Ja, die leegte herken ik ook. Af en toe voel je je zo alleen, zo eenzaam, alsof niemand je begrijpt. Alsof je niemand hebt. In ieder geval niemand waar je zo mee kan praten als met je moeder. Over alles, over niks, over de toekomst, die je nog dacht samen te hebben, over eventuele kleinkinderen, waar ze zo naar uitkeek, maar die ze helaas nooit kan vasthouden. Ik had een geweldige band met mijn moeder, heb haar ook tot het laatste toe verzorgd. Was af en toe heel moeilijk, maar o wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Dat ik dat nog voor haar heb kunnen doen.
Af en toe voel je je zo rot, zo in en in triest. En niemand kan je dan helpen, lijkt wel. En dan kom je weer iemand tegen die vraagt hoe het met je moeder is, want "die heeft haar al zo lang niet gezien" en dan kan je voor de 100ste keer uitleggen wat er is gebeurd en zo. In het begin vond ik dat niet erg, het leek wel dat het elke keer beter ging met vertellen. Maar als er nu, na bijna 2 jaar iemand vraagt hoe het toch met haar is, dan wil ik het liefst heel hard weg rennen. Pas geleden zag iemand me met de kinderwagen lopen en ze zei: Goh, jij een kleine, het werd eens tijd, je kunt niet altijd bij je moeder blijven (ik heb tot mijn 29ste bij mijn moeder gewoond). Nee, dat kan inderdaad niet, kon ik er nog maar lekker even binnen wippen en effe een bakkie thee drinken! En met mijn zoontje showen en laten zien dat hij al kan stappen en zo lief lacht en vragen of ik ook zo worstelde met verschonen en zo....
Sorry hoor, maar daar was ik zo pissig over, dat moest ik even kwijt. mensen denken soms gewoon niet na voor ze iets zeggen, weten niet hoe ze je kunnen kwetsen.
Knap trouwens dat jullie naar een psycholoog en zo zijn gegaan. Ik heb dat niet gedaan, ik heb uit het verleden nog veel verdriet en ik was bang dat dat ook allemaal opgehaald zou worden. Vandaar dat ik dat niet aandurfde, knap dat jullie dat wel gedaan hebben!
Af en toe voel je je zo rot, zo in en in triest. En niemand kan je dan helpen, lijkt wel. En dan kom je weer iemand tegen die vraagt hoe het met je moeder is, want "die heeft haar al zo lang niet gezien" en dan kan je voor de 100ste keer uitleggen wat er is gebeurd en zo. In het begin vond ik dat niet erg, het leek wel dat het elke keer beter ging met vertellen. Maar als er nu, na bijna 2 jaar iemand vraagt hoe het toch met haar is, dan wil ik het liefst heel hard weg rennen. Pas geleden zag iemand me met de kinderwagen lopen en ze zei: Goh, jij een kleine, het werd eens tijd, je kunt niet altijd bij je moeder blijven (ik heb tot mijn 29ste bij mijn moeder gewoond). Nee, dat kan inderdaad niet, kon ik er nog maar lekker even binnen wippen en effe een bakkie thee drinken! En met mijn zoontje showen en laten zien dat hij al kan stappen en zo lief lacht en vragen of ik ook zo worstelde met verschonen en zo....
Sorry hoor, maar daar was ik zo pissig over, dat moest ik even kwijt. mensen denken soms gewoon niet na voor ze iets zeggen, weten niet hoe ze je kunnen kwetsen.
Knap trouwens dat jullie naar een psycholoog en zo zijn gegaan. Ik heb dat niet gedaan, ik heb uit het verleden nog veel verdriet en ik was bang dat dat ook allemaal opgehaald zou worden. Vandaar dat ik dat niet aandurfde, knap dat jullie dat wel gedaan hebben!