Weer een teleurstelling.

[CoVo]

Ik ben 35, net bevallen van mijn eerste kindje, in een gelukkige relatie met ruim voldoende gezamenlijk inkomen, en ik heb autisme.

En meid, het is FUCKING zwaar. Ik heb onderschat hoe pittig ik de verandering vind, hoe ik me hier onmogelijk op had kunnen voorbereiden (en geloof me, ik heb me voorbereid, net als jij met je ASS), hoe ik geen tijd heb mentaal bij te kunnen komen en wat voor een bitch die hormonen zijn waar mijn hersenen niets van begrijpen.

En ik heb een partner, en ben 16 jaar ouder dan jij. Lieve meid, echt, het plaatje is anders dan de werkelijkheid en het is heel goed dat ze vanuit een medisch aspect met je mee kijken. Ik ben gek op mijn zoontje, en zou absoluut niet meer terug willen, maar het is meer dan alleen die roze wolk die je nu voor ogen hebt.

Je hebt lieve ouders, en zo te horen heb je een goed netwerk om je heen om met je mee te kijken met dit soort beslissingen. En dat voelt waarschijnlijk superkut omdat je het gevoel hebt prima zelf beslissingen te kunnen maken, en voor een deel heb je waarschijnlijk ook hartstikke gelijk. Maar ze maken die beslissing niet voor jou, maar voor je kindje.

Supermoeilijk, maar heb geduld. Hou die droom vast, en werk ernaar toe. Ga je verdiepen in wat het werkelijk inhoudt: kosten, benodigdheden, nieuw dagritme, etc. En ga dan afstrepen wat je onder controle hebt, en waar je meer tijd voor nodig hebt. Doe dat samen met je ouders, vraag ze eerlijk om met je mee te denken.

Neem er de tijd voor. Geloof me, des te meer zul je er straks van kunnen genieten, en dan ben je echt blij dat je niet nu al overhaaste beslissingen hebt gemaakt. ❤

 

[Zwaluwtje]

Lieve Elle, hoe moeilijk het nu ook lijkt, neem je tijd! Hoe zeer je ook met fertiliteits problemen in je familie zit. Neem je tijd! Bezoek een gyneacoloog om er achter te komen hoe vruchtbaar je bent en hoe veel tijd je hebt.

Je geeft aan niet full time te kunnen werken maar besef je goed dat een kind meer dan fulltime is! Je moet altijd aan staan, zeker als je van plan bent om het alleen te gaan doen! Houd er daarnaast rekening mee dat je als alleenstaande ouder echt (bijna) fulltime zal moeten gaan werken om je hoofd boven water te kunnen houden. Maar dat je ook kinderopvang nodig zal hebben en zal moeten betalen. Iets dat gewoon een heel groot deel van je salaris zal gaan opslurpen. Tuurlijk krijg je wat toeslagen, maar die zijn zeker niet zaligmakend.

Ik durf van mezelf best te zeggen dat ik goede baan heb met een knap salaris, maar in deze tijd zou ik het financieel niet eens redden in mijn eentje. En helaas weet ik uit ervaring hoe zwaar het is om financiële zorgen te hebben, destijds had ik er echt geen kind bij kunnen hebben.

Ik begrijp je wens, het doet verschrikkelijk zeer om je wens nog even een wens te laten. Maar je doet jezelf op de lange termijn echt geweld aan als je dit door zet. Terwijl je jezelf ook op de lange termijn een groot cadeau kunt doen door eerst al het andere op orde te hebben (huisje, baan, zorg voor jezelf) want als je geen andere zorgen hebt, dan pas kun je echt genieten van je kindje en dat gun ik je!