Welke mama hier heeft zelf geen moeder meer ?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve meiden,

Zoals ik al schreef hier boven, ben ik op zoek naar mede mama's die zelf hun moeder hebben verloren. En die daar iets over kwijt willen natuurlijk..

Ik ben zelf begin dit jaar bevallen van een dochter. Mijn moeder is al lang geleden overleden en op de een of andere manier heb ik het daar sinds de geboorte van mijn dochter echt zo ontzettend moeilijk mee !
Ik had het idee het allemaal al lang een plek te hebben gegeven, maar dat is dus niet zo.
Er zit nog heel veel onverwerkt verdriet. Gelukkig heb ik inmiddels hulp van een fijne psychologe en ik heb wel het gevoel dat er wat beweging in zit.
Maar ik ben wel overvallen door dit alles. Ik had echt geen idee dat er nog zoveel verdriet heel diep weggestopt zat.

Zijn er mama's die hier iets in herkennen ??

Liefs, Sophie
 
Hoi Sophie,

Eigenlijk heb ik nu geen tijd om te reageren, maar toen ik je oproepje zag, MOEST ik gewoon tijd vrijmaken voor je.
Ik ben ook zo'n mama zonder mama. Zelf vond ik het tijdens mijn zwangerschap al moeilijk, want je wordt toch overal gecontronteerd met het feit dat je je moeder niet meer leeft. Met opmerkingen als:"gaat je moeder straks lekker op de kleine passen?"  en  "had je moeder daar wel of geen last van...?" En ga zo maar door. Ik las in een blaadje voor (aanstaande) ouders een vraag van iemand die haar moeder tijdens haar zwangerschap zo miste en zij vroeg hoe ze daar mee om kon gaan. Het waardeloze antwoord was dat het betekende dat haar moeder veel voor haar betekend had en dat ze het er daarom zo moeilijk mee had. En daar moest ze het maar mee doen. Toen dacht ik wel dat als je een professional deze vraag stelt en je wordt met zo'n antwoord weggestuurd, wat is dat dan voor adviers...?!?!
Nu had ik zelf nog niet het idee dat ik het verlies echt verwerkt had, daarvoor was ze me gewoon veeeeeeeeeeeeel te dierbaar. Wel kon ik er "mee leven". Voor zover dat mogelijk is, dan.
Het "grappige" is dat mijn dochter 1 dag voor de tiende sterfdag van mijn moeder is geboren. Dat betekent voor mij best veel.
Helaas heeft mijn dochter heeeeel veel gehuild, zo'n 7 tot 8 uur per dag. En dat ruim drie maanden lang... Wat had ik toen de steun van mijn moeder kunnen gebruiken. Zelfs als zij niets aan het huilen had kunnen veranderen, dan nog had ze mij kunnen steunen. Of ze had even kunnen oppassen zodat ik een (half) uurtje uit het gehuil zou zijn. Langzaam maar zeker gaat het nu iets beter. Ze is nu 9 maanden.
En nog blijft het gemis groot. Wat had ik graag willen showen met mijn kleine meid! En vragen waar ik snel en langzaam mee was op elke leeftijd.   En samen lekker wandelen en spelen met de kleine. Enz enz....
Kortom: het grote gemis lijkt weer helemaal terug te komen. Hopelijk kunnen we elkaar steunen!
Ik ben heel benieuwd of al die goedbedoelde opmerkingen jou ook zo kwetsen? Wel heel goed dat je hulp hebt gezocht!
Oja, ik zit in bijna dezelfde situatie als mijn moeder destijds, alleen was zij voor haar twintigste al beide ouders verloren... Mijn moeder heeft er toen nooit over kunnen spreken, omdat het gewoon veel te pijnlijk was. Maar ze was voor mij echt een SUPERMAMA!! Ik hoop dat mijn dochter dat later ook van mij kan zeggen, hihi!
Groetjes,
Dory
 
het klinkt misschien als goedbedoeld of goedkoop,
maar zo is het echt niet bedoeld,
maar wil toch jullie heel veel sterkte hiermee toewensen en ik hoop voor jullie dat je, je verhaal bij iemand anders die je dierbaar en vertrouwd is, toch kwijt kan!

liefs marina
 
hee dames

ik wil toch even reageren,al zit ik niet in het zelfde schuitje

mijn echte moeder heb ik vanaf mijn 1ejaar al heel weinig contact mee wegens haar drugs verslaving tot ongeveer 2jaar terug is zei dus verslaafd geweest aan drugs gelukkig is ze nu bijna 2jaar   clean wat ik heel knap van haar vind,maar toch het zal nooit mijn moeder meer worden,dus ook geen oma van caithlyn(al zou ze dit graag willen)

wel ben ik toen dus opgegroeit door mijn (nu) ouders zijn eigenlijk mijn oom en tante maar voor mij zijn het gewoon mijn ouders en zijn super voor me geweest en nog steeds

maar mn   moeder kijkt dus totaal niet na caithlyn omtijdens de zwangerschap al niet eigenlijk,bij de bevalling wilde ze heel graag zijn,maar dit kon plotseling niet door de spoedkeizersnee helaas...
maar ik heb gewoon het idee dat caithlyn haar weinig intreseerd ze komt nooit de kleine opzoeken,en als ze hier is dan kijkt ze weinig na caithlyn om
ook als we daar zijn geeft ze bijna geen oog voor haar,dit doet me echt wel pijn want ja tis toch mijn moeder die eraltijd voor me was,maar er dus niet of nauwelijks is voor mn prinsesje
ik vraag me ook zo vaak af waar het aan ligt,ze is zo veranderd laatste 2jaren zit niks meer in en ligt of in bed of is hele dagen weg.....
dus ondanks dat mijn moeder er nog wel is mis ik haar super al is het alleen voor caithlyn


