curretage gehad, omdat we de week daarna op vakantie gingen. De 2e keer heb ik er voor gekozen om de miskraam af te wachten, omdat ik na de 1e curretage moeite had te beseffen wat er gebeurd was, omdat mijn lichaam zelf nog niets op gang had gebracht. In september heb ik 2 weken afgewacht en ben toen voor een informatief gesprek naar de gyn gegaan. Ik had namelijk gelezen dat er ook medicijnen waren om het op gang te brengen. Tijdens de echo bleek er nauwelijks iets aan het vruchtje veranderd, het verteren(naar woord, sorry) kwam niet op gang zeg maar. Mijn gyn zei toen: al wacht je tot je een ons weegt, dit gaat er never uit zichzelf uitkomen. Medicijnen werden om die zelfde reden afgeraden en ik ben de volgende dag nog gecurreteerd.
Ik heb aan beide keren een goed gevoel over gehouden. Misschien is het mijn geluk dat ik een baas heb die me alle tijd heeft gegeven, ik ben dus in september vanaf het moment van de echo tot 3 dagen na de curretage in de ziektewet geweest. Daardoor heb ik die weken waarin ik heb afgewacht best als prettig ervaren. Ik heb rustig aan gedaan en had afleiding door visite die langs kwam etc. Toch vond ik het iedere keer als ik naar het toilet moest weer spannend wat ik aan zou treffen en was ik me heel bewust van iedere kramp die ik had in mijn baarmoeder. Ik had graag mijn lichaam het werk laten doen. Wat ik heel fijn vond was dat de gyn op een gegeven moment zei: je hebt t lang genoeg volgehouden. Toen was ik klaar voor de ingreep.
Beide keren was ik goed voorbereid, ik kreeg van mijn VK alle nodige informatie en ondersteuning en voor de ingreep had ik nog een opnamegesprek waarin de hele opnamedag is uitgelegd.
Voor april 2008 had ik nog nooit in het ziekenhuis gelegen en ik zag er heel erg tegenop(ik was ook nog eens bang voor naalden). Ik werd echter heel goed opgevangen in het ziekenhuis en mijn partner mocht beide keren tot de operatiekamer aan toe bij mij blijven en zodra ik weer wakker werd hebben ze hem weer opgehaald. Dat vond ik heel fijn, je bent samen zwanger geweest, dit moet je ook samen afsluiten. De ingreep zelf is zo ongeveer routinewerk voor de gyn, het is een kleine, korte ingreep, waarvoor je een klein beetje narcose krijgt. Ik was beide keren snel wakker en na een paar uur al weer thuis. Daarna heb ik alleen diezelfde avond nog wat pijn gehad, te vergelijken met een heftige menstruatie. Ik bleef beide keren ongeveer 2 weken vloeien, maar heel licht en zonder verdere klachten.
Hoewel de aanleiding heel vervelend en verdrietig was, kijk ik positief terug op de tijd erna in het ziekenhuis.
Ik wens jou heel veel sterkte en het allerbelangrijkste is dat je moet doen waar jij en je partner zich goed bij voelen, het is jouw lijf en jullie kindje, je moet het samen op een prettige manier afsluiten en verwerken.
Laat je nog van je horen hoe het is afgelopen?
Liefs, Karin
