Hoi,
Ik denk dat je moet doen, waar je jezelf goed bij voelt...
Ik heb zelf nog geen levend kindje (alleen een engeltje en zwanger van de 2e) maar ik heb wel een halfzusje van nu 4 jaar.
Toen ik de eerste keer zwanger was hebben we het haar al bij 9 weken verteld, ik wou niet dat ze het op straat te horen zou krijgen (door eigen bedrijven kennen veel mensen ons in onze woonplaats) bij 20-weken ging het mis, we hebben uitgelegd dat het kindje heel erg ziek was in mijn buik en een sterretje zou worden.
Vaak zwaait ze naar de sterren en zegt "dag ninthe* zie je mij ook?" bij iedereen waar ze lucht van krijgt die overlijd zegt ze nu dat die bij Ninthe* is.
Deze zwangerschap hebben we de eerste echo afgewacht, dat was bij 9wk+4dgn daarna hebben we het haar verteld, we hebben uitgelegd dat we hopen dat dit kindje niet ziek is, en dat begrijpt ze...ook hebben we uitgelegd dat het nog een tijdje duurt voor de baby er is...aan de hand van gebeurtenissen laten we weten hoelang het nog duurt.
Zo kwam eerst sint maarten, toen mama (mijn stiefmoeder) haar verjaardag, sinterklaas, en komen nu nog... opa's verjaardag, kerst, en na oma's verjaardag als de bomen weer groene blaadjes krijgen dan komt de baby...
Ze vroeg me als het niet meer zo lang duurt of ik dan een kalender voor haar wou maken waarop ze het kan afkruisen...
Het ligt denk ik ook aan het kindje, begrijpen ze veel of niet..,.,het is en blijft een kind, maar ik ben blij dat mijn zusje et weet, en door haar ook de rest van de wereld, ze verteld overal vol trots dat haar "grote zus" een baby in haar buik heeft en dat zij dan "tante yvana" is hahahaha