wanneer weer ongesteld?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beste allemaal,

Ik ben vandaag voor het eerst op dit forum, waar ik veel herkenbaars las. Afgelopen week ben ik gecurretteerd nadat in week tien bij de eerste echo ontdekt werd dat het vruchtje in mijn buik waarschijnlijk al rond week zeven gestorven is.

Nooit gedacht dat een miskraam zo ontzettend veel emoties met zich meebrengt, zo veel verdriet, zo veel woede, zo veel teleurstelling. De overtreffende trap van teleurstelling.

Het enige dat scheelt is dat ik al een mooi mannetje van 2,5 heb rondlopen (die nu meerdere keren per dag bezorgd vraagt "mamma blij?") maar verder vind ik het allemaal zwaar K. L. O. T. E.

Mijn vraag aan mensen met een soortgelijke ervaring achter de rug is nu: hoe lang zal/ kan het duren voor ik weer ongesteld word? De gyneacoloog had het over zes weken, maar de verloskundige zei dat het zomaar een paar maanden kan duren. Dat laatste bezorgt me grote paniek want ik wil zo snel mogelijk weer gaan 'proberen'.

alvast bedankt,
mamma M


 
Hoi,

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel naar voor je?jullie vind dat je een miskraam gehad hebt. Het is idd erg ingrijpend en moeilijk. Ik heb het zelf helaas al 2 keer meegemaakt.
Ik ben beide keren gecureteerd. De eerste keer werd ik na 4 weken weer keurig ongesteld, en de tweede keer na bijna 5 weken. Mijn gyn had ook gezegd dat het wel 4 tot 6 weken kon duren voordat ik weer ongi zou worden. Verder zei hij ook dat we gelijk weer mochten proberen zwanger te raken als het bloeden gestopt was. Maar ik weet ook dat het door andere gyn's afgeraden word de eerste maand. Dit doen ze echter omdat (als het gelijk weer lukt) de datum moeilijker te bepalen is. Maar hoe lang het duurt voordat jij weer ongi word durf ik niet te zeggen. Mijn cyclus is/was super regelmatig. Na de mk ook gelijk weer.
Ik wens je heel veel sterkte, en hoop dat je weer gauw zwanger bent!
Dat duurde bij ons de eerste keer 4 maanden, met een prachtzoon als resultaat. Nu heeft het 6 maanden geduurt, en ik ben nu 9 weken zwanger. Dus het kan vlot gaan! Dat hoop ik ook voor jou.

Groetjes, Kat
 
Hoi Kat,

Dankjewel voor je snelle en hoopgevende reactie! En gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe beleef je die op het moment? (met twee miskramen in het verleden bedoel ik, en wanneer krijg je dan je eerste echo, is dat eerder dan normaal voor de zekerheid?)

Goeie info ook dat gyneacologen het afraden om al voor de eerste menstruatie weer zwanger proberen te raken wegens lastige datumbepaling. Medisch is er dan dus geen bezwaar al gelijk weer te proberen?

Wij waren in drie maanden zwanger van ons zoontje en deze afgebroken zwangerschap ontstond ook na drie maanden proberen, dus ik heb goeie hoop. Misschien is het niet goed het te snel weer te willen, maar ik voel me zo leeg en kan zo moeilijk verkroppen dat ik niet meer zwanger ben. Blijf maar doorfantaseren over het kindje dat nu niet meer in me groeit, over het babykamertje, ons gezin met vier. Heb last van enorme koopziekte en snoeplust, duidelijke signalen van 'leeg voelen'.

Maar goed, jij bent nu zwanger en moet niet meer denken aan miskramen... dus alle geluk van mij!

groetjes, mamma M
 
Meid,

allereerst veel sterkte met het verwerken. Nu is het moeilijk, maar er komt een moment dat het verdriet en alle emoties minder worden.

Wat je vraag betreft, ook ik werd alle keren    binnen de 5 weken weer ongesteld, bij de twee zwangerschappen werd ik na de bevalling ook vlot weer ongsteld. Ik gaf borstvoeding maar voor de nacontrole bij de gynaecoloog was ik dan al weer ongesteld geweest. Hoe was dat na jou zwangerschap van je jochie?

