Wat heb ik... ben ik raar?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo lieve moeders om mij heen,

Ik weet niet wat ik heb, maar ik voel me raar. Ben ik april bevallen van een ontzettend lieve meid. Ze doet het prima en is alweer ruim 7 maanden oud. Maar ik als mama ben nog steeds niet de oude. In de nieuwe Ouders van Nu en Kinderen weer vanalles gelezen over het ontzwangeren. En bij  alles wat ik las voelde ik herkenning. De kwaaltjes... zo zegt.  
Op de een of andere manier zit ik niet lekker in mijn vel. Ben zo druk met het mama zijn en op mijn werk, dat ik  vergeet ook nog een lieve en aantrekkelijk vrouw te zijn voor  mijn man. De lust voor sex is ver te zoeken en voel me ook niet aantrekkelijk. Nog steeds die stomme hangbuik, die wel steeds erger lijkt te hangen.Ik probeer te lijnen, maar dat wil ook niet lukken.  Op dinsdagavond heb ik een uurtje aerobics. Dat gaat de ene keer wel goed de  andere keer lijk ik wel niet vooruit te branden. Maar goed om terug  te komen op de lieve en aantrekkelijke vrouw het volgende. Hij probeert echt heel erg zijn best te doen en het enige wat ik  kan is hem snerende opmerkingen teruggeven en zeggen  dat hij dit en dat moet doen.  Ik wil helemaal niet kattig zijn, maar het lijkt wel of het geen liefs woord uitkomt. Hij moet het  soms echt bezuren met me.  Dan voel ik me ook nog eens super onzeker over mijn lijf en of hij het wel bij  me gaat uithouden omdat ik zo  naar tegen hem doe.  
GAAT DIT OOIT OVER...??? De bladen zeggen van wel, wat zijn jullie ervaringen???
 

 
Hallo
Laat ik vooropstellen dat dit echt overgaat! Alleen bij de een duurt het ontzwangeren langer dan bij de ander dus geef het de tijd. Je moet niet vergeten dat jij wel dit kindje op de wereld hebt gezet en er in jouw lichaam natuurlijk verschrikkelijk veel is gebeurd.  
Mijn zoontje is nu 13,5 maand en in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat ik me pas sinds een paar weken (lees 2) me weer voel zoals voor de geboorte. Ik heb weer energie voor 10, accepteer mezelf  en mijn lichaam (al is dit ook niet meer zoals het was voor de geboorte), voel me weer compleet.  Ook merk ik dat ik  mijn zoontje  iets meer kan loslaten. Hij wordt natuurlijk wat zelfstandigder en vind andere mensen in zijn omgeving heerlijk.
Wat ik frapant vind als ik terug kijk op het zwanger zijn, de  bevalling   en het eerste jaar is dat ik het echt ervaren heb als een roes terwijl  voor de omgeving het leven gewoon is verder gegaan.
Wanneer ik dit onderwerp weleens bespreek met andere jonge moeders dan hoor ik vaak hetzelfde.  
Weet dus dat je niet alleen bent en je bent vooral niet raar maar gewoon.......een vrouw die net mama is geworden van een prachtige dochter!
Groetjes....





 
Hallo,

Hier ook grote herkenning in je verhaal.
Mijn zoontje is nu 14,5 maanden oud (04-09-04) en ook ik heb aardig last van het zogenoemde ontzwangeren gehad. Het is nu wel weer beter en de lust in sex is ook weer terug. Maar had er erg veel moeite mee om het weer "op te starten". Vond het griezelig, gevoelig en had ook niet echt nog de prikkels/kriebels. Ook ik ervaar mijn lijf niet meer zoals het voorheen was, slappere huid, borsten etc. Maar dat voel je zelf extremer dan mijn vriend. Het valt hem niet zo heel erg op (gelukkig). Maar ik voel me er wel iets onzekerder door.
Mijn hoofd was/is ook een gigantische zeef; ik voel me soms zo dement als een deur en moet dan dingen gewoon gaan opschrijven anders komt het niet goed.... Het is nu al wel weer beter dan dat het was, maar soms had ik echt het gevoel van een wattenbol in mijn hoofd.
Daarnaast inderdaad het "los-laten" van je kind. Ja, dat begint nu al... Als ik ergens mee bezig was (werk/prive) waar mijn zoontje niet bij was dan spookte hij altijd nog door mijn hoofd en was ik veel met hem bezig. Nu is dat ook wat minder geworden en kan ik me wat beter richten op "externe" activiteiten.
Zoals mijn voorganger hier ook al vertelde; het komt weer goed! Ik merk zelf alleen wel dat ik sneller moe ben dan voorheen. Maar misschien wordt dit nu ook wel mede bepaald door het seizoen.

