Hallo,
Je zegt dat het lastig is om te zeggen wat je bedoeld qua gevoel maar ik denk dat ik het wel snap.. bij ons heeft het 22 maanden geduurd en daar hou je toch rekening mee ook uit angst dat je het niet te snel wil verwachten omdat je weet hoe zwaar erop wachten is.. onze dochter is nu 4 maanden maar ik heb ook al zitten rekenen met als het weer zo lang duurt zit er nu al bijna 2,5 jaar tussen (van die 22 maanden uitgaande).. maar stel dat het wel snel lukt dan vind ik het bij ons nog te vroeg..
Commentaar zal je altijd wel krijgen want iedereen weet het beter.. ik zou kijken naar diegene die het zegt.. als het een naaste is of een (hele) goede vriendin zou je het bespreekbaar kunnen maken. Je zou kunnen zeggen wij hebben die keuze gemaakt omdat we het leeftijdsverschil niet wilden laten op lopen, het ging moeilijk bij nr. 1 en er is een plek voor nr. 2 dus zijn we er voor gegaan... als het geen naaste is zou ik vooral denken van waar bemoei je je mee en het vooral naast je neer leggen, je moet ze niet de kans geven om je te kwetsen.. als je wat terug wil zeggen, zeg je gewoon alleen iets van "wij hebben die keuze gemaakt en staan achter die keuze (punt)".
Het is jullie leven en als het kan, er is plek, je hebt de financiële middelen etc. Dan is er toch niks mis mee want je kan het kindje alles bieden wat het nodig heeft en wat het ook zou krijgen als je wel lang wacht, dat maakt geen verschil dus waarom zou je dan wachten als je hart er naar uit gaat..
Ik weet dat commentaar moeilijk kan zijn.. een wild vreemde zei tegen andere mensen "Moet je dat kleintje in die draagzak zien hangen, dat ziet er niet goed uit en die moeder kijkt niet eens en doet er niks aan pfff" (ik was in gesprek met mijn man en ik reageerde op een appje).. onze dochter vind het heerlijk om op die manier te slapen, met haar hoofdje scheef hangend over de rand van de draagzak en haar armpje buiten boord dus ik zei meteen mevrouw ik ben mij er van bewust dat mijn dochtertje een rare houding heeft ik weet er van maar als ik haar verleg heb ik een ongelukkige huilende baby die de boel bij elkaar zou krijsen en daar wordt niemand vrolijk van.. mijn man zei meteen toen we daar weg liepen waarom deed je dat, die mensen zijn het niet waard, je bent geen slechte moeder... daar had hij een punt want ik reageerde omdat ik gekrenkt was en die vrouw daarvoor terug wilde pakken door haar zo voor het blok te zetten maar eigenlijk was zij die frustratie niet waard want waarom zou een wild vreemde voor jou bepalen welke keuzes je maakt
Wat maakt het uit dat je 22 bent, ook dan kan je je eigen keuzes maken toch?!, je wordt wettelijk gezien oud genoeg bevonden om keuzes als een huis kopen bijv. Te maken waarom zou je dan niet bewust voor een kind mogen kiezen..
Ik trouwde op mijn 22ste, kreeg vooral veel commentaar van "oudjes" (werkte in de thuiszorg als huishoudelijke hulp) terwijl die ook op die leeftijd getrouwd waren, wij zijn christelijk dus er werd meteen vanuit gegaan dat het dwang was of uit gewoonte terwijl ik het zelf heel graag wilde. Omdat ik zelf wilde was ik ook gelukkig met die keuze en was het makkelijker om het commentaar naast me neer te leggen vandaar dat ik zei dat het wel een positief verschil kan maken als je samen die keus maakt.
Wij waren al bijna 5 jaar getrouwd voor het gelukt was om zwanger te raken, bij ons in de kerk zijn er die na krap een paar maanden/half jaar al een kleine verwachten.. mensen hebben achteraf gezegd wat ze er allemaal van gedacht hadden dat wij nog geen kindje hadden en ik ben toen ietsje opener geworden door te zeggen "het gaat niet altijd van zelf en dat ging het bij ons niet maar ik vond het niet prettig om hierover te praten". Er zullen mensen zijn die niet snappen wat het is als het moeilijk gaat en dus al helemaal niet snappen dat je dan anders kan staan in het krijgen van een tweede.
Ik denk dat jullie best die keuze kunnen maken, als ik je bericht zo lees, is er een plek in jullie hart voor een tweede en is dat ook bij allebei zo, liefde is heel belangrijk en iets heel moois als je dat kan delen.. je mag het erg leuk vinden, dat hoeft niet stiekem (schaam je niet voor dat gevoel maar wees dankbaar dat je zoiets kan en mag voelen, dat geeft toch vreugde), als het goed voelt en jij voelt je lichamelijk goed, je staat achter je keuze zou ik zeggen, waarom niet?
Sorry voor mijn lange bericht, haha..
Succes en geniet van dat gevoel dat je nog meer liefde hebt om te geven
Je zegt dat het lastig is om te zeggen wat je bedoeld qua gevoel maar ik denk dat ik het wel snap.. bij ons heeft het 22 maanden geduurd en daar hou je toch rekening mee ook uit angst dat je het niet te snel wil verwachten omdat je weet hoe zwaar erop wachten is.. onze dochter is nu 4 maanden maar ik heb ook al zitten rekenen met als het weer zo lang duurt zit er nu al bijna 2,5 jaar tussen (van die 22 maanden uitgaande).. maar stel dat het wel snel lukt dan vind ik het bij ons nog te vroeg..
Commentaar zal je altijd wel krijgen want iedereen weet het beter.. ik zou kijken naar diegene die het zegt.. als het een naaste is of een (hele) goede vriendin zou je het bespreekbaar kunnen maken. Je zou kunnen zeggen wij hebben die keuze gemaakt omdat we het leeftijdsverschil niet wilden laten op lopen, het ging moeilijk bij nr. 1 en er is een plek voor nr. 2 dus zijn we er voor gegaan... als het geen naaste is zou ik vooral denken van waar bemoei je je mee en het vooral naast je neer leggen, je moet ze niet de kans geven om je te kwetsen.. als je wat terug wil zeggen, zeg je gewoon alleen iets van "wij hebben die keuze gemaakt en staan achter die keuze (punt)".
Het is jullie leven en als het kan, er is plek, je hebt de financiële middelen etc. Dan is er toch niks mis mee want je kan het kindje alles bieden wat het nodig heeft en wat het ook zou krijgen als je wel lang wacht, dat maakt geen verschil dus waarom zou je dan wachten als je hart er naar uit gaat..
Ik weet dat commentaar moeilijk kan zijn.. een wild vreemde zei tegen andere mensen "Moet je dat kleintje in die draagzak zien hangen, dat ziet er niet goed uit en die moeder kijkt niet eens en doet er niks aan pfff" (ik was in gesprek met mijn man en ik reageerde op een appje).. onze dochter vind het heerlijk om op die manier te slapen, met haar hoofdje scheef hangend over de rand van de draagzak en haar armpje buiten boord dus ik zei meteen mevrouw ik ben mij er van bewust dat mijn dochtertje een rare houding heeft ik weet er van maar als ik haar verleg heb ik een ongelukkige huilende baby die de boel bij elkaar zou krijsen en daar wordt niemand vrolijk van.. mijn man zei meteen toen we daar weg liepen waarom deed je dat, die mensen zijn het niet waard, je bent geen slechte moeder... daar had hij een punt want ik reageerde omdat ik gekrenkt was en die vrouw daarvoor terug wilde pakken door haar zo voor het blok te zetten maar eigenlijk was zij die frustratie niet waard want waarom zou een wild vreemde voor jou bepalen welke keuzes je maakt
Wat maakt het uit dat je 22 bent, ook dan kan je je eigen keuzes maken toch?!, je wordt wettelijk gezien oud genoeg bevonden om keuzes als een huis kopen bijv. Te maken waarom zou je dan niet bewust voor een kind mogen kiezen..
Ik trouwde op mijn 22ste, kreeg vooral veel commentaar van "oudjes" (werkte in de thuiszorg als huishoudelijke hulp) terwijl die ook op die leeftijd getrouwd waren, wij zijn christelijk dus er werd meteen vanuit gegaan dat het dwang was of uit gewoonte terwijl ik het zelf heel graag wilde. Omdat ik zelf wilde was ik ook gelukkig met die keuze en was het makkelijker om het commentaar naast me neer te leggen vandaar dat ik zei dat het wel een positief verschil kan maken als je samen die keus maakt.
Wij waren al bijna 5 jaar getrouwd voor het gelukt was om zwanger te raken, bij ons in de kerk zijn er die na krap een paar maanden/half jaar al een kleine verwachten.. mensen hebben achteraf gezegd wat ze er allemaal van gedacht hadden dat wij nog geen kindje hadden en ik ben toen ietsje opener geworden door te zeggen "het gaat niet altijd van zelf en dat ging het bij ons niet maar ik vond het niet prettig om hierover te praten". Er zullen mensen zijn die niet snappen wat het is als het moeilijk gaat en dus al helemaal niet snappen dat je dan anders kan staan in het krijgen van een tweede.
Ik denk dat jullie best die keuze kunnen maken, als ik je bericht zo lees, is er een plek in jullie hart voor een tweede en is dat ook bij allebei zo, liefde is heel belangrijk en iets heel moois als je dat kan delen.. je mag het erg leuk vinden, dat hoeft niet stiekem (schaam je niet voor dat gevoel maar wees dankbaar dat je zoiets kan en mag voelen, dat geeft toch vreugde), als het goed voelt en jij voelt je lichamelijk goed, je staat achter je keuze zou ik zeggen, waarom niet?
Sorry voor mijn lange bericht, haha..
Succes en geniet van dat gevoel dat je nog meer liefde hebt om te geven