mijn ouders zijn absoluut niet gelukkig met mijn keuze van man. Mijn man is ontzettend lief,zorgzaam en draagt me op handen, maar hij past niet in het plaatje volgens mijn ouders, daar hij een paar jaartjes ouder is. ze waren niet op de bruiloft, net als het merendeel van de familieleden. Nu ben ik ruim 13 weken in verwachting, en we zijn er heel erg blij mee, en willen mijn ouders wel oma en opa worden van de kleine, maar nog steeds niets met mijn man te maken hebben, dus dat zou betekenen dat mijn man nooit meemag naar mijn ouders, en dat mijn ouders nooit tot bij mij zullen komen. Mijn man zal me nooit iets in de weg leggen, en zal me nooit verbieden met de kleine naar de opa en oma te gaan, maar ik weet niet of ik dit wel kan! wat als de kleine dadelijk vragen gaat stellen? Daarnaast zijn mijn ouders erg beledigend over mijn man en tegen mij, en alles omdat mijn huwelijk niet hun keuze is. Daarnaast zetten mijn ouders mijn familieleden ook onder druk, zo van: als je met hun contact hebt hoef je hier niet meer te komen. Dit alles brengt een enorme onrust en verdriet met zich mee. Enerzijds wil ik mijn ouders niet kwijt, en wil ik graag grootouders voor mijn kleintje, van de andere kant kan ik de druk en de beledigingen niet langer meer aan. Wie wilt me advies geven??
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
wel of geen grootouders?!
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Klinkt erg lastig! Als buitenstaander zou ik zeggen dat ze jou moeten accepteren met al je keuzes dus ook je man. Naar hun pijpen dansen en daarmee kiezen dat je altijd alleen naar je ouders zou moeten en dat je ouders niet bij jou op bezoek komen daar zal ik denk ik niet voor willen kiezen. Probeer goed uit te denken hoe je dingen wel en niet wilt en vertel het je ouders zodat zij de keuze maar moeten maken of jij als hun kind belangrijk genoeg bent om over hun probleem met je man heen te stappen of niet. Zo niet nou ja dan mis je er volgens mij helemaal niets aan alleen een hoop frustratie. Ik besef wel dat het wel een hoop verdriet zal meebrengen. Maar goed, wees je in ieder geval bewust dat het probleem bij je ouders zit en niet bij jou. En laat je dus niet als klein kind behandelen en beledigingen hoef je al helemaal niet te pikken, dat verdient toch niemand?
Hoi,
Noem me lomp en een trut, en ik ken natuurlijk alleen dit verhaal van hierboven, maar ik zou jou ouders laten barsten als een bom.
Wat aso van hun!
Je bent GELUKKIG.
Wat willen zij nog meer.
Je bent volwassen. Je maakt je eigen keuzes.
Je houdt van je man!
Je houdt van jullie kind (straks).
Laat ze in hun eigen sop gaarkoken.
Nu dans je naar hun pijpen.
Jouw man is jouw keus.
Als ze jou willen, zullen ze hem erbij moeten nemen.
Vind ik.....
Noem me lomp en een trut, en ik ken natuurlijk alleen dit verhaal van hierboven, maar ik zou jou ouders laten barsten als een bom.
Wat aso van hun!
Je bent GELUKKIG.
Wat willen zij nog meer.
Je bent volwassen. Je maakt je eigen keuzes.
Je houdt van je man!
Je houdt van jullie kind (straks).
Laat ze in hun eigen sop gaarkoken.
Nu dans je naar hun pijpen.
Jouw man is jouw keus.
Als ze jou willen, zullen ze hem erbij moeten nemen.
Vind ik.....
Het lijkt me vreselijk moeilijk, maar ik denk dat je het wat je ouders betreft nu eens heel hard moet gaan spelen. Dat doen zij ook naar jou toe.