Groetjes,
Marieke
 
Hoi,
Helemaal niet raar, mijn dochterje is inmiddels 14 maanden en ik kan ook zeggen dat zeker een jaar heeft geduurd voordat ik me weer een beetje de oude begon te voelen,
me ook letterlijk weer beter in mijn vel voelde. Nu merk ik pas dat het sporten resultaat begint te krijgen en heb ik ook weer zin om weer met vriendinnen dingen te gaan ondernemen. Een tijdje geleden hoorde ik van een vriendin dat je ook echt een jaar moet aanhouden voordat je echt weer kunt gaan lijnen omdat je lijf echt nog moet ontzwangeren,ik geloofde dat toen ook niet maar het is wel uitgekomen. Er zijn natuurlijk altijd geluksvogels die gelijk na de bevalling er weer uitzien alsof er niets gebeurt is maar dat is voor de meeste vrouwen niet zo.
Het feit dat je erover nadenkt dat je het zo niet fijn vindt lijkt me alleen maar goed,   sommigen hebben het niet in de gaten dat ze zo doen en zullen dus ook niet snel veranderen. Wanneer je straks de energie weer hebt zul je hopelijk merken dat er vanzelf weer plezier in krijgt om je weer anders te gaan kleden en je weer meer de oude gaan voelen.
Groetjes


 
Hoi,
je verhaal is heel herkenbaar. Voordat je je in je lijf weer thuisvoelt en je een nieuw ritme in je leven hebt gevonden, is zo een jaar (of langer) voorbij. Ik heb mezelf wel na een paar maanden bewust meer op mijn man gericht, als investering in onze relatie. Ook als ik eigenlijk niet zoveel zin had, of als ik snel was afgeleid: dan gaf ik mezelf een (mentale) schop onder mijn kont. Ook voor hem is het een heftige tijd, en ik vond van mezelf dat ik best tijd en rust kon maken voor hem, terwille van ons. Maar dat is natuurlijk voor iedereen en voor iedere relatie anders.
Lastiger vind ik het met vrienden die (nog) geen kinderen hebben. Ze zijn de eerste tijd best geinteresseerd en welwillend, maar een voor een haken ze af. Ze begrijpen niet hoe mijn leven er nu uitziet en hun leven boeit mij minder. Daar word ik wel eens verdrietig van. Gelukkig heb ik gemerkt dat je ook weer nader tot elkaar kan komen als zij alsnog kinderen krijgen; dan valt bij hen het kwartje en voel je weer meer aansluiting.
Mijn leven is gewoon totaal anders geworden. En als ik nu - na dik anderhalf jaar - de balans opmaak: het kost wat moeite en gepuzzel, maar het leven is veel mooier geworden.
 
Ik herken dit zo goed. Kon wel janken toen ik het las.
Ik ben 5 mnd geleden moeder geworden van een prachtzoon. Hij is zo lief en zo welkom. Ik heb echt een modelkind. Hij huilt weinig, is altijd vrolijk, slaapt de hele nacht door en eet goed. Wat wil ik nog meer.
En toch voel ik me raar.
Ik ben tijdens de zwangerschap mijn baan kwijtgeraakt. Gelukkig werk ik ook twee dagen per week thuis.Ik ben kapster en ontvang thuis mijn klanten.
Mijn moeder woont in de buurt en zij komt dan bij mijn oppassen. Het is een ideale situatie. Ik hoef mijn zoontje niet weg te brengen en hoef hem niet te storen in zijn ritme.
Maar verder heb ik op t moment niks. Ik ben de hele dag thuis. Ik ga wel wandelen en naar de winkel, en soms ergens koffiedrinken, maar dat was t dan ook. mijn man gaat 2 keer per week sporten.
Ik vind dat als een kind word geboren het leven van een man doorgaat en dat van de vrouw staat op zijn kop.
Ook ik krijg het in mijn hoofd niet geregeld. Ik vergeet alles en ik zet me zelf onder druk. Wil teveel doen, maar wil ook van mijn zoontje genieten. Ik snauw mijn man af die dat echt niet verdiend. Hij is ontzettend lief en begripvol.
En sex, wat was dat ook alweer? Ik voel me totaal niet mooi met mijn zwangerschapskilo's. En doordat ik zoveel thuiszit eet ik ook meer.
Maar woensdag ga ik beginnen met sporten met een vriendin, dus ik heb alvast een uitje.
Bah,wat klaag ik. Ik ben niet ongelukkig, mijn zoontje is alles, maar ik vergeet soms dat ik zelf ook nog besta.
Hopelijk gaat het snel over.
 
Hoi,

Wat een herkenbare verhalen allemaal. In eerste instantie door (heel) veel (jonge) moeders verzwegen, maar zodra je er over begint en eerlijk bent, krijg je toch vaak te horen dat je niet de enige bent met de 'verschijnselen' zoals hier allemaal genoemd worden. Ik denk dat een zwangerschap, bevalling, bijbehorende hormonale schommelingen en de enorme emoties je leven dusdanig beinvloeden dat je (heel) veel tijd nodig hebt om er weer helemaal bovenop te komen. Het leven met een baby is echt totaal anders (vind ik) dan van te voren gedacht. Je kunt je niet voorstellen hoe het zal zijn en het is best schrikken dat het toch zo zwaar kan zijn om zo'n hulpeloos en kwetsbaar wezentje 24 uur per dag te verzorgen. Vrienden zonder kinderen zullen inderdaad minder inlevingsvermogen hebben en er zijn ook mensen die afhaken, maar uiteindelijk leer je er ook veel van. Nu mijn zoontje bijna 11 maanden is, wordt het wel steeds leuker en gaan de mooie momenten langzaam aan de minder  mooie overheersen. Het moederschap is geen makkie, we mogen best trots zijn op onze inspanningen!

Ik denk ook dat veel jonge moeders te veel hooi op hun vork hebben en niet alleen perfect in het moederschap, maar ook in het werk, in de relatie, in het huishouden en in de sociale contacten willen zijn. Dat gaat niet altijd goed, het leerproces om dat in te zien en op sommige fronten een stapje terug te doen, is soms lang en ook niet altijd pijnloos, maar als je het eenmaal inziet, lucht het wel op.

Groetjes, Annegien
 
Met herkenning heb ik de verhalen gelezen! Mijn zoontje is inmiddels 17 maanden en pas sinds de laatste maanden kan ik zeggen dat ik alles weer een beetje op de rit heb. De combinatie leuke moeder, lieve vriendin, goede werkneemster en o ja, ik ben er zelf ook nog heeft voor mij een hele tijd nodig gehad. Wat hier boven geschreven wordt dat je niet kunt inschatten wat het krijgen van een kind allemaal betekent klopt als een bus. Wat ik met name heel erg moeilijk vond was de combinatie van mijn zoontje en het onregelmatige werk van mijn partner. Dat betekent dat ik er vaak avonden en nachten alleen voor sta. En alle kindjes hebben weleens slechte nachten dus ook die van ons. En dat kun je je best eenzaam voelen als je weer een nachtje alleen aan het troosten ben. En ik klaag absoluut niet want ons zoontje was heel erg welkom en ik weet dat het niet voor iedereen  vanzelfsprekend is maar toch was ik er niet op voorbereid dat het zo'n impact op zou hebben.  Het deed me ontzettend goed om  soortgelijke verhalen te lezen.    
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan