Wat te doen...en waar te beginnen...
Mijn man en ik zijn al 12 jaar samen en hebben inmiddels 2 kinderen. Wij hebben een goede relatie met elkaar, maar ik helaas totaal niet met mijn schoonmoeder, en tja, die kreeg ik erbij
Als mij man en ik onenigheid hebben of ruzie of als er negatieve spanning is, dan speelt zijn moeder de hoofdrol. Ze weet altijd een smet op mooie dagen te brengen; nee schudden tijdens ons 'ja-woord', bij onze eerste zwangerschapsaankondiging zeggen dat wij nog niet klaar zijn voor het ouderschap (we hadden alles op orde), tijdens het telefoontje waarop wij vertelde dat de kleine geboren was commentaar hebben op de naam, haar in het ziekenhuis uit haar bedje pakken, met haar weglopen en zeggen; "dan ben ik alleen met jou, mama komt nu toch niet achter ons aan" (nee inderdaad ik lag na 2,5L bloedverlies en placenta verwijdering op de OK niet kwiek genoeg in bed om achter haar aan te lopen, bij de aankondiging van de tweede openlijk tegen andere vertellen waar wij bij waren dat het van haar niet hoefde nóg een kleinkind en dat dat onmogelijk van haar zoon kon zijn, hij wilde overigens geen kinderen volgens haar, dus ik moest het er of doorgedrukt hebben of ik was vreemdgegaan en ga zo nog maar door. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat we een paar maanden geen contact meer hebben gehad. Het was een moeilijke beslissing maar de situatie was niet meer gezond voor ons. Helaas leverde het veel verdriet bij mijn man op en vonden zijn broer en zus er ook wat van. Het heeft allemaal niet veel goed gedaan aan onze relatie.
Een voorwaarde van mij, voordat we weer contact zouden hebben was in familietherapie gaan met mijn schoonouders. Hier wilde zij niet aan meewerken.
Toch hebben we uiteindelijk op een laag pitje het contact weer opgestart, de kleine werd geboren en daar hoorde zij toch bij voor mijn man. Inmiddels zijn we 3 jaar verder en krijg ik zoveel nare opmerkingen en steken onder water.
Nu zegt ze het vaak zonder dat iemand er iets van hoort en lijkt het haar woord tegen het mijne.
Mijn schoonouders hebben, zonder onze toestemming, onze kinderen laten weten dat ze daar mogen komen logeren binnenkort en ze zei daarbij; 'dan mogen jullie lekker alles wat jullie niet van mama mogen, dan eten we zoveel chocola als we op kunnen en mogen jullie chips en sap als ontbijt want van oma mag dat allemaal wel...'. Ze doelt dan dus vooral op ongezonde voeding en maakt dan echt geen grapje. Ze mogen van mij best iets lekkers, maar geen chocola vanwege melk allergie, wat volgens oma onzin is. De kinderen waren natuurlijk dol enthousiast, en zeg dan maar nee dat mag niet van mama
Ik heb wel gezegd dat we dat nog maar even moeten zien tzt maar voelde mij ontzettend voor het blok gezet.
Mijn man vindt het wel een leuk idee, de kinderen uit logeren en wij een weekendje samen.
Maar ik krijg nu al zo'n enorme onrust en wil mijn kinderen daar niet alleen achter laten. Mijn man hoopt dat ik aan het idee moet wennen en het wel leuk ga vinden. Maar het idee alleen maakt mij al ziek en verdrietig..
Sorry voor het lange verhaal... Maar...
Wat zouden jullie doen? En hoe kondig ik het goed aan, zowel bij mijn man, schoonouders als mijn kinderen...
Mijn man en ik zijn al 12 jaar samen en hebben inmiddels 2 kinderen. Wij hebben een goede relatie met elkaar, maar ik helaas totaal niet met mijn schoonmoeder, en tja, die kreeg ik erbij
Als mij man en ik onenigheid hebben of ruzie of als er negatieve spanning is, dan speelt zijn moeder de hoofdrol. Ze weet altijd een smet op mooie dagen te brengen; nee schudden tijdens ons 'ja-woord', bij onze eerste zwangerschapsaankondiging zeggen dat wij nog niet klaar zijn voor het ouderschap (we hadden alles op orde), tijdens het telefoontje waarop wij vertelde dat de kleine geboren was commentaar hebben op de naam, haar in het ziekenhuis uit haar bedje pakken, met haar weglopen en zeggen; "dan ben ik alleen met jou, mama komt nu toch niet achter ons aan" (nee inderdaad ik lag na 2,5L bloedverlies en placenta verwijdering op de OK niet kwiek genoeg in bed om achter haar aan te lopen, bij de aankondiging van de tweede openlijk tegen andere vertellen waar wij bij waren dat het van haar niet hoefde nóg een kleinkind en dat dat onmogelijk van haar zoon kon zijn, hij wilde overigens geen kinderen volgens haar, dus ik moest het er of doorgedrukt hebben of ik was vreemdgegaan en ga zo nog maar door. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat we een paar maanden geen contact meer hebben gehad. Het was een moeilijke beslissing maar de situatie was niet meer gezond voor ons. Helaas leverde het veel verdriet bij mijn man op en vonden zijn broer en zus er ook wat van. Het heeft allemaal niet veel goed gedaan aan onze relatie.
Een voorwaarde van mij, voordat we weer contact zouden hebben was in familietherapie gaan met mijn schoonouders. Hier wilde zij niet aan meewerken.
Toch hebben we uiteindelijk op een laag pitje het contact weer opgestart, de kleine werd geboren en daar hoorde zij toch bij voor mijn man. Inmiddels zijn we 3 jaar verder en krijg ik zoveel nare opmerkingen en steken onder water.
Nu zegt ze het vaak zonder dat iemand er iets van hoort en lijkt het haar woord tegen het mijne.
Mijn schoonouders hebben, zonder onze toestemming, onze kinderen laten weten dat ze daar mogen komen logeren binnenkort en ze zei daarbij; 'dan mogen jullie lekker alles wat jullie niet van mama mogen, dan eten we zoveel chocola als we op kunnen en mogen jullie chips en sap als ontbijt want van oma mag dat allemaal wel...'. Ze doelt dan dus vooral op ongezonde voeding en maakt dan echt geen grapje. Ze mogen van mij best iets lekkers, maar geen chocola vanwege melk allergie, wat volgens oma onzin is. De kinderen waren natuurlijk dol enthousiast, en zeg dan maar nee dat mag niet van mama
Ik heb wel gezegd dat we dat nog maar even moeten zien tzt maar voelde mij ontzettend voor het blok gezet.
Mijn man vindt het wel een leuk idee, de kinderen uit logeren en wij een weekendje samen.
Maar ik krijg nu al zo'n enorme onrust en wil mijn kinderen daar niet alleen achter laten. Mijn man hoopt dat ik aan het idee moet wennen en het wel leuk ga vinden. Maar het idee alleen maakt mij al ziek en verdrietig..
Sorry voor het lange verhaal... Maar...
Wat zouden jullie doen? En hoe kondig ik het goed aan, zowel bij mijn man, schoonouders als mijn kinderen...