Weet je zoontje dat je zwanger was? Ze hebben toch wel door dat je verdrietig bent, en op die leeftijd is het besef van een baby nog wat minder   (gelukkig maar).

Ik ben ondertussen ook weer zwanger en mijn advies voor jou is, probeer positief te blijven. Je wordt er sterker door.    Ik ben nu 21 weken zwanger en ik was de eerste 18 weken wel onzeker, maar positief blijven helpt zeker om je hoofd niet te verliezen.

Meid sterkte en wil vooral niet te snel.

Miep
 
Hoi mama M,

Allereest veel sterkte met het verwerken van je miskraam.  Neem de tijd  voor je teleurstelling, verdriet en boosheid. Door er even diep in te gaan lukte het mij in elk geval om redelijk snel mijn 'gewone' leven weer op te pakken.

Bij  een echo rond de 10 weken werd bij mij ontdekt dat  het vruchtje met 8 weken was  gestorven. Na anderhalve week wachten is  het met een curettage verwijdert. Voor de zwangershap  had ik een heel onregelmatige cyclus, alles tussen de 4 en de 8 à 9 weken was normaal (dus altijd tassen met tampons bij me :) Na 6 weken begon ik 'm echt te knijpen, maar gelukkig werd ik na 8 weken weer ongesteld. Groot voordeel voor mij daarna was dat mijn cyclus een stuk regelmatiger geworden was 28-32 dagen, wat wel hielp om opnieuw zwanger te worden.

De gyn zei ook dat alles tot een maand of 3 'normaal' is, maar uit de verhalen van lle meiden op dit forum heb ik wel de indruk dat ik met mijn 8 weken al tot de uitzonderingen behoor, korter is gebruikelijker.

Sterkte en geduld toegewenst! Groetjes, Em

 
Hoi Mamma M,

Bedankt voor je felicitatie. Ik twijfelde eerst of ik in het berichtje zou zetten dat ik inmiddels weer zwanger ben. Na mijn tweede mk had ik heel erg moeite met zwangeren. Dat heeft best een lange tijd geduurt. Is een heel normaal gevoel hoor!

Als jij er weer tegenaan wilt, moet je dat gewoon doen. Jij weet zelf het beste wat goed voor je is. Er is (meestal) geen medische reden om een maand of langer te wachten met zwanger worden. Als die er wel is, dan had je dat geweten. Na mijn eerste mk kreeg ik na 4 weken een nacontrole bij de gyn. Daar werd mij verteld dat ze het aanraden om een maand te wachten omdat het emotioneel vaak erg zwaar is. Maar wij hadden elkaar allang weer diep in de ogen gekeken! Was hij dus rijkelijk laat mee! Het was die eerste maand niet raak, maar het had wel gekunnen. Na de tweede curetage  kreeg ik  in het ziekenhuis een briefje van de arts mee waarop stond dat we direct na het stoppen van de bloeding weer mochten proberen zwanger te raken. Mits ik me daar geestelijk en lichamelijk goed genoeg voor voelde. En ook toen zijn we gelijk weer ervoor gegaan. Dus als jij je er goed bij voelt, gewoon doen!

Tussen mijn 2 miskramen heb ik een mooie zoon gekregen. Maar ik was tijdens die zwangerschap erg onzeker. Nu is dat minder. Ook al heb ik inmiddels weer bloedverlies gehad. Er is gelijk een echo gemaakt (met 7 weken) en er klopt een hartje. Het ziet er goed uit. (bloeding kwam door gevoelige baarmoedermond)  Ik probeer dus echt ervan te genieten. Ik herken kwaaltjes uit mijn goede zwangerschap. Dat scheelt. Ik schiet niet meer van alles in de stress.

Ik hoop dat jullie ook weer snel zwanger zijn! En heel veel sterkte met alle emoties en gevoelens die je nu ongetwijfelt hebt. Schrijf het eventueel hier lekker van je af. Ik heb er in ieder geval heel veel aan gehad.