Ik kan me voorstellen dat ouders niet altijd gelukkig zijn met de partnerkeus van hun kinderen, maar als je merkt dat het een serieuze relatie is, dan zul je dat op een gegeven moment moeten accepteren en ermee leren leven en dat is nu juist datgene wat jouw ouders weigeren te doen.
Zet ze dus voor het blok. Stuur een brief waarin je alle contact met hun verbreekt en pas weer contact wilt hebben op het moment dat ze jouw man en aanstaande vader van hun kleinkind willen accepteren. Schrijf ook dat je hun beledigingen rechtstreeks of indirect via steken onder water niet meer pikt.
Ik vind het ook te gek voor woorden dat jouw ouders het niet eens naar jou toe konden opbrengen om naar de bruiloft te komen. Dan verzieken ze toch een hoop voor jou en je man.
Echt, het lijkt me erg moeilijk, zeker omdat het je eigen ouders zijn, maar als je eigen ouders zo egoistisch zijn en zelfs de rest van de familie tegen je opzetten dan zou ik tijdelijk breken. Misschien als ze de angst hebben hun kleinkind niet te zien, dat ze dan bijdraaien.
Ik hoop het echt voor je.
Heel veel sterkte met de situatie.
Ik kan me voorstellen dat ouders niet altijd gelukkig zijn met de partnerkeus van hun kinderen, maar als je merkt dat het een serieuze relatie is, dan zul je dat op een gegeven moment moeten accepteren en ermee leren leven en dat is nu juist datgene wat jouw ouders weigeren te doen.
Zet ze dus voor het blok. Stuur een brief waarin je alle contact met hun verbreekt en pas weer contact wilt hebben op het moment dat ze jouw man en aanstaande vader van hun kleinkind willen accepteren. Schrijf ook dat je hun beledigingen rechtstreeks of indirect via steken onder water niet meer pikt.
Ik vind het ook te gek voor woorden dat jouw ouders het niet eens naar jou toe konden opbrengen om naar de bruiloft te komen. Dan verzieken ze toch een hoop voor jou en je man.
Echt, het lijkt me erg moeilijk, zeker omdat het je eigen ouders zijn, maar als je eigen ouders zo egoistisch zijn en zelfs de rest van de familie tegen je opzetten dan zou ik tijdelijk breken. Misschien als ze de angst hebben hun kleinkind niet te zien, dat ze dan bijdraaien.
Ik hoop het echt voor je.
Heel veel sterkte met de situatie.
Ik deel de mening van de dames hierboven en zou het net zo hard spelen.
Of jouw ouders accepteren de hele package-deal, dus jou EN je man (en dan ook de kinderen)... Of niet...
Ik vind het behoorlijk grof van jouw ouders dat ze andere familie leden onder druk zetten als ze contact met jullie zoeken... Wat denken ze wel niet? Dat ze zoveel mensen om jullie heen manipuleren alleen omdat zij een probleem menen te hebben met jouw ma. Nou het is jouw leven en jij hebt gekozen voor je man... FAT ASS BAD LUCK voor hen zou ik dan zeggen.
Ik denk dat als je wel besluit zonder je man met je kinderen naar opa en oma te gaan dat jij degene bent die er het allermeest verdriet van zal hebben, want jij zal opnieuw al die negativiteit van hen moeten aanhoren. Daar heb je toch geen zin in? Ik denk dat je kinderen het best overleven zonder die opa en oma (en als de ouders van jouw man er nog zijn hebben ze een opa en oma)..
Ik ben door omstandigheden alleen door mijn moeder opgevoed en had dus ook maar 1 setje opa en oma's en ik heb niks gemist.
Laat ze lekker de *$$^#@* krijgen...
Of jouw ouders accepteren de hele package-deal, dus jou EN je man (en dan ook de kinderen)... Of niet...
Ik vind het behoorlijk grof van jouw ouders dat ze andere familie leden onder druk zetten als ze contact met jullie zoeken... Wat denken ze wel niet? Dat ze zoveel mensen om jullie heen manipuleren alleen omdat zij een probleem menen te hebben met jouw ma. Nou het is jouw leven en jij hebt gekozen voor je man... FAT ASS BAD LUCK voor hen zou ik dan zeggen.
