wel of niet vertellen? Ik wil denk ik niet samenwonen met hem...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik wil zwanger worden maar denk ik niet met hem samen wonen. Ik heb eerder met hem samen gewoond en dat liep helemaal mis. Maar nu ik weer mijn eigen woonplek heb gaat het weer prima en eigenlijk veel beter dan eerder toen we nog niet samen woonden.
Maar hij wil heel graag wel samenwonen zeker als we een kind hebben. Ik heb een tijdje gedacht dat samen wonen wel weer goed zou gaan over een jaar of anderhalf. Maar nu ik vanmiddag op bezoek ben geweest heb ik sterk het gevoel dat ik mijn eigen huis nodig heb om me goed te voelen. Voor mijn gevoel wordt hij te dominant o.i.d. als hij in zijn eigen huis is. Ik wil graag mijn eigen weg kunnen gaan. Ik ben nogal een eigenwijs mens. Nee het is niet zo dat ik daardoor geen lieve moeder kan zijn. Ik kan het nu al niet laten me met andermans kinderen en opvoeding te bemoeien als ik vind dat een kind onrecht wordt aangedaan... Ik ben dus een heel vervelend mens ook nog ...haha.

Oh ik ben zo bang dat als ik eerlijk ben tegen hem nu al dat ik denk dat ik helemaal niet met hem samen ga willen wonen dat hij me niet meer zwanger wil maken. En dat is een zo vreselijk vooruitzicht...dat maakt me nu al zo boos en verontwaardigd!
Voorheen heeft hij zo gereageerd ( dan wordt je maar moeder met iemand anders)maar zich er uiteindelijk erbij neergelegd omdat ik aangaf dat we op termijn misschien samen zouden kunnen gaan wonen.

Wat zal ik doen wat zal ik doen.... Ik wil hem  wel als vader van mijn kind. We zijn echt aan elkaar gehecht. Ik noem het conservatief om ouders perse in  1 woning te willen stoppen. Volgens mij is het soms gewoon beter om in twee huizen te wonen.
Ik woon in een heel leuke woongroep in een afgelegen deel van het huis. Grote kamer eigen keukentje aan een leuke winkelstraat in een klein dorps/stads centrumpje. Ik wil daar eigenlijk niet weg. Ik vind het leuk om in een groep te wonen en soms samen te eten/koken en mensen tegen te komen en eens samen een weekendje weg te gaan. Maar met hem ga ik op vakantie en uit eten en op familiebezoek en bij sommige vrienden langs. Hij kan heel makkelijk bij mij logeren en dat doet hij ook regelmatig.

Het is natuurlijk wel duurder. En dat vindt hij ook een argument om samen te gaan wonen. Mijn inkomen is behoorlijk wat hoger dan dat van hem dus hij heeft daar ook zeker profijt van. Maar ik raak mijn inschrijving als woningzoekende kwijt als ik officieel bij hem ga wonen. Dat is me de vorige keer al gebeurd, moest ik weer helemaal opnieuw gaan sparen! (al die jaren voor niets ingeschreven gestaan!)

Ik zou om aan zijn wens tegemoet te komen  heel veel opgeven, vrijheid, gezelligheid, gespaarde woonrechten en misschien zelfs wel het gevoel dat ik in een woning woon waar ik rustig mijn eigen gang kan gaan en die mijn veilige plek is.
En dat terwijl we op nog geen 5 minuten fietsen van elkaar wonen.  

We hebben al besloten dat we allebei parttime zullen werken om voor hem/haar te zorgen. Als hij beter betaald werk vind zou dat geen probleem moeten zijn. Zijn woning is relatief erg goedkoop en hij zou huursubsidie kunnen krijgen. Als ik bij hem woon krijgt hij die niet.

Volgens mij zou ik wel gek zijn als ik bij hem zou gaan wonen!
Maar hoe zou hij daarop reageren?!
 
Zo meis...een heel verhaal maar met een vraag die nar voren komt..

Jeetje wel een beslissing. Je wilt dus eigenlijk graag een kindje maar het liefste alleen opvoeden, of wil je juist wel een relatie maar dan een op afstand?
Wat ik 1 van de balangrijkste dingen vind in een relatie is eerlijkheid. En daarmee bereik je het meeste. Heb je een relatie met hem en wil je met hem verder...dan vind ik dat je het hem moet vertellen. Wil je eigenlijk niet een relatie hebben met hem maar alleen een kindje...ja dan moet je toch zelf achter de keuze staan, maar hou hem ook niet aan een lijntje.
Ik ben van mening dat als je nu al gaat liegen hoe moet het dan als je straks samen een kindje gaat opvoeden.
Vind het heel moeilijk en misschien ben ik wel wat negatief.....maar dit is mijn mening.Maar wat van belang is dat je bij je gevoel blijft en dat welke keuze je ook maakt...je achter je gevoel aan moet gaan....maar niet ten koste van een ander!!!!

Sterkte met het maken van je beslissing...

natascha 25 jaar.
 
quote: boadicca schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('23-06-2005 18:17:55'));



Oh ik ben zo bang dat als ik eerlijk ben tegen hem nu al dat ik denk dat ik helemaal niet met hem samen ga willen wonen dat hij me niet meer zwanger wil maken. En dat is een zo vreselijk vooruitzicht...dat maakt me nu al zo boos en verontwaardigd!

Voorheen heeft hij zo gereageerd ( dan wordt je maar moeder met iemand anders)maar zich er uiteindelijk erbij neergelegd omdat ik aangaf dat we op termijn misschien samen zouden kunnen gaan wonen.


Wat een verhaal zeg... als ik vragen mag, wil je een kind voor jezelf of wil je een gezinnetjee vormen?

... Ik noem het conservatief om ouders perse in  1 woning te willen stoppen. Volgens mij is het soms gewoon beter om in twee huizen te wonen...

Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan???
....

Ik zou om aan zijn wens tegemoet te komen  heel veel opgeven, vrijheid, gezelligheid, gespaarde woonrechten en misschien zelfs wel het gevoel dat ik in een woning woon waar ik rustig mijn eigen gang kan gaan en die mijn veilige plek is.


Ben je er niet bang voor dat als je straks misschien een kindje mag krijgen je daar ook heeeeel veeeeel voor op moet geven?
....

Zijn woning is relatief erg goedkoop en hij zou huursubsidie kunnen krijgen. Als ik bij hem woon krijgt hij die niet.

Volgens mij zou ik wel gek zijn als ik bij hem zou gaan wonen!
Maar hoe zou hij daarop reageren?!




Mijn mening m.b.t. huursubsidie e.d. is dat dat regelingen zijn voor mensen die dat hard nodig hebben, ik snap je eerlijk gezegd ook niet... wel een kind 'delen' maar geen huis?







Ik hoop niet dat je je  voelt aangevallen door mijn reactie, zo is het niet bedoeld. Ik vraag me alleen af of je wel een gezinnetje wil stichten... of dat je gewoon een kindje voor jezelf wil. BOM-moeder heet dat geloof ik.





Groetjes!


 
Hoi,

Jeetje wat een last draag je mee!!!
Maar als ik jou verhaal zo lees ben je toch ergens niet aan elkaar gewaagd, er speelt iets wat er nu is en al was voor de breuk. En wat als je een kindje op moet voeden ,je woont bij hem en de relatie gaat niet meer dan sta je eigenlijk op straat.
Tegenwoordig valt het niet mee om een urengtie te krijgen bij de woningbouw,ja zeggen ze je bent niet de enigste.
Maar een kind samen opvoeden met twee ouders   die niet niet bij elkaar wonen lijkt mij ook niet echt geweldig.{Met uitzondering van ouders die gescheiden zijn]Voor een kind is het uiteindelijk ook niet een pretje om de hele tijd gesleept te worden naar twee huizen ,een vaste vertrouwde omgeving is altijd beter] . Ik spreek uit eigen ervaring. Je moet toch op elkaar terug kunnen vallen als er iets is en stel dat hij niet thuis is .Je hebt wel een hele verantwoording! En wat denk je van je vrije tijd en je ontspanning.
Ik wens je veel succes
 
Hallo,

Ik lees net je verhaal en ben er eigenlijk een beetje verbaasd over.
Ik zal waarschijnlijk wel vele boze gezichten op me gericht krijgen. Maar is het niet eem beetje logisch dat hij het dan af laat weten. Het is tenslotte ook zijn kind. Bekijk het eens van de andere kant: hij wil van jou een kind maar niet met je samenwonen, maar die kleine moet wel bij hem wonen. uiteraard mag je het kind altijd zien etc. Maar dat zou jij toch ook heel erg vinden.

Maar het allerbelangrijkste..... hoe zal dat voor dat kindje zijn. een kind wordt ter wereld gebracht daar een moeder én een vader en zal het allebei even hard nodig hebben.

