A
Anoniem
Guest
Hoi Zoraida,
Ik lees jou vaker hier op het forum en zie dat je nogal moeite hebt met je zwangerschap en ik herken mezelf daar heel goed in. In het begin heb ik zelfs gedacht dat ik een prenatalie depressie of uitputting had. Ik wil je niet ontmoedigen maar bij mij heeft het zo'n 20 weken geduurd.
Ik dacht dat als ik zwanger zou worden, ik hemel en aarde zou bewegen! Ben altijd een actief persoon en had het gevoel actiever te zijn als ik zwanger zou zijn. Daarentegen deed ik niks meer, voelde me moe (ik had een veel te lage bloeddruk en ik had een flink ijzertekort, Hb was zelfs 5.7), voelde me depri, vond zwanger zijn maar niks! Wilde alleen nog maar slapen tot aan 3 mei (mijn uitgerekende datum) en dan moesten ze me maar wakker maken als ik moest bevallen.
Langzaam leerde ik omgaan met die vermoeidheid en de "depressie" verdween. Daar kreeg ik wel andere dingen voor terug. Mijn vader werd ernstig ziek en ik dacht: als hij zo moet vechten voor zijn ziekte, wie ben ik dan om moeilijk te doen over zwanger zijn? En maakte me sterk. Wel kreeg ik na de 5e maand behoorlijk lichamelijke klachten, maar die vind ik goed te handelen. Pijn is niet fijn, maar alles beter dan de vermoeidheid.
Nu zit ik in mijn verlof en voel ik me beter dan ooit. Ja, ik heb veel pijn, maar dat geeft niet. Ik ben uitgerust! En als ik nu moet bevallen ben ik er eindelijk helemaal klaar voor. Het heeft dus wel even geduurd, maar nu kan ik zeggen: ja, laat hem maar komen. Dat heb ik dus 8 maanden niet gehad.
Dit is mijn persoonlijke verhaal, wellicht gaat het bij jou anders. Dat hoop ik! Ik hoop dat je je snel weer goed gaat voelen en dat je echt kunt genieten van je zwangerschap.
Gr. Tamara.
Ik lees jou vaker hier op het forum en zie dat je nogal moeite hebt met je zwangerschap en ik herken mezelf daar heel goed in. In het begin heb ik zelfs gedacht dat ik een prenatalie depressie of uitputting had. Ik wil je niet ontmoedigen maar bij mij heeft het zo'n 20 weken geduurd.
Ik dacht dat als ik zwanger zou worden, ik hemel en aarde zou bewegen! Ben altijd een actief persoon en had het gevoel actiever te zijn als ik zwanger zou zijn. Daarentegen deed ik niks meer, voelde me moe (ik had een veel te lage bloeddruk en ik had een flink ijzertekort, Hb was zelfs 5.7), voelde me depri, vond zwanger zijn maar niks! Wilde alleen nog maar slapen tot aan 3 mei (mijn uitgerekende datum) en dan moesten ze me maar wakker maken als ik moest bevallen.
Langzaam leerde ik omgaan met die vermoeidheid en de "depressie" verdween. Daar kreeg ik wel andere dingen voor terug. Mijn vader werd ernstig ziek en ik dacht: als hij zo moet vechten voor zijn ziekte, wie ben ik dan om moeilijk te doen over zwanger zijn? En maakte me sterk. Wel kreeg ik na de 5e maand behoorlijk lichamelijke klachten, maar die vind ik goed te handelen. Pijn is niet fijn, maar alles beter dan de vermoeidheid.
Nu zit ik in mijn verlof en voel ik me beter dan ooit. Ja, ik heb veel pijn, maar dat geeft niet. Ik ben uitgerust! En als ik nu moet bevallen ben ik er eindelijk helemaal klaar voor. Het heeft dus wel even geduurd, maar nu kan ik zeggen: ja, laat hem maar komen. Dat heb ik dus 8 maanden niet gehad.
Dit is mijn persoonlijke verhaal, wellicht gaat het bij jou anders. Dat hoop ik! Ik hoop dat je je snel weer goed gaat voelen en dat je echt kunt genieten van je zwangerschap.
Gr. Tamara.