Ik denk dat als je wel besluit zonder je man met je kinderen naar opa en oma te gaan dat jij degene bent die er het allermeest verdriet van zal hebben, want jij zal opnieuw al die negativiteit van hen moeten aanhoren. Daar heb je toch geen zin in? Ik denk dat je kinderen het best overleven zonder die opa en oma (en als de ouders van jouw man er nog zijn hebben ze een opa en oma)..
Ik ben door omstandigheden alleen door mijn moeder opgevoed en had dus ook maar 1 setje opa en oma's en ik heb niks gemist.
Laat ze lekker de *$$^#@* krijgen...
jeetje wat moeilijk zeg. Voor ons is het makkelijk oordelen maar voor jou is het natuurlijk erg moeilijk. het is wat je zelf al zegt, je pikt het niet langer, maar wil je ouders uiteraard ook niet kwijt.
Mijn gevoel zegt, laat ze even in hun eigen sop gaarkoken. leg het probleem bij hun. ik vind het heel erg om te moeten lezen dat je ouders geen enkele moeite doen om je man te accepteren en jullie relatie, dat ze hem beledigen en de restvan de fam opstoken. ik vind dat heel erg laag.
ik zou denk ik als ik jou was me ouders er op aanspreken, het probleem bij hun neerleggen en hun de keus laten maken. accepteer ons drietjes of niet. hoe moeilijk het ook is. (krijg niet de indruk dat je ouders om te praten zijn) Ik ben zelf net getrouwd en moet er niet aan denken dat mijn ouders er niet bij zouden zijn. mijn ouders hebben overigens ook moeite (gehad) met mijn man maar ze zien in dat ik gelukkig met hem ben en dat hij goed voor mij is, dat het mijn leven is, en dat hij nu bij mijn leven hoort dus bij de famillie.
en wat ik belangrijk vind is dat je moet gaan genieten van het kleine wondertje in jou en laat dat niet verpesten door anderen. heel veel sterkte en succes. hou je ons op de hoogte???
liefs
Mijn gevoel zegt, laat ze even in hun eigen sop gaarkoken. leg het probleem bij hun. ik vind het heel erg om te moeten lezen dat je ouders geen enkele moeite doen om je man te accepteren en jullie relatie, dat ze hem beledigen en de restvan de fam opstoken. ik vind dat heel erg laag.
ik zou denk ik als ik jou was me ouders er op aanspreken, het probleem bij hun neerleggen en hun de keus laten maken. accepteer ons drietjes of niet. hoe moeilijk het ook is. (krijg niet de indruk dat je ouders om te praten zijn) Ik ben zelf net getrouwd en moet er niet aan denken dat mijn ouders er niet bij zouden zijn. mijn ouders hebben overigens ook moeite (gehad) met mijn man maar ze zien in dat ik gelukkig met hem ben en dat hij goed voor mij is, dat het mijn leven is, en dat hij nu bij mijn leven hoort dus bij de famillie.
en wat ik belangrijk vind is dat je moet gaan genieten van het kleine wondertje in jou en laat dat niet verpesten door anderen. heel veel sterkte en succes. hou je ons op de hoogte???
liefs
Wat jij moet doen is voor jezelf, je man en aanstaande baby kiezen. Je bent met je man getrouwd en niet met je ouders. Verder ben je niet van plan om je man te verlaten. Het wordt dus hoogste tijd dat je ouders dit in gaan zien. Verbreek het contact tot je ouders normaal kunnen doen. Dit schept rust voor jezelf want al die stress is voor je kind ook niet goed. Sta niet toe dat je ouders na je bruiloft nu ook nog eens je zwangerschap gaan verpesten.
Zoals jij het omschrijft, heb je een heel gelukkig huwelijk... En wie zijn je ouders om je dat niet te gunnen? Je man zijn genen zitten ook in hun kleinkind, willen ze jouw kind dan ook maar voor de helft accepteren?
Ik vind jouw ouders helemaal fout zitten! Echt hoor!
Ik zal je uitleggen waarom ik het zo hard zie... Het is wel een lang verhaal, maar ik ga het je toch vertellen, omdat het misschien helpt...
Ik weet niet hoe jouw band met je ouders was voor je huwelijk, maar mijn band met mijn ouders is altijd uitermate goed geweest. Tot ik zwanger raakte, inmiddels 40 weken en 4 dagen geleden... Dit hing enigszins samen met mijn partnerkeuze... Niet omdat ze mijn vriend niet mochten, want daar hadden ze niet eens de kans voor gekregen... Ze hadden hem namelijk nog maar 2x gezien, dit omdat ik hem zelf nog maar drie maanden kende toen ik erachter kwam dat ik 5 weken zwanger was. Dit is iets dat je niet wenst voor je kind, zelfs niet als dat kind inmiddels 26 is, een eigen appartement in Amsterdam bezit en een goede baan heeft. Het was dus niet zo dat ze me te jong vonden of nog niet eraan toe, maar ze vonden het wel te snel in onze relatie. Nu kan ik daar wel inkomen, maar ik had nooit verwacht dat het op een gegeven moment echt een heel harde confrontatie zou worden. Nou, dat werd het dus wel!
Mijn vriend en ik stonden er namelijk helemaal achter, maar mijn ouders konden daar helemaal niets mee. Die vonden het echt geen goede beslissing om het kindje te krijgen en dat zeiden ze ook. Nou ja, lang verhaal kort: dat werden heel heftige telefoontjes met een ijskoude vader en verdrietige moeder... Tot ik het na een paar dagen van op en neer bellen en ruzie maken en vooral de kilte van hun kant niet meer aan kon en het contact verbrak. Ik heb toen gewoon gezegd: ik moet doen wat goed is voor mij en ik word er niet gelukkig van als ik dit kindje niet krijg, maar dat betekent wel dat ik dan met jullie geen contact kan hebben nu, want dit kan ik er gewoon niet bij hebben.
Twee uur later hing mijn moeder aan de telefoon... Dat, als wij dit echt wilden en dat merkte ze intussen wel, zij de knop zouden omdraaien en er samen met ons voor zouden gaan. Want, zo zei ze, uiteindelijk is jouw geluk het aller- allerbelangrijkste voor ons en ook al zijn we niet onverdeeld gelukkig met jouw keuze, wij beseffen ook wel dat we geen keuzes voor jou kunnen maken, dat moet je zelf doen.
Sindsdien kan ik niet anders zeggen dan dat mijn ouders fantastisch zijn! Ze leven erg met ons mee en gedragen zich echt als trotse aanstaande opa en oma. We hebben het er nog wel eens over dat dat zo ge-escaleerd is toen, maar tegelijkertijd beseffen wij allemaal dat de kracht van de relatie die mijn ouders en ik hebben er ook in ligt dat je dan daarna daarover heen kunt stappen en kunt accepteren dat dingen soms anders lopen dan je misschien zelf had gedacht of gehoopt. En dat dat niet wil zeggen dat het daarom slechter of beter is dan wat je in gedachten had, maar gewoon anders.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dit: het moet voor ouders en dus ook voor de jouwe het allerbelangrijkste zijn dat jij gelukkig bent! En wat geluk voor jou betekent, dat moet voor hen niets uitmaken.
Ik gun mijn ouders hun kleinkind echt uit de grond van mijn hart, omdat ze zich zo opstellen als ze doen. Maar als ze toen voet bij stuk hadden gehouden, had mijn kindje hun niet als opa en oma gehad. Dat zou te veel stress hebben opgeleverd. En bovendien vind ik eigenlijk ook dat mensen het opa-en-oma-schap moeten verdienen...
Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf en dat je de keuze maakt die goed is voor jou, want ik begrijp de moeilijkheid. Maar je ouders hebben gewoon het recht niet om te doen wat ze doen!
Ik vind jouw ouders helemaal fout zitten! Echt hoor!
Ik zal je uitleggen waarom ik het zo hard zie... Het is wel een lang verhaal, maar ik ga het je toch vertellen, omdat het misschien helpt...
Ik weet niet hoe jouw band met je ouders was voor je huwelijk, maar mijn band met mijn ouders is altijd uitermate goed geweest. Tot ik zwanger raakte, inmiddels 40 weken en 4 dagen geleden... Dit hing enigszins samen met mijn partnerkeuze... Niet omdat ze mijn vriend niet mochten, want daar hadden ze niet eens de kans voor gekregen... Ze hadden hem namelijk nog maar 2x gezien, dit omdat ik hem zelf nog maar drie maanden kende toen ik erachter kwam dat ik 5 weken zwanger was. Dit is iets dat je niet wenst voor je kind, zelfs niet als dat kind inmiddels 26 is, een eigen appartement in Amsterdam bezit en een goede baan heeft. Het was dus niet zo dat ze me te jong vonden of nog niet eraan toe, maar ze vonden het wel te snel in onze relatie. Nu kan ik daar wel inkomen, maar ik had nooit verwacht dat het op een gegeven moment echt een heel harde confrontatie zou worden. Nou, dat werd het dus wel!
Mijn vriend en ik stonden er namelijk helemaal achter, maar mijn ouders konden daar helemaal niets mee. Die vonden het echt geen goede beslissing om het kindje te krijgen en dat zeiden ze ook. Nou ja, lang verhaal kort: dat werden heel heftige telefoontjes met een ijskoude vader en verdrietige moeder... Tot ik het na een paar dagen van op en neer bellen en ruzie maken en vooral de kilte van hun kant niet meer aan kon en het contact verbrak. Ik heb toen gewoon gezegd: ik moet doen wat goed is voor mij en ik word er niet gelukkig van als ik dit kindje niet krijg, maar dat betekent wel dat ik dan met jullie geen contact kan hebben nu, want dit kan ik er gewoon niet bij hebben.
Twee uur later hing mijn moeder aan de telefoon... Dat, als wij dit echt wilden en dat merkte ze intussen wel, zij de knop zouden omdraaien en er samen met ons voor zouden gaan. Want, zo zei ze, uiteindelijk is jouw geluk het aller- allerbelangrijkste voor ons en ook al zijn we niet onverdeeld gelukkig met jouw keuze, wij beseffen ook wel dat we geen keuzes voor jou kunnen maken, dat moet je zelf doen.
Sindsdien kan ik niet anders zeggen dan dat mijn ouders fantastisch zijn! Ze leven erg met ons mee en gedragen zich echt als trotse aanstaande opa en oma. We hebben het er nog wel eens over dat dat zo ge-escaleerd is toen, maar tegelijkertijd beseffen wij allemaal dat de kracht van de relatie die mijn ouders en ik hebben er ook in ligt dat je dan daarna daarover heen kunt stappen en kunt accepteren dat dingen soms anders lopen dan je misschien zelf had gedacht of gehoopt. En dat dat niet wil zeggen dat het daarom slechter of beter is dan wat je in gedachten had, maar gewoon anders.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dit: het moet voor ouders en dus ook voor de jouwe het allerbelangrijkste zijn dat jij gelukkig bent! En wat geluk voor jou betekent, dat moet voor hen niets uitmaken.
Ik gun mijn ouders hun kleinkind echt uit de grond van mijn hart, omdat ze zich zo opstellen als ze doen. Maar als ze toen voet bij stuk hadden gehouden, had mijn kindje hun niet als opa en oma gehad. Dat zou te veel stress hebben opgeleverd. En bovendien vind ik eigenlijk ook dat mensen het opa-en-oma-schap moeten verdienen...
Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf en dat je de keuze maakt die goed is voor jou, want ik begrijp de moeilijkheid. Maar je ouders hebben gewoon het recht niet om te doen wat ze doen!