Wat vinden jullie?

A

Anoniem

Guest
Hoi meiden,

Ik wil graag jullie mening over het volgende.
Mijn vriend en ik hebben al sinds december geen contact meer met zijn ouders.
Na een ruzie is het zo hoog opgelopen dat we kwaad weg zijn gegaan.
Zijn moeder is nog wel langsgekomen, maar alleen maar om verwijten te maken. Sindsdien hebben we niets meer van ze gehoord. Mijn vriend houdt zijn poot stijf, hij vindt dat hij al jaren genoeg gepikt heeft en zolang zij hun excuses niet komen aanbieden wil hij ze niet meer zien.  Het initiatief heeft tot nu toe altijd van ons moeten komen om weer in contact te komen. En daar geef ik hem gelijk in. Maar ik geloof niet dat ze dat gaan doen, want zij vinden niet dat ze fout zitten. Mijn vriend heeft hier heel veel verdriet van. Hij heeft verder geen familie.

Nu weet ik niet of we het ze moeten laten weten als ik zwanger ben, bijv. door een kaart te sturen.

Aan de ene kant vind ik het lullig als ze het via iemand anders te weten zouden komen, maar aan de andere kant vind ik dat het hun eigen schuld is, zij kiezen er nu voor om geen deel uit te maken van ons leven.

Wat vinden jullie?

Ik baal hier echt ontzettend van. Ik had het me heel anders voorgesteld.
Ook omdat ik weet dat zijn ouders er enorm naar uitkeken om opa en oma te worden.
Straks kunnen we het alleen op een leuke manier aan mijn ouders gaan vertellen.


Groetjes,
Esprit

 
Esprit, wat een akelige situatie.

En, tja, wat je het beste zou kunnen doen?

Ik denk dat een kaartje erg afstandelijk is, misschien kun je beginnen
met een brief. Je hoeft hier nog niet eens in te vertellen dat jullie
een kindje verwachten, maar wel dat jullie graag willen dat je weer een
fijne relatie met elkaar hebt. Ze zullen het sowieso te horen krijgen
als jullie het aan de buiten wereld bekend maken. Het prettigste zou
het zijn als ze het van jullie zelf horen, maar hun moeten ook hun
eigen deel daar in laten zien.

Succes en heel veel sterkte!

 
hey meid,

tja dat vind ik ook heel lastig.

maar ik denk dat je toch samen met je vriend dat moet beslissen.
Het zou heel moeilijk zijn, maar samen staan jullie vast heel sterk.

Heel veel succes en kus louise
 
Ha esprit!

Lastige situatie zeg! Weet natuurlijk niet wat er allemaal voor gevallen is
maarja als jullie vinden dat de "fout" bij hun ligt!
Ik heb zelf altijd in mijn achterhoofd gehouden"Hou de eer aan jezelf"
Ik denk dat ik toch weer om de tafel zou gaan zitten, en het proberen bij te liggen voor je weet dat je zwanger bent!
Wat je zegt het is veel leuker om 2 paar ouders blij te maken voor beide kanten.
Als zij het dan eenmaal weten is het aan hun zelf te beslissen hoe ermee om te gaan. Dus ieder in z'n waarde laten of je kop in het zand steken. En in het laatste geval weet je dat het niet meer aan jou ligt jij hebt je best gedaan

Nou wat jullie ook beslissen het zal vast het goede zijn, veel succes en ik hoop nog eens te horen hoe het afgelopen is.....

Gr   moppie
 
Ik zou het idd ook met een brief of kaart doen



Ik zou kort maar krachtig zijn dat jullie dit ook niet gewild

hadden dat het zo liep maar dat je het ook niet leuk

zou vinden dat ze het van iemand anders willen horen



Ik zou pas contact op nemen als je zwanger bent

en dan dus die brief



Dan heb jij je iedergeval aan je goede kant laten zien (jullie)

Als je na die brief niets hoort dan

zou ik helemaal zo iets hebben van bekijk het maar



Ik hoop dat jouw ouders je man wel helemaal accepteerd en gek op hem zijn

net als hij op jouw ouders



Mijn schoonfamilie en wij zijn nog niet uitelkaar maar het zou kunnen

het gaat ook niet zo lekker

Mijn vriend heeft verder geen vrienden

maar gelukkig is ie stapel op mijn familie en mijn familie op hem



Als die relatie verbreekt met ons en me schoonfamilie

zou ik het dus zo doen met die brief



groetjes natasja

 
Hoi,

Hier ook geen soepel contact met de schoonouders, maar er is nog contact in elk geval. Ik zou het toch proberen om persoonlijk te vertellen en dan is het daarna aan hun om de goede wil te laten blijken.
Hier zit echter wel een klein risicootje aan dat voornamelijk wat van jou gaat vragen (je vriend is enig kind?) Het kan namelijk zijn dat je schoonmoeder ineens heel erg de zwangerschap mee wil beleven en dan ook fysiek door je buik te voelen etc etc.
Dat deed mijn schoonmoeder dus 'ik was toch haar dochter'? Hoooo, dacht het niet!
Heb me afentoe behoorlijk in moeten houden en toch duidelijk weten te maken waar de grenzen wat mij betreft liggen en die zul je ook echt zelf moeten bepalen!

Succes met de situatie.
Marije
 
Bedankt voor jullie advies.

Ik denk niet dat het er in zal zitten om het ze persoonlijk te gaan vertellen, niet na alles wat ze over me gezegd hebben. Zijn vader heeft me bijv. recht in mijn gezicht gezegd dat hij er geen traan om zou laten als hij me nooit meer zou zien. En hij vind me schijnheilig en dat ik geen manieren heb (omdat ik voor mijn mening uitkom en dat is iets wat hij niet gewend is, mijn schoonmoeder gaat nooit tegen hem in en mijn vriend deed dat vroeger ook nooit, sinds hij mij kent wel, en dan heb ik een slechte invloed op hem).
Omdat hij kwaad was omdat mijn vriend zich niet met een ruzie bemoeide (ja, met iemand anders, wij zijn niet de enige waar ze ruzie mee hebben, inmiddels zien ze niemand van de familie meer)  is hij vanaf augustus tot december weggebleven en heeft niets laten horen. Wij moesten dus maar raden wat er aan de hand was, via zijn moeder die zich ook amper liet zien kwamen we erachter waarom. Hiermee hebben we hem dus geconfronteerd (ons initiatief dus). We hebben gezegd dat je het niet altijd met elkaar eens kunt zijn en dat wij ook regelmatig in hen teleurgesteld zijn, maar dat dat nog geen reden is om elkaar maar niet meer te zien. Je moet daar gewoon overheen kunnen stappen. Dat is iets wat hij niet kan, als hij teleurgesteld is in iemand kapt hij ermee.
Dat liep dus zo hoog op, en toen wij onze jassen aantrokken omdat we niet tot hem door konden dringen zei hij dat als we zouden gaan we niet meer welkom zouden zijn. Al die tijd zei  mijn schoonmoeder  niks, alleen dat mijn vriend rustig moest blijven en niet moest gaan. Maar ze zei niks tegen  mijn schoonvader!! Ze neemt het nooit voor mijn vriend op. Mijn vriend is dus in beide heel erg teleurgesteld.

Ik wil ook dat ze contact met ons opnemen omdat ze willen dat het met hun zoon goedkomt, en niet alleen omdat ze weten dat er een kleinkind komt.
Dat verandert nog niks aan de situatie en aan wat ze van mij vinden.

Het gaat dus niet om zomaar een ruzie. Het gaat al jaren zo en ik heb al jaren de eer aan mezelf gehouden en bij hen blijven komen, wat ze ook over me hadden gezegd. Dat deed ik voor mijn vriend maar het houdt natuurlijk een keer op.

Sorry voor het lange verhaal.

Groetjes,
Esprit
 
Hoi,

Ik heb bijna zo een soort geval bij mijn schoonfamilie, maar dan met de broer van mijn man en zijn vriendin, geen contact meer sinds twee jaar, we hebben enkele pogingen ondernomen om het te verbeteren en daar zit op dit moment vordering. Mijn man en zijn broer hebben aankomende donderdag een gesrpek met elkaar om te kijken of ze het met elkaar kunnen oplossen.

Mijn advies is altijd de eer aan jezelf te houden, zonder dat je daarom toegeeft aan de (sons idiote) verwachtingen van de ouders, broers enz. Mijn man ik hebben wat van ons laten horen toen zij beviel van haar eerste kindje. Hebben toch een kerstkaartje gestuurd enz.

Ik zou dus je schoonouders als je eenmaal een kindje hebt of wanneer je zwanger bent, toch door middel van een kaartje of een brief op de hoogte stellen.

Het hangt er natuurlijk wel vanaf waardoor jullie geen contact meer hebben, de ernst van de zaak. Heeft het een ernstige reden en heeft je vriend defintief het besluit genomen zijn ouders niet meer deelgenoot te maken van zijn verdere leven dan moet je het respecteren.
Hij als zoon zal een besluit daarover moeten maken, het zijn ouders.

Groetjes Alice
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan