Wat als wij als ouder(s) weg komen te vallen?

[Anoniem]

Dat klopt helemaal wat je zegt.
Mijn ouders hebben dat dus niet vastgelegd, waarom vraag je jezelf af? Puur en alleen om het feit dat mijn broer en ik het onzin vinden. Het is namelijk wél zo.. dat je als kind zijnde op dat moment er nog vanaf kan zien.
Alleen als je de ouder (die is overgebleven) kwaad wil kan je idd aanspraak maken op je kindsdeel.
Maar wij doen dat niet... larie, als diegene het lekker wilt verbrassen dan doen ze dat maar lekker.. alles opmaken voor het "te laat" is.
Ze hebben er zelf namelijk jaren lang hard zat voor moeten zwoegen en ploeteren.

Groetjes Debby

 

[Anoniem]

Ha meiden, toevallig gaan we morgen naar de notaris om testamenten te tekenen. Erg belangrijk! Je kunt nl. wel zeggen: ze gaan naar mijn zus/broer, maar als je dat niet vastlegt, heb je geen zekerheid. Dan gaan de kinderen naar de kinderbescherming en bepaalt de rechter naar wie je kinderen gaan. Als je zus/broer dan toevallig net geen vaste baan heeft ofzo, kan het zomaar zijn dat ze iemand anders geschikter achten!!

Ik vond het ook erg moeilijk, niemand kan beter voor je eigen kinderen zorgen dan jullie zelf! Wij vinden dat het sowieso in de familie moet blijven, die weten het best hoe wij in elkaar zitten en kunnen veel vertellen over vroeger. Ook blijft dan het contact met bv. oma/opa makkelijker!

Bij iedereen kun je wel iets verzinnen waar je het niet mee eens bent (roken oid), maar op een gegeven moment hebben wij de knoop doorgehakt. Als eerste keus staat broer x (en schoonzus) die misschien niet alles doet zoals wij het zouden willen, maar zelf stapelgek is op zijn kinderen en er alles voor over heeft. Dat is toch het belangrijkste!

Verder lijken opa/oma soms een goede keuze (hebben de tijd, ruimte en liefde), maar doe het ze niet aan! Opa/oma zijn is belangrijk en heel anders dan opvoeden! Veel te zwaar op hun leeftijd.

Nog een andere tip: wij hebben dus niet aan de betrokkenen doorgegeven dat hun namen in ons testament staan. Als je het nu vraagt, vinden ze het misschien een eer en zeggen ze ja. Terwijl de praktijk (misschien wel over 10 jaar) er heel anders uit kan zien en dan voelen ze misschien de verplichting omdat ze ja hebben gezegd. Wij hebben bedacht dat de kans klein is dat het gebeurt dus dat ze hopelijk nooit over na hoeven te denken. Als we er niet meer zijn, krijgen ze de vraag en kunnen ze in die situatie beslissen of ze het doen. Zo niet, dan wordt nr. 2 of 3 in het testament gevraagd.

Lang verhaal, maar misschien hebben jullie hier iets aan!!

Succes.

 

[Anoniem]

Ik denk dat het per situatie verschilt en dat je niet zomaar kan zeggen dat je het opa en oma niet aan kan doen.
Mijn ouders zouden diep beledigd zijn, als ik aan  ze voorbij zou gaan, ze staan er zelf volledig achter. Ik vertrouw er ook volledig op dat ze zelf aan kunnen geven wanneer ze er niet meer tot toe in staat zijn.
Bovendien zijn mijn ouders nu helemaal nog niet zo op leeftijd en er kan morgen wel wat gebeuren...

Verder zou ik het nooit zo doen als jij; niet zeggen welke namen er vast zijn gelegd.
Als iemand anders dat bij mij zou doen, zou ik me heel erg voor het blok voelen gezet.
Juist in die moeilijke tijd spelen er teveel emoties mee, waardoor je misschien geen realistische beslissing kan maken.
Maar gelukkig is dat ieder zijn eigen keus.
Sil

 

[Anoniem]

idd! Maar volgens mij wordt er vanuit jeugdzorg zo wie zo eerst gekeken of er niet iemand in de familie is die voor het betreffende kin(eren) kan zorgen.
Ze worden niet zomaar ergens anders geplaatst hoor! En met werk speelt maar deels mee.
Het gaat erom dat de zorg van het kleintje goed terecht komt... en als er overuren gedraaid worden, wordt er dáár weer naar gekeken... maar goed, da's weer een hele andere discussie....

Het enige wat ik weet is als je hetzelf niet hebt vastgelegd dat de rechter icm jeugdzorg het gaat bekijken. En in 1e instantie wordt er ten aller tijde eerst naar de familie zélf gekeken. (gelukkig maar in mijn geval)

Groetjes Debby

 

[Anoniem]

Echt een rot onderwerp om over na te denken ja! Brrrr...
Maar goed, ik wil het dus wel geregeld hebben.

We zijn er de laatste dagen best wel mee bezig maar we komen er niet uit.
We zijn het er wel over eens dat Efraim niet naar opa of oma gaat.
Ik denk (dat is dus mijn mening he) dat voor hun deze taak niet is weggelegd.
Ik hoorde pas iemand zeggen (die zelf door zijn opa en oma was grootgebracht)
dat mensen in een bepaalde periode van hun leven in staat zijn kinderen groot te brengen. Je kunt daar geen tweede keer voor geplaatst worden.
En ik denk dat daar een groot deel van waarheid in zit.
Daarnaast wil ik mijn ouders en de ouders van mijn man de kans geven opa en oma te kunnen zijn en blijven.

Verder hebben we allebei een zusje. Die van mijn man heeft verkering en die van mij woont nog thuis en heeft ook nog geen relatie.
Ik vind het zo vroeg om daar nu al een beslissing over te nemen.
Ze zijn allebei 22. Er kan nog zoveel gebeuren.
Vrienden van ons hebben al twee kinderen en ik weet niet of ze er meer aan zouden kunnen/willen.
Dus...we zijn er nog niet uit.

En nou ga ik snel door naar een ander onderwerp.