Ik persoonlijk vind het een beetje makkelijk gedacht. ik kan me heel goed voorstellen dat je een kind wilt. maar een kind breng je met zijn tweeen te wereld

jip
 
Hoi,

Je moet het zo doen als je het voelt. Kennissen van ons zijn getrouwd, maar latten. Ze hebben ieder hun eigen huis. Ze hebben 2 kinderen. Ze hebben het samenwonen ook geprobeerd voor de kids. Er was veel ruzie en irritatie in huis. Nu wonen ze alweer een aantal jaar apart. Het komt hun relatie ten goede, en dus ook de rust in huis. De kinderen zijn op bepaalde dagen bij hun vader. Soms ook gewoon als ze dat zelf  willen. De kinderen zitten inmiddels in de pubertijd, maar doen het nu beter als toen hun vader en moeder samenwoonden.Vader is net zo betrokken bij de kinderen als moeder. Je ziet het, het kan best zoals jij het lijkt te willen. Alleen moet je partner er dan wel in mee gaan. Dan kan het best lukken.
Veel sterkte bij het maken van jouw/jullie beslissing!

Groetjes, Kat
 
Hoi,

Ik was een beetje in twijfel of ik zou reageren of niet maar doe het toch maar, ik denk niet dat je er blij mee bent maar goed..........

Ik vond het eerlijk gezegd een verbazingwekkend verhaal om te lezen en vraag me ook af of het een goed uitgangspunt is een kind te krijgen.
Ik denk zeker dat je eerlijk tegen hem moet zijn als je niet wil samenwonen en als je zegt dat je bang bent dat hij je dan niet zwanger wil maken klinkt mij vreemd in de oren, waar heb je je vriend voor?
Ik denk gewoon dat je wel een basis moet hebben voor een kind en zeker bereid moet zijn om in te leveren, een kind vraagt echt heel veel van je.
Toen ons eerste kind geboren was vond ik echt dat ik er veel voor op moest geven, met liefde doe ik dat begrijp me goed, maar ik had ook van die ideeën dat alles mogelijk was met een kind middels oppas en weet ik wat en nu is mijn leven totaal anders, deels door hem en deels door mijn moedergevoelens die ervoor zorgen dat ik heel anders leef, het veranderd je gewoon, ten goede vond ik, maar veel van die idealen van tevoren heb ik wel aangepast gewoon omdat een eigen kind totaal wat anders is als een kind van familie of vrienden dat kan je van tevoren niet inschatten.
dat was al een heel verhaal en nog ben ik niet klaar, ook denk ik dat het heel zwaar is om alleen een kind op te voeden, ik begrijp je wel hoor dat je dat ook wel samen wil doen, maar jij bent dan wel veel alleen met de baby en dat zal echt niet meevallen.
Misschien lijkt het alsof ik niet van mijn kind hou, maar ik ben stapelgek op hem, maar ik weet wel dat ik vooral in het begin en nog vaak heel blij was dat mijn man hem 's avonds even over kon nemen of in de nacht een keer kon voeden, dat breekt zo op in het begin, ik had dat niet graag alleen gedaan.
Ik zou echt niet alleen de verantwoordelijkheid willen hebben voor een kind.
Wij willen nu heel graag een 2e maar ik ben heel blij dat we dat samen willen en samen de zorg straks hebben.
En inderdaad als je het om zou draaien, ik zou het vreselijk vinden als mijn man niet met mijn zoon bij me zou willen wonen, aleen het idee al .................... echt erg.

Niet het antwoord wat je zoekt waarschijnlijk, maar je vraagt het en ik wilde toch even mijn gevoel uiten.

Succes met je keuze!

Liefs Brenda  
 
een heel gilemma, zeg.
e moet dat doen wat jou een goed en rustig gevoel geeft( ondanks de misschien praktische probleempjes)
Als je gaat samenwonen lever je iets van jezelf in en als je zelf (of met co-ouderschap gaat opvoeden lever je iets van jezelf in.

Mijn ervaring is dat je in alles trouw moet blijven aan jezelf, pas dan kun je er echt zijn voor een ander. Als je jezelf gaat forceren (of inleveren) op gevoels en emotioneel gebied breekt je dat later vaak op met verwijten naar de ander.

Mijn advies: kijk diep injezelf, bij welke beslissing blijf je trouw aan jouw '"ik".

sterkte zieza
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan