Wat zou je nooit doen en doe je toch?

hey marina

even een tip: blijf dat doorzetten!
als daniel een driftbui heeft en hij gaat op de grond liggen, waar dan ook. zeg dat dat jij alvast doorloopt en loop dan ook weg van hem.
(wel dat je hem kan blijven zien natuurlijk)
dan krijgt hij geen aandacht meer en stoppen die driftbuien.

mijn broer had dit.
die ging als hij zn zin niet kreeg, op de grond liggen en hield zn adem in.
in t begin tilde mn moeder hem op, en gaf hem maar zn zin want ze vond dit eng.
toen haar werd verteld dat ze hem moest laten liggen en weglopen, vond ze dit moeilijk, maar deed het wel.
mn broer keek op van de grond: zo van, hey waar blijft mn moeder nou? toen hij zag dat moeders niet kwam, stond hij op en heeft t daarna nooit meer gedaan!

was even een tip tussendoor :D
succes ermee!

liefs, do
 
Ik had me voorgenomen geen strijd te maken van eten en niet te proberen iets onder dwang in haar mond te stoppen... Paar keer gedaan, nu niet meer want het werkt toch niet. Ze eet nu zelf en dat gaat veel beter, zo stom dat ik dat toch gedaan heb!
 
Ik zei vroeger altijd: als ik later een dochter krijg, ga ik haar nooooit roze kleding aandoen, en ook niet van die echte meisjes-meisjes-kleding. Dat vond ik echt zo truttig. Nou ja, het eerste wat we kochten nadat we wisten dat ze een meisje was, was een knalroze doek om haar in te leggen. En nu loopt ze lekker rond in rokjes en leggings en maillotjes, en lekker veel roze!
 
Ik had altijd gedacht dat ik een strenge moeder zou worden (misschien komt dat nog) want voor mijn nichtjes was ik altijd streng en nu dat ik zelf een kind hebt kan ik niet steng zijn voor haar en daardoor neemt ze mij niet serieus en luistert niet naar mij meer naar haar vader. Ik ben ook een lachebekkie, soms moet ik mezelf inhouden om niet te lachen om de dingen die zij doet.
 
Hoi!

Ook ik had me zo voorgenomen om Isabelle geen tik op haar vingers te geven, maar het gebeurd nog wel eens dat ze echt het bloed onder mijn nagels vandaan haalt en dan krijgt ze een tik.
Gelukkig schrikt ze er wel van en doet ze datgene tijdelijk niet meer, maar oh wat baal ik dan enorm van mijzelf en ik maak het voor mijzelf meteen goed met haar door sorry te zeggen en haar te knuffelen.
Ik ben wel eens gaan huilen van schrik :-(, toen kwam ze mij troosten...

Verder probeer ik echt niet te vloeken, dat doe ik al sinds ik zwanger was vrijwel niet meer, maar soms glipt er een woord uit wat ik hier niet neerzet en dan zie je Isabelle echt kijken: "oooohhhh....".
Het is wachten tot ze op een dag zegt: "mama, dat mag je niet zeggen!"

Liefs Monica
 
Terug
Bovenaan