Groetjes, Kat (juni 2006 forum)
 
Hoi Kat, Miep en Em,



Ontzettend bedankt voor jullie reacties, wat doet dat me goed. Het is
voor het eerst dat ik op een forum als dit zit, leek me altijd nogal
onpersoonlijk, maar wat is het fijn om met lotgenoten te praten. In
mijn omgeving wil ik niet steeds weer "zeuren" over mijn verdriet, maar
ik merk toch dat ik er over moet praten. Mijn man is hartstikke lief en
bezorgd voor me maar het voelt voor hem natuurlijk toch anders. Dat
jullie er al doorheen zijn gegaan en nu een stuk verder zijn, is een
prettig vooruitzicht voor mij, om over mijn rotgevoel van nu heen te
kunnen kijken zeg maar. Ook fijn te weten dat de meesten snel weer
gingen menstrueren na een curettage.



Ik denk, Kat, dat het inderdaad best wel eens moeilijk kan zijn als ik
snel weer zwanger bent en ik dacht daarom eerst (heel even) dat ik
misschien wat moet wachten met proberen. Maar ik ga er vanuit dat het
niet gelijk lukt en dan zou die eerste "verspilde" maand, hoe irreel
ook, later toch als, ja, verspild dus, voelen.

Em, hoe snel lukte het jou om het 'gewone leven' weer op te pakken? Heb je veel gepraat met mensen? Of zocht je afleiding in andere dingen?

En Miep, wauw, 21 zwanger, dat is te gek, je bent over de helft! Dat zit wel helemaal goed dan lijkt me toch! Heb je vaak een echo gehad tijdens deze zwangerschap? Of maken ze geen uitzondering als je miskramen achter de rug hebt?
Over jouw vraag: mijn zoontje van 2,5 heeft wel last van mijn verdriet gehad, al heb ik zelden in zijn bijzijn gehuild. Het is een gevoelig mannetje, hij voelt haarfijn onze stemmingen aan (de meeste kinderen kunnen dat denk ik). We hadden hem nog niet vertelt dat ik zwanger was, maar hij maakte voortdurend opmerkingen die erop duiden dat hij het wel wist. Als mijn maag knorde zei hij bijv. 'dat is de baby in mamma's buik die praat'.
Kort na de bewuste noodlotecho zaten we in bad en liet hij zijn kleine speelgoed visje aan een grote speelgoed vis vragen 'ben jij drietig?' Toen heb ik de grote vis gepakt en deze laten uitleggen dat ze dacht dat er een baby in haar buik zat maar dat de dokter heeft verteld dat dat niet zo was en dat ze daarom verdrietig was, maar niet de hele tijd. 'Oh' zei mijn zoon, en speelde verder.

tja, zo gaan die dingen
groetjes, mama M
 
Mama M,

ik krijg inderdaad regelmatig een echo, enerzijds vanwege mijn vroeggeboorte (ik was bijna  18 weken zwger toen ik moest bevallen van ons overleden kindje) anderzijds omdat mijn gynaecoloog het volgens mij waanzinnig leuk vindt om te doen. Met de echo's kan niets voorkomen worden, maar het biedt wel een geruststelling. Nu voel ik ons kindje regelmatig en dat is natuurlijk de fijnste geruststelling.

Mijn meiden (6 en 7) krijgen natuurlijk flink wat mee. Mijn buik groeit en ze snappen wel wat daar de bedoeling van is. Vooral de jongste heeft het best moeilijk gehad. Ze heeft gehuild, terwijl het beslist geen jankertje is. Na ieder bezoek aan de gynaecoloog wordt gevraagd of de baby nog leeft. Daaraan kan je merken dat ze toch wel wat onzeker zijn.

Nu weer even over jou. Het is inderdaad fijn dat je met lotgenoten kan praten. Je leest dan ook dat iedereen er op zijn/haar manier mee omgaat en dat alle manieren eigenlijk wel goed zijn. Je moet doen waar jij je goed bijvoelt en een opsteker van een lotgenoot kan ervoor zorgen dat jij ook weer een lichtje ziet. Hou je vats aan je kleine mannetje en bedenk dat de meeste zwangerschappen gewoon goed gaan, en dat het bij jou zeker mogelijk is.

Hou je taai en geniet van je grote man en je kleine mannetje.

Miep
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan