wat moet ik hier nu mee?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik moet effe mijn verhaal kwijt, ik ben 31 weken zwanger en heb niet zo'n super zwangerschap, veel last van harde buiken, zwangerschapsdiabetes, erg moe kortom voel me niet op en top.

mijn man en ik hebben al een dochtertje van 2.5 jaar en ben nu zwanger van nr twee van ons beide.

Mijn man heeft nog twee kinderen uit een eerdere relatie die komen ook geregeld, het is nu vakantie dus de kids willen ook komen, normaal vind ik dat geen probleem maar mijn man is gewoon werken heeft geen vakantie. en ik zit ziek thuis omdat ik me totaal niet lekker voel.

Nu is zijn dochtertje van 8 jaar al een week hier en ik kan het eigenlijk niet opbrengen het is me teveel, mijn dochterje is onlangs ziek geweest en nog niet helemaal hoe het moet zijn en die vraagt nu extra aandacht van mij, maar zijn dochter is ook hier terwijl ik eigenlijk behoefte heb aan rust, wil smiddags slapen maar dat gaat nu niet. ik slaap heel slecht snachts dus heb het echt nodig, ik voel mijn ogen tot aan mijn tenen hangen ik ben helemaal op, ik kan niets hebben.
Nu belde zijn zoon gisteren op die is 13 jaar wilt ook graag komen aankomend weekend en ook graag langer blijven ondanks dat papa is werken want mama is werken. maar pfff ik kan dat echt niet erbij gebruiken.
Ik heb de energie niet om vanalles met de kinderen te ondernemen hoe graag ik het ook zou willen en het weer is er ook niet naar.

ik wil nu geen onderscheid maken tussen de kids, maar kreeg van mijn man al het verwijt dat het zijn kinderen zijn en als het me niet bevalt ik maar moest opsodemieteren, ik voel me nu dus min of meer verplicht om de kinderen te laten komen en het maar te laten gaan zoals het gaat.

Maar ikvoel aan mezelf dat het niet gaat.

Hij heeft vandaag zijn excuses aangeboden en gezegd als het niet gaat gaat het niet, maar ik voel me schuldig ten opzichte van hem en de kids.
en leuk vind hij het niet.

Wat moet ik hier nu mee?

 
Jeetje wat een dilemma, ik zou toch even met je man om tafel gaan zitten en vertellen wat je nu zojuist geschreven hebt. En dat het niet aan zijn kinderen ligt maar je het gewoon niet trekt. Vraag hem anders om vrij te nemen dan kun jij er af en toe ff tussen uit piepen en een tukkie doen.

Ik hoop dat hij je begrijpt en jullie eruit komen.

kussies!
 
Zoek de compromis! Is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar is altijd beter dan de ruzie. Stem bijvoorbeeld af dat zaterdag/zondag ok is, en dan weer maandag en dinsdag niet (bijtanken!) en de rest van de week weer wel. Zoiets. Eentje van 13 kan trouwens ook best in de middag eventjes zichzelf alleen vermaken, dus geef aan dat je in de middag een uurtje plat wilt en dat hij zich zelf even moet vermaken (desnoods ga je zelf op de bank liggen in plaats van op bed). Het lijkt me dat dit soort aanpassingen van beide kanten moet kunnen.
Succes!
 
Ik sluit me aan bij het compromis van esk... Paar dagen wel, paar dagen niet... Weekend wel maar dan met je man afspreken dat hij iets buitenhuis gaat doen met alle drie zodat jij de hele dag kunt rusten en slapen...zondag met zijn allen, paar dagen bij hun moeder en dan weer bij jullie ? En over de zoon van 13, kan misschien 's middags oppassen als jij even slaapt... Of spaghetti koken of iets andrs simpels?

Jullie moeten in ieder geval hier goed over praten en als je ideeen hebt om elkaar tegemoet te komen, praat dat soms wel makkelijker.
 
jeetje wat een gekke reactie van je man.
Hij moet wel snappen dat zwanger zijn best zwaar kan zijn. En het gaat echt niet om het feit dat het zijn kinderen zijn, maar zoveel drukte om je heen is gewoon niet altijd even fijn. Zelf ben ik 39 wkn zwanger van nmr 2 en mijn oudste is de hele ochtend met opa mee geweest naar de kinderboerderij, gewoon omdat ik ook aan m'n rust moet denken, en dat gaat gewoon om m'n ons eigen kindje zeg maar.

Als ik lees wat de andere dames schrijven kan ik me daar goed in vinden.. Laat de kids idd wat 'klusjes'doen voor je, of met de kleinste even naar de speeltuin oid.

nou meis , succes!!
 
Ik vind de reactie van je man onbegrijpelijk..
Het brengt jou in een erg lastig parket..

Een compromis zoals hierboven staat beschreven lijkt me inderdaad het meest voor de hand liggend, maar ik zou ook nog eens goed met je man praten over hoe jij erbij loopt, wat meer begrip zou voor jou ook fijn zijn.

Sterkte!
 
nou het gaat super hier, ben gisteren op controle geweest en ja hoor ik moet rustiger aan gaan doen, was duidelijk aan me te zien en mijn suikerwaardes schoten omhoog door de stress door allerlei omstandigheden.

Nu kregen we vandaag telefoon als de kids langer konden blijven ook door vervelende omstandigheden.

Zie de bui al hangen want ik kan het niet aan, gelukkig heeft mijn schoonmoeder vanmiddag de dames meegenomen, even me time.

Maar ik ben nog steeds van mening dat ik niet de gene ben wat hier voor moet opdraaien want zo voel ik het op dit moment, ik ben een persoon wat heel moeilijk toegeeft als het niet meer gaat, en nu gaat het niet meer zie het eindelijk in en nu word ik min of meer me gedwongen om toch voor drie kinderen te zorgen.

Probeer voor mezelf en mijn ongeboren kindje te kiezen, omdat dat gewoon nu voorop staat, maar krijg de mogelijkheid niet.

en wat de kids betreft ik vind het heel vervelend om te zeggen maar ze hebben beide geen manieren, allebei adhd, luisteren niet, die van 13 kan ik niet alleen laten met de jongste want daar is hij niet verantwoordelijk genoeg voor. dus ja erg gezellig is het ook niet. ik loop hier de hele dag politieagent te spelen is niet erg bevordelijk voor mijn gezondheid op dit moment.
Nogmaals normaal kan ik hier vrij goed tegen, maar nu ben ik op zo'n punt dat ik niks maar dan ook niks kan hebben, er hoeft maar 1 iemand iets te zeggen wat me niet bevalt en dan begin ik behoorlijk uit te flippen, jank voor iedere scheet.
 
Als de verloskundige al zegt dat jij rustiger aan moet doen, zal je man toch ook moeten begrijpen dat dat nu dus echt moet en dat je dan niet ook nog de zorg van de kinderen op je kan nemen, zeker niet als ze zo druk zijn.
Leuk dat ze bij je willen zijn, maar als hun vader aan het werk is en hun moeder ook kan er toch wel naar een andere oplossing gekeken worden.
Ik denk dat je man maar eens heel goed naar je moet kijken en dan moet beseffen dat het zo niet langer kan.
Maar zoals ik je verhaal nu lees, hoeft hij nog maar 1x zo'n opmerking te plaatsen en dan denk ik dat je wel even zal vertellen hoe je erover denkt.
Vind echt dat je eerlijk moet zijn, zeker nu ze ook gezegt hebben dat je rustiger aan moet doen.
Snap echt de opmerking van je man niet, hang hem een zwangerschapsbuik om, misschien helpt het......
als hij een gezond kindje wil, moet hij er nu wat aan gaan doen!!!!!!!

Sterkte en hopelijk kom je eruit.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan