Wat moet ik toch met die vader van mij?!?! Wordt zo moe van hem, zucht!!

Hoi Debby,

Wat irritant zeg! Tja en wat je er aan moet doen. Ik zou zeggen: in de sop gaar laten koken.
Ik ben daar een stuk makkelijker in geworden, heb ook gescheiden ouders en met geen van beide een goede band jammergenoeg. Dus vanaf nu doe ik waar ik zin in heb. En toevallig ga ik morgen voor mijn man een heus ontbijt maken (was ik vorig jaar te zwak voor) en krijgt hij een mooie tekening van Feline die ze op de creche heeft gemaakt.
En we gaan heerlijk wandelen met Feline en van onze tuin genieten.
Dus ik ga dit jaar niet naar wie dan ook op vaderdag.

Mijn advies: Doe echt wat je zelf wilt en niet dingen doen omdat het moet!

liefs Maris


 
Hoi meiden,

thnx voor jullie adviezen nog.

Omdat ik er toch wel erg mee zat, heb ik pa gister gesmst ofdat wij dan niet savonds konden komen (gisteravond dus).
Hij stuurde: Nee, dat gaat niet, moet weg!
Ikke weer teruggestuurd: Nou, dan houdt het op, je kunt iig niet zeggen dat ik geen moeite heb gedaan om langs te kunnen komen.
Stuurde hij weer: Als je liever bij je moeder bent, moet daar naartoe gaan, en daar gelijk blijven! Zucht.......
Ikke dus weer gestuurd: Pa, ik ga hier niet weer over in discussie met jou.
Toen heel de tijd nix terug gehad, tot tegen etenstijd.
Stuurde die weer: Ja, mn auto is kapot, dus ik ben vanavond gwn thuis.
Hmm... Vond ik moeilijk. Want wat moesten we nou doen?? We hadden gelukkig nix afgesproken, anders was hij helemaal door t lint gegaan.
Maar om het feit dat zijn auto kapot was, konden wij ineens komen. Dat zat me toch wel dwars.
Ik en Ra hebben het er samen over gehad, en als het aan Ra had gelegen, waren we niet gegaan. Want die vind dat het ook maar eens klaar moet zijn.
Maar goed... Ik had zoiets van: Als we nou gaan, ken hij daar nix over zeggen. En dus zijn we gegaan. Hij was erg vriendelijk, en weer erg lief met Dylano bezig.
Voor mijn gevoel heb ik het goed gedaan. Maar ik weet zeker dat hij niet op gaat houden met zeuen over vanalles en nog wat.

Maar goed... Jullie zijn up to date

Liefs Debby.
 
Hoi meissie. Als ik je verhaal zo lees moet ik gelijk denken aan mijn eigen vader en wat voor een (problematische) band ik altijd met hem heb gehad.. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 16 was, wat toendertijd een opluchting was want het was altijd ruzie bij ons thuis.. Mijn vader was ook ziekelijk jaloers en als ie bij mijn moeder geen reactie kreeg probeerde hij het bij mij.. Toen ze net uit elkaar waren heb ik hem een tijdje niet gezien omdat hij zat te stoken. Later trok dat contact weer wat aan, en op een gegeven moment ging het eigenlijk harstikke goed, ook al hadden we nog wel onze stubbelingen..
Toen mij vader ziek werd, was ie inene hele dagen thuis (hij was chauffeur en maakte lange dagen wat ie trouwens heerlijk vond hoor zijn werk), en dat viel hem moeilijk. Je kon aan hem merken dat ie daar niet mee om kon gaan, hij kon alleen maar klagen over zijn ziekte enz. enz. Dit resulteerde in regelmatig ruzies, onenigheden en soms zagen we elkaar maanden niet. Tot in september 2006 wederom een ruzie uitbarste had ik zoiets van Het is klaar en ik hoef je niet meer te zien. Een vriendin van me bleef erop hameren dat ik contact zocht met hem omdat zij ruzie had met haar moeder net voor ze stierf en dat heeft haar altijd een enorm schuldgevoel bezorgd.. Ik heb dat met kerst toen ook gedaan en mijn vader barste in huilen uit aan de telefoon. Toen hebben we voor het eerst in mijn leven (33 jaar) eens goed gepraat, en ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ik dat heb gedaan want hij is op 16 januari gestorven. Na zijn overlijden heb ik zoveel dingen gehoord over mijn vader, hoe hij is opgegroeid hoe zijn moeder was/is enzovoorts dat ik zoveel meer begrip heb op kunnen brengen.. Ik heb er iedere dag nog spijt van dat ik hem dat niet meer kan zeggen..

Sorry voor ook mijn lang verhaal maar ik hoop je een hart onder de riem te steken door te laten merken dat je niet alleen bent maar ook dat je je er bewust van bent dat het tóch je vader is, en je moet je ZEKER niet alles laten zeggen hoor, zeer zeker niet!!, maar pas als ze er niet meer zijn ga je aan dat soort momenten terug denken (zeker op een dag als vandaag..mijn vader wilde ook altijd weten wanneer ik kwam soms tot op de minuut af haha, en nu zou ik wensen dat ie dat deed, snap je?)

Meissie, veel succes ermee, en geniet ze vooral van je eigen gezin, het is voor jullie tenslotte ook vaderdag!!
Dikke knuf!
 
Hai,

Ook ik ben niet van de lieve vrede. Ik vind dat een vader op vaderdag thuis moet zijn. Helemaal als ie er zo op staat dat zijn kids langskomen. Als ie ervoor kiest om de hort op te gaan dan is dat prima maar dan moet ie niet verwachten dat jij net op dat ene momentje komt als hij nog een gaatje vrij heeft.
Ik zou me zeker niet zo laten behandelen ondanks dat je vader best heel lief is. Als ik je verhaal lees is ie stikjaloers op je moeder, stiefvader en schoonouders. Hij moet inderdaad volwassen worden op dit punt. Wat minder meeveren in zijn gedrein en wat vaker nee zeggen zal hem goed doen. Ook ouders moeten af en toe worden opgevoed...

gr.Ing
 
Hoi Debby,

Tja, zulke situaties zijn nooit leuk, zeker niet als het je eigen vader betreft.
Gelukkig heb ik een kei van een vader en zou ik hem echt niet willen missen in mijn leven.
Wat ik uit je verhaal lees, is dat hij jou tussen hem en je moeder zet en dat zou ik nooit accepteren. Dat hij problemen heeft met jouw moeder en stiefvader, is zijn probleem en niet dat van jou.
Ik zou hem gewoon heel duidelijk maken dat als je bij hem bent, je niet over je moeder wil praten. Doet hij dat wel, dan moet je vertrekken.
Het contact wat jij met je moeder hebt, gaat hem helemaal niets aan. Klinkt hard, maar hij is niet voor niets gescheiden. Als hij wil weten hoe het met je moeder gaat, moet hij zelf maar contact met haar zoeken.
En voor wat betreft de opvoeding: dat doen meerdere ouders hoor. Mijn moeder zit me ook regelmatig de les te lezen. Soms doe ik er wat mee, soms ook niet. Sven is mijn zoon (en die van mijn man natuurlijk) en wij bepalen de opvoeding. Of ze het er nu mee eens is of niet.

Ik begrijp dat het heel moeilijk is maar probeer altijd jouw welzijn en dat van je gezin in je vizier te houden. Jullie zijn immers het allerbelangrijkste!

Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan