He hallo allemaal,
We zijn beiden 28 en altijd 'front tegen' geweest, maar sinds dat ik een tijd geleden over-tijd was waren een paar angstige momenten. Wat als we zwanger zijn? Het was erg emotioneel en uiteindelijk waren we beiden gerust nadat de maanstonden alsnog zich aandiende. Voor mij bleek het allemaal erg verwarrend en ik moet zeggen dat sinds dat moment ik voor het eerst in mijn leven een kinderwens heb. Ik heb dit uiteraard kenbaar gemaakt aan mijn vriend en die heeft er veel moeite mee.
De gevoelens zijn bij mij erg sterk, al dan niet hormonaal versterkt. Maar ik zal je zeggen: ik snap dat hij dat moeilijk kan begrijpen> hij voelt niet die druk van een biologisch klokje: hij heeft geen hormonen die opspelen en bijna afgunstige gedachtes tegen eenieder met mooie zwangere buik. Hij is een man, hij denkt niet teveel in de gevoelige sferen waarmee wij vrouwen alles graag inkleden. Ik zal hem moeten vergeven dat hij daarom wat tijd nodig heeft. Dat hij alles met veel meer angst benaderd omdat hij zelf geen goede vadervoorbeeld heeft gehad of alles zonder hormonale druk rationeel probeert te benaderen.
Uiteindelijk vertrouw ik erop dat onze relatie en gevoel van saamhorigheid de basis is. Ik probeer te benadrukken wat goed is aan onze relatie en waarom ik juist van hem een kind wil. Ik merk dat hij meer open staat dan ik aanvankelijk had gedacht en ruzie maken over dit onderwerp heeft geen zin want het drijft ons uit elkaar. Hij veranderd duidelijk steeds meer en daarom denk ik dat het snel goed komt.
Iedere relatie is anders, maar als je leest wat voor angsten mannen hebben dan heb ik meer begrip voor 'de kleine jochies' dat het zijn, met name met zo'n precair onderwerp. Volgens mij zijn wij vrouwen ook erg bezig met de bevruchting en zwangerschap en kan de man daarom zich misschien meer als een zaad-donor voelen. Ach ja moeilijke zaak, maar ik wacht netjes tot we er beiden voor gaan voordat ik zwanger probeer te raken. Want al met al, zoiets kan ik aleen maar als mijn maatje mij steunt!
We zijn beiden 28 en altijd 'front tegen' geweest, maar sinds dat ik een tijd geleden over-tijd was waren een paar angstige momenten. Wat als we zwanger zijn? Het was erg emotioneel en uiteindelijk waren we beiden gerust nadat de maanstonden alsnog zich aandiende. Voor mij bleek het allemaal erg verwarrend en ik moet zeggen dat sinds dat moment ik voor het eerst in mijn leven een kinderwens heb. Ik heb dit uiteraard kenbaar gemaakt aan mijn vriend en die heeft er veel moeite mee.
De gevoelens zijn bij mij erg sterk, al dan niet hormonaal versterkt. Maar ik zal je zeggen: ik snap dat hij dat moeilijk kan begrijpen> hij voelt niet die druk van een biologisch klokje: hij heeft geen hormonen die opspelen en bijna afgunstige gedachtes tegen eenieder met mooie zwangere buik. Hij is een man, hij denkt niet teveel in de gevoelige sferen waarmee wij vrouwen alles graag inkleden. Ik zal hem moeten vergeven dat hij daarom wat tijd nodig heeft. Dat hij alles met veel meer angst benaderd omdat hij zelf geen goede vadervoorbeeld heeft gehad of alles zonder hormonale druk rationeel probeert te benaderen.
Uiteindelijk vertrouw ik erop dat onze relatie en gevoel van saamhorigheid de basis is. Ik probeer te benadrukken wat goed is aan onze relatie en waarom ik juist van hem een kind wil. Ik merk dat hij meer open staat dan ik aanvankelijk had gedacht en ruzie maken over dit onderwerp heeft geen zin want het drijft ons uit elkaar. Hij veranderd duidelijk steeds meer en daarom denk ik dat het snel goed komt.
Iedere relatie is anders, maar als je leest wat voor angsten mannen hebben dan heb ik meer begrip voor 'de kleine jochies' dat het zijn, met name met zo'n precair onderwerp. Volgens mij zijn wij vrouwen ook erg bezig met de bevruchting en zwangerschap en kan de man daarom zich misschien meer als een zaad-donor voelen. Ach ja moeilijke zaak, maar ik wacht netjes tot we er beiden voor gaan voordat ik zwanger probeer te raken. Want al met al, zoiets kan ik aleen maar als mijn maatje mij steunt!