wat voor moeders zijn jullie geworden?

[Anoniem]

Moeders,

Toen ik zwanger was, vlogen er allerlei gedachtes door mijn hoofd over hoe ik zou zijn als moeder. Zou ik op mijn eigen moeder gaan lijken (is daar een ontkomen aan trouwens )? En ik had ook een hele waslijst met eisen en wensen die ik aan mijn moederschap stelde en was ook bang om bijvoorbeeld overbezorgd te zijn, of ongeduldig.

Hadden jullie dat ook en hoe zijn jullie als moeder? Ben je de moeder die je verwacht had te zijn?

Groetjes, KT

 

[Anoniem]

Ik dacht daar natuurlijk ook over na tijdens mijn zwangerschap. Ik nam me allerlei dingen voor, zoals "gewoon laten huilen". Nou, ik ben zo soft als een zachtgekookt ei!!!  Die kleine druif hoeft maar ietswat een pruillipje te trekken en ik ben al verkocht. Ik probeer me in te houden om hem niet rot te verwennen, maar vind dat zoooooooooooooooooooooo moeilijk. En dat terwijl ik riep GEWOON laten huilen. Wist ik veel wat zo'n mannetje met me zou doen. Verder kan ik over het moederschap nog niet zoveel zeggen. Ik denk dat het nu meer aankomt op primaire zorg en heeeeeeeeeeeeeeel veel knuffelen!! Het ECHTE opvoeden moet denk ik nog komen. Wat me wel opvalt is het gevoel dat ik heb als moeder zijnde, die enorme liefde. Ik besef nu pas hoe bijzonder ik voor mijn moeder geweest moet zijn, want alles kan me gestolen worden, alleen dat ventje doet er nog toe!!

groetjes
Mie

 

[Anoniem]

Hoi,

Jadat had ik ook voor ik er aan begon, een beetje huilen? Is goed voor de longen! Ik moet zeggen dat ik ook als een blad aan de boom ben omgedraaid mbt het huilen. Maar (ik kan het echt zo goed voor mezelf verantwoorden) inmiddels ben ik wel van mening dat die kleintjes niet  voor niets huilen en dat je ze door te troosten een gevoel van veiligheid en zekerheid biedt zodat ze een vaste basis hebben.

Ik had niet verwacht dat ik zo relaxt zou zijn. Heahter vindt het geweldig op het kinderdagverblijf en dat vind ik weer geweldig. Ook als iemand anders lekker met haar wil knuffelen, ik vind het prima (mits zij het prima vindt en mits het iemand is die ik goed ken natuurlijk).

Groetjes, KT

 

[Anoniem]

ja, zo denk ik er ook over. Hij huilt niet voor niets en om aandacht te trekken jengelt hij meer, niet echt huilen. Wel leuk dat ik mijn kindje nu ken; ik zie meestal wel wat er aan scheelt als hij huilt, of ie moe is, trek heeft of behoefte heeft aan aandacht. In het begin stond ik zo met mijn handen in mijn haar. Hij heeft nooit echt veel gehuild, maar als ie dat deed dan vroeg ik me af of ik ooit zou begrijpen wat er met hem aan de hand was. Mooi hoe dat contact groeit en hoe je je eigen kind leert kennen

groetjes
Mie

 

[Anoniem]

Ben al wat langer moeder, maar ook mij viel het wel een beetje 'tegen' dat ik mijn kindje niet gewoon kon laten huilen.
Da's dan toch dat moedergevoel.
Ik ben inmiddels wel al een aantal jaartjes bezig met opvoeden en ik moet zeggen dat ik het wel ong. doe, zoals ik het in gedachten had. Hoe moeilijk dat soms ook is...
Sil

 

[Anoniem]

Ik ben niet zo zweverig, maar zo'n moeder-kind band is zo speciaal, bijna spiritueel. Een universum op zich.

Ben trouwens wel blij dat ik Heather niet heb laten huilen. Dat deed ze in het begin vrij veel, maar ze had het echt nodig om bij me te zijn. Inmiddels is ze zo vol vertrouwen en heel zelfstandig (op een zes maanden oude baby manier dus hé ).

KT

 

[Anoniem]

Hallo

Grappig hoe dat ook bij jullie is. Ik dacht dat heel spastisch zou reageren en hem niet los zou kunnen laten. Maar eigenlijk ben ik best relaxed en ik merk dat dat weer goede invloed op Stijn heeft. In het begin dacht ik dat ik hem nooit zou begrijpen er nooit een schema in zou komen. Maar nu, ik weet wanneer hij moe is, honger heeft of geknuffelt wil worden. Heerlijk! En laten huilen, dat heb ik nooit gedaan, zo zielig! Inderdaad hij huilt vast met een reden
Carina

 

[Anoniem]

Hoi,
Nou, bij mij is't toch wel gegaaan zoals ik dacht. ( ben denk ik 1 van de weinige?)
Ik moet ook eerlijk bekennen dat wij 2 jaar bij mijn broer hebben ingewoond, dus dat scheelt.( 2 kids toen 5 jaar en 1 jaar)
Toen vond ik namelijk ook al, dat ik dezelfde regels moest hanteren als de ouders zelf, andes is het voor hun ook geen houden meer aan. Daar ben ik heel principieel in.
Toen werd er door oa familie/vrienden gezegd; wacht maar tot je zelf kids heb.
Niets is minder waar (vond ik toen ook al) mijn broer (en schoonzus)  en ik(en mijn man)  liggen toch behoorlijk op 1 lijn wat opvoeden betreft... erger zelfs, ik denk dat ik zelfs iets 'strenger' ben.
Maar echt laten huilen? ( en dan heb ik het niet over het 'neppen van huilen&apos
dat kan ik ook niet, dan is er duidelijk iets aan de knikker.
Al hoewel B'Elanna het goed kan "faken' en papa trapt daar nog regelmatig in! hahaha
Gelukkig hoor ik dat, of het voor het echie is of niet.

groetjes Debby mv B'Elanna