Hiya mommas!
ik voel me op het moment zo ver weg van Nederland, verder dan alleen maar een 7 uur durende vlucht.
Mijn Oma is aan het sterven, op het moment ligt ze in het ziekenhuis, maar het is een aflopende zaak. ze heeft vrijdag euthenasie aangevraagd, dat is in eerste instantie door de dokters afgewezen, en als het goed is heeft ze vandaag een evaluatie van een psychiater gehad om te zien of ze handelsbekwaam is (heb nog nooit een meer handelsbekwaam mens ontmoet, maar goed!)
Buiten allerlei medische dingen heeft mijn Oma er gewoon genoeg van, ze is oud en weet dat ze niet beter gaat worden. Het is voor haar een rationele beslissing om niet te gaan liggen wachten op het onvoorkomelijke.
Ik vind het vooral naar dat ik er niet echt kan zijn voor mijn familie, sommige van jullie weten dat ik geadopteerd ben, en dit is mijn biologische oma. Uiteraard voel ik me verdrietig om haar maar ik ken haar niet echt. Maar mijn (biologische) vader en neven en nichten ken ik wel, en die hebben net vorig jaar hun zus en moeder (mijn tante dus) verloren. ik heb echt het gevoel dat ik er wil zijn om hen te steunen. Er is wel veel contact per telefoon en e-mail etc. maar dat is toch anders. Ik hoop voor mijn oma dat ze mag kiezen voor een waardig vertrek. Ik ga aan deze kant van de wereld proberen er te zijn voor de begravenis.
Nah, ik moest er ff over lullen hoor.
Ajuus, ilja
ik voel me op het moment zo ver weg van Nederland, verder dan alleen maar een 7 uur durende vlucht.
Mijn Oma is aan het sterven, op het moment ligt ze in het ziekenhuis, maar het is een aflopende zaak. ze heeft vrijdag euthenasie aangevraagd, dat is in eerste instantie door de dokters afgewezen, en als het goed is heeft ze vandaag een evaluatie van een psychiater gehad om te zien of ze handelsbekwaam is (heb nog nooit een meer handelsbekwaam mens ontmoet, maar goed!)
Buiten allerlei medische dingen heeft mijn Oma er gewoon genoeg van, ze is oud en weet dat ze niet beter gaat worden. Het is voor haar een rationele beslissing om niet te gaan liggen wachten op het onvoorkomelijke.
Ik vind het vooral naar dat ik er niet echt kan zijn voor mijn familie, sommige van jullie weten dat ik geadopteerd ben, en dit is mijn biologische oma. Uiteraard voel ik me verdrietig om haar maar ik ken haar niet echt. Maar mijn (biologische) vader en neven en nichten ken ik wel, en die hebben net vorig jaar hun zus en moeder (mijn tante dus) verloren. ik heb echt het gevoel dat ik er wil zijn om hen te steunen. Er is wel veel contact per telefoon en e-mail etc. maar dat is toch anders. Ik hoop voor mijn oma dat ze mag kiezen voor een waardig vertrek. Ik ga aan deze kant van de wereld proberen er te zijn voor de begravenis.
Nah, ik moest er ff over lullen hoor.
Ajuus, ilja