A
Anoniem
Guest
Zo, een beetje een late reactie, sorry! We hadden even een bittere pil die we moesten doorslikken..
Mocht je man wel in het ziekenhuis wachten of moest hij in de auto wachten? Ik snap zo goed dat je dan zo voorzichtig wordt met alles omdat je ook wil dat de behandeling doorgaat! Hooikoorts is echt zo lastig in deze tijd haha, m'n vriendin heeft er ook enorm last van en moet nu om de haverklap testen.
Wat je zegt over die grenzen klopt wel. Wij wilden in eerste instantie de afspraak met elkaar maken van waar ligt de grens. Maar toen kwamen we er al snel achter dat we dat niet konden bepalen omdat de grenzen steeds verder oprekken. Voor je het weet ben je 6 jaar verder...
We hebben vorige week gesprek gehad met de gynaecoloog. In eerste instantie leek het een positief gesprek, we mochten starten met iui terwijl we op de wachtlijst zouden komen voor de kijkoperatie. Super fijn! We zouden in mei mogen beginnen. De kijkoperatie was om te controleren of de fimbre aan de linkerkant wel werkt want volgens haar was daar nog een beetje contrast vloeistof te zien tijdens de rest foto, dus die was ook niet voor niks. Al met al met al positief. We zouden s middags gebeld worden of m'n vriendin dan hormoon stimulatie zou krijgen of dat het volgens de natuurlijke cyclus zou zijn. Toen ze belde in de middag gaf ze echter aan dat ze een fout had gemaakt. Alweer. De protocollen waren veranderd wat inhoudt dat met stellen die een slagingspercentage van 36% hebben het eerst nog thuis een half jaar moeten proberen voordat ze in aanmerking komen voor iui. Ze heeft 100 maal sorry gezegd omdat ze ook wel doorhad dat het tot nu toe bij ons vreselijk rommelig gaat met veel fouten van haar kant. Ze heeft nu in het systeem gezet dat we al vanaf januari thuis proberen (is niet zo, we hebben even een pauze ingelast om de onderzoeken af te wachten) en daardoor zouden we dus in juli kunnen beginnen met iui.. Wat een domper was dat zeg. Allebei vreselijk boos en gefrustreerd dat het telkens op deze manier gaat... Inmiddels hebben we ons er bij neergelegd en is het soort van oké. En hebben we dit weekend voor het eerst in maanden weer thuis geinsemineerd. Wel maar 1 keer, de dag na een positieve ovulatie test dus we verwachten er niet veel van haha. Maar het voelt wel fijn om soort van weer bezig te zijn ?
Mocht je man wel in het ziekenhuis wachten of moest hij in de auto wachten? Ik snap zo goed dat je dan zo voorzichtig wordt met alles omdat je ook wil dat de behandeling doorgaat! Hooikoorts is echt zo lastig in deze tijd haha, m'n vriendin heeft er ook enorm last van en moet nu om de haverklap testen.
Wat je zegt over die grenzen klopt wel. Wij wilden in eerste instantie de afspraak met elkaar maken van waar ligt de grens. Maar toen kwamen we er al snel achter dat we dat niet konden bepalen omdat de grenzen steeds verder oprekken. Voor je het weet ben je 6 jaar verder...
We hebben vorige week gesprek gehad met de gynaecoloog. In eerste instantie leek het een positief gesprek, we mochten starten met iui terwijl we op de wachtlijst zouden komen voor de kijkoperatie. Super fijn! We zouden in mei mogen beginnen. De kijkoperatie was om te controleren of de fimbre aan de linkerkant wel werkt want volgens haar was daar nog een beetje contrast vloeistof te zien tijdens de rest foto, dus die was ook niet voor niks. Al met al met al positief. We zouden s middags gebeld worden of m'n vriendin dan hormoon stimulatie zou krijgen of dat het volgens de natuurlijke cyclus zou zijn. Toen ze belde in de middag gaf ze echter aan dat ze een fout had gemaakt. Alweer. De protocollen waren veranderd wat inhoudt dat met stellen die een slagingspercentage van 36% hebben het eerst nog thuis een half jaar moeten proberen voordat ze in aanmerking komen voor iui. Ze heeft 100 maal sorry gezegd omdat ze ook wel doorhad dat het tot nu toe bij ons vreselijk rommelig gaat met veel fouten van haar kant. Ze heeft nu in het systeem gezet dat we al vanaf januari thuis proberen (is niet zo, we hebben even een pauze ingelast om de onderzoeken af te wachten) en daardoor zouden we dus in juli kunnen beginnen met iui.. Wat een domper was dat zeg. Allebei vreselijk boos en gefrustreerd dat het telkens op deze manier gaat... Inmiddels hebben we ons er bij neergelegd en is het soort van oké. En hebben we dit weekend voor het eerst in maanden weer thuis geinsemineerd. Wel maar 1 keer, de dag na een positieve ovulatie test dus we verwachten er niet veel van haha. Maar het voelt wel fijn om soort van weer bezig te zijn ?