liefs mama van caithlyn 03.03.2008

sorry dat ik dit even hier neer zette maar nu kan ik het toch even kwijt
 
Ik heb ook geen moeder meer. En dus geen oma voor mijn meiden. En o wat mis ik haar, elke dag.
Mijn moeder overleed heel plotseling en een dag na de crematie kwam ik erachter dat ik al  5 dagen overtijd was. En een uur later had ik een positieve test in mijn handen.
Zo onwerkelijk.
Na de geboorte van mijn oudste heb ik het er heel moeilijk mee gehad. Ik heb toen ook een postnatale depressie gehad die waarschijnlijk ook te maken had met onverwerkt verdriet (misschien wel niet de juiste term het was meer een nieuw ander soort verdriet).
Ik heb trouwens nu bij de 2e weer een postn. depr. gehad, ben er dus heel gevoelig voor.
Inmiddels heb ik het wel geaccepteerd dat ik nooit zal weten hoe mijn moeder op mijn kinderen gereageerd zou hebben, hoe het geweest zou zijn als zij mijn dochters vast  zou houden. Maar als ik er aan denk zoals nu schieten de tranen wel in mijn ogen.
Gelukkig is mijn vader altijd heel erg betrokken geweest bij onze opvoeding en wist hij nog heel veel van mijn baby tijd en van de zwangerschappen van mijn moeder. Mijn vader past nu ook elke week een dag op.
Mijn oudste dochter weet wel wie mijn moeder was en herkent haar ook op film of foto's, maar mist haar natuurlijk niet.
Het is voor mij een groot gemis wat niet iedereen begrijpt.
 
Hoi Sophietje,
Normaal reageer ik nooit op forums, maar ja, nu moet ik wel even wat kwijt.
Ik herken je situatie. Ik ben mijn moeder verloren in december 2006. In juni 2007 was ik zwanger. Ik had haar overlijden nog niet verwerkt en zat toen bomvol gevoelens en vooral vragen, heel veel vragen. Van: Had jij dat ook? Hoe deed jij dat? En na de geboorte van mijn zoontje vragen als: Deed ik dat ook? Hoe was ik als baby? Lijkt zijn gedrag op dat van mij? En nog honderden van dat soort vragen.
Normaal kun je met dat soort vragen ook nog wel bij je vader of zo terecht, maar die heb ik ook niet. Mijn vader is in 1990 overleden en broers en zussen heb ik niet.   Het klinkt allemaal heel zwaar en dat is het af en toe ook. Mijn zoontje is inmiddels bijna 9 maanden. In het begin huilde hij ook echt veel. Inmiddels is dat gelukkig niet meer het geval en hij is echt het zonnetje in mijn leven. En gelukkig heb ik een geweldige man en fantastische schoonmoeder. Ik wens je heel veel sterkte, want moeilijke momenten zijn er genoeg. Je moet alleen de positieve punten af en toe zoeken. En die zijn er echt wel.  
 
Hoi meiden,

Dank je wel voor jullie reacties.
Ik herken veel in jullie verhalen en wat ik ook wel bijzonder vond, was het verhaal van jou, Reisa, waarin je vertelde voor de tweede keer een PND te hebben gehad. Ik heb zelf in feb ons derde kindje gekregen en voor de derde keer ben ik na de bevalling in een diep dal tercht gekomen. Bij de eerste heb ik er zelf heel lang mee geworsteld en bij de tweede heb ik na een tijdje medicatie gekregen, Ook nu slik ik anti-depressiva.
De psychologe heeft echter aan mij verteld dat onverwerkt verdriet er vaak toch uitkomt in de periodes in je leven waarin je het meest kwetsbaar bent. Juist na een bevalling komen er allerlei emotie's in je naar boven. Bij mij klopt dat wel. Ik wil ook proberen over niet al te lange tijd af te bouwen met de med, omdat ik het gevoel heb, dat ik nu nog niet echt aan het verdriet toe kom. En volgens mij is dat wel nodig. Ik wil er niet weer overheen gaan, met het risico er later weer zo diep door weg te zakken.
Gelukkig heb ik mijn kleine meisje, ze is hier echt een zonnestraaltje !!
Ik heb ook echt alle hoop dat het wel goed komt. Er zal altijd verdriet over blijven, maar dat mag ook vind ik. Ik hoop dat het met jullie allemaal verder goed gaat en dat jullie mensen in je omgeving hebben met wie je er over kunt praten en die er iets van begrijpen.
Ik voel me heel vaak gewoon erg alleen, ondanks mijn man en kinderen. Op de een of andere manier zit er een soort leegte boven je. Herkennen jullie dat ook ?

Ik hoor het wel als jullie nog iets kwijt willen !

Sterkte en liefs, Sophie
 
Ik heb geen hulp gekregen van een psycholoog, ben gelijk aan de medicijnen gegaan en omdat dat zo goed hielp is het niet meer nodig geweest.
En zoals ik al schreef heb ik echt het gevoel dat het nieuw verdriet was. Voor ik kinderen had wist ik niet dat het krijgen van kinderen zo'n inpact zou hebben en wat voor rol je moeder daar in kan spelen.
Ik mis vooral eindeloos kunnen praten over mijn kinderen met haar. Ik zie dat bij mijn nichtje en haar moeder (zus van mijn moeder) wel. En omdat de zus van mijn moeder zo op haar lijkt is dat best confronterend. Ik vond het ook een heel moeilijk moment toen zij op kraamvisite kwam en mijn oudste dochter vast hield.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan