wat voor moeders zijn jullie geworden?

[Anoniem]

ik ben ook geworden zoals ik dacht
ben best wel streng en kan als Ruben ligt te nep  huilen de babyfoon uitzetten of heel zacht dat kan hij soms   wel een half uur tot drie kwartier volhouden en als hij dan stopt en hij is klaar wakker haal ik hem uit bed maar niet bij iedere kik
vorige week vast het heibel met de fles die hij niet wou drinken ik houd gewoon zijn handen vast en stop de fles in zijn mond net zo lang tot hij wel begint met drinken
en op een gegeven moment geeft hij wel toe (of is dit te streng)
groetjes ineke

 

[Anoniem]

Hoi,

Ik had me met name voorgenomen om streng te zijn en dat lukt me goed!
Ik ben behoorlijk consequent. Kan Jasmijn als k min of meer zeker weet dat er niets ermstgs aan de hand is goed laten huilen. Toen we nog in de flat woonden niet, omdat het leek alsof ze in mijn oren gilde, maar nu zit er en verdieping tussen en lukt het wel.
Ook in de box gewoon zich zelf laten vermaken en niet bij elk geluid gaan kijken.
Mijn man heeft er veel meer moeite mee maar die ziet haar ook veel minder.
Wat ik me wel voorgenomen heb en waar ik echt aan moet denken omdat het niet vanzelf gaat is knuffelen en praten.
Ik kom uit een gezin waar nooit werd geknuffeld. Ik heb die manier van affectie pas ontdekt toen ik mijn vriend en zijn familie leerde kennen.
Ik heb me voorgenomen om mijn baby met zo veel mogelijk liefde op te voeden, en dat gaat niet van zelf. Ik moet echt de tijd nemen om haar te knuffelen en aan het lachen te maken,
Ook ben ik soms een hele ochtend stil als ik met haar ben. Ik ben nu echt bewust aan het proberen om hele verhalen te vertellen en liedjes te zingen.
En als ik zie hoe leuk ze dat vindt gaat het al een stuk makkelijker!

groeten Elke

 

[Anoniem]

Ik ben ook wel heel anders dan ik had gedacht. Veel geduldiger!
Maar ik ben ook wel streng. Ik doe ook wel eens de babyfoon uit hoor als ik weet dat er echt niets aan de hand is. Maar ik loop wel iedere 20 minuten even binnen, aai over zijn bol, kusje en klaar...dan gaan de volgende 20 minuten weer in en daarin slaapt hij meestal wel. Ook laat ik hem wel eens jengelen in de box hoor...als hij niet bij een speeltje kan ofzo...dan doet hij maar wat meer moeite en anders is het pech...

Maar heerlijk samen spelen, knuffelen en een heel gek doen...gebeurt ook.
Ik zeg ook wel een paar keer op een dag dat ik zoooooveeeeel van hem houd.
Dat deden mijn ouders nooit. Ik wist het wel hoor, maar achteraf was het wel fijn geweest als ze het eens hadden gezegd.

 

[Anoniem]

Gedeeltelijk ben ik wel de moeder geworden die ik dacht te worden, maar er zijn ook dingen die ik anders doe..
Maar volgens mij komt dat ook omdat ik mezelf simpelweg niet voor kon stellen van te voren hoeveel je eigenlijk van je eigen kind houd en hoe kwetsbaar je eigen kind je maakt!!!!
Ik kan er niet tegen als ze huilt (terwijl ik altijd zei: Ik ga echt niet bij elke kik ernaar toe!)
Nu laat ik haar nooit huilen, maar wel als ze aan het "zeuren" og jengelen is hoor! Daar heb ik ook moeite mee, maar als ik daar aan ga beginnen.....daar heb ik op den duur alleen maar mezelf (en vriend!) mee!
Verder zie ik altijd: Ik ga mijn kind overal mee naar toe nemen, ik word heel makkelijk! Slapen kunnen ze overal!
En nu...ik haat het als ze s'avond mee moet ergens naartoe en niet in haar eigen bed kan! Zelfs overdag vind ik haar slaapjes zoooo belangrijk...had nooit gedacht dat ik zoveel rekening zou gaan houden met haar..als jullie begrijpen wat ik bedoel!

En nogmaals, het gevoel dat je voor je eigen kind hebt....vind ik echt ongelofelijk! Had ik nooit verwacht dat dat zo intens zou zijn!