Welkom peuterpubertijd

Heeeel herkenbaar!!!!!! Ik heb het gevoel dat ik de hele dag bezig ben met corrigeren, nee roepen, spullen afpakken, poepbroeken verschonen, eten geven, troosten, mopperen en ga zo maar door. Justin wordt volgende maand (13-11) 2 en ik heb er inmiddels al weer een baby bij van 12 weken oud. Vandaag had ik ook weer een stevige baaldag en nu ben ik nog steeds behoorlijk sjaggie, morgen ga ik eens fiks shoppen en mag manlief 1 dag met de kids zijn GNA, GNA, GNA!!!!! Het leven van een moeder gaat niet over rozen en de peuterpubertijd werkt er zeker niet aan mee om het wat aangenamer te maken. Succes met de puberende peuters het zijn fasen en we komen er wel weer doorheen!

Groetjes,

Puk
 
Nou dames, ik sluit me volledig bij jullie aan. Ook hier is de peuterpubertijd losgebarsten. Huilen om het minste geringste, alles zelf willen doen, papa en mama mogen niet meer helpen. En ooh, dat eigen willetje....
 
hallo,


 
ik herken heel veel in jullie verhalen. en wat ik bij mijn dochter doe. ik schreeuw eigelijk nooit maar erken gewoon dat ze wel eens (soms de hele dag) boos is. ik vraag gewoon: lukt het niet lieverd en dan krijg ik vaak een zielig koppie die zegt, neee. moet mama je helpen dan. neee. en ik laat haar heel vaak gewoon even, ze ging ook op de grond liggen schoppen en doen en zelfs een keer in de winkel en dan zeg ik gewoon: he gekkie wat doe jij nou? mama gaat verder hoor. maar ik probeer overal een positieve draai aan te geven het heeft me HEEL veel moeite gekost om positieve dingen te benoemen als ze boos is maar nu is het zo gewoon dat het vanzelf gaat. als ze gilt, schreeuw of wat dan ook als iets niet lukt en ik vraag of het niet lukt en haar help dan geef ik haar een complimentje. als ze in de kastjes in de keuken komt dan zeg ik kan esther het deurtje ook weer dicht doen? en als ze het doet dan zeg ik: wat goed van jou zeg en dat doe ik ook met het eten want ze wil beslist geen groente eten en ik heb het haar telkens aangeboden en als ze het niet opat dan at ik haar bordje leeg en dan zei ik ooh wat was dat lekker zeg nou we zijn nu 3 maand verder en ze laat mij en mijn man niet meer uit haar bordje eten. en nu is het als ze het eten op heeft wat goed en ze klapt zelf al.

tja je moet soms wat knutselen om je zin te krijgen maar ik ga ook niet met haar in discussie we bieden haar 2x iets aan wil   ze het niet dan is het jammer maar dan gaat het weg. en zo nu en dan proberen ze het weer even maar ik heb mezelf aangeleerd probeer iets positiefs te zien en dat te benoemen, soms heel moeilijk maar ze doen ook heel veel dingen wel goed wat wij soms niet eens zien.
 
ik hoop ook dat het een fase is want het vreet energie om zo op te letten de oudste is 6 okt 2 geworden en we hebben nu een zoon van 6 maand en ze is heel lief maar als je even niet kijkt. en dan denk ik ook wel eens, waarom doe je nou zo gek we zijn toch ook lief voor jou. en geven jou toch ook de ruimte om te spelen. en ze pakt alles van die kleine af en dat vind ik wel moeilijk om dan rustig te reageren het gaat telkens goed maar ik zet haar nu ook wel eens even op de gang als ze dan weer haar broertje knijpt of speelgoed afpakt ja ik weet ook niet hoe ik het haar anders duidelijk zou moeten maken. want ze snappen een hoop maar toch zijn ze ook zo dat ze je aan kijken van: waar heb je het over. en dan denk ik weer och meisje wat is het allemaal moeilijk als ze weer boos word.


 
ik werk ook in de ouderenzorg net als de eerste dus ik kan me voorstellen dat je wel eens denkt op mijn werk heb ik alle geduld en thuis ontglipt het me wel eens. maar ja het zijn je eigen kinderen en de mensen waar je mee werkt zijn vaak niet echt eigen. ik heb bijv. dat ik tegen mijn eigen dochter zeg en nu moet je even zelf gaat spelen of kleuren of wat dan ook, maar als ik op het kindje van mijn schoonzusje pas dan zeg ik dat niet zo snel als ze naar me toe komt en zegt: helpen? of spelen? dus dan ben ik als ik eens oppas helemaal gebroken na zo'n dag omdat ik helemaal niet even tijd voor mezelf had. en dat vind ik met het werk ook je valt niet zomaar uit tegen een client maar je eigen kind daar zeg je wel eens tegen: en nu is het genoeg ophouden nu want mama vind dit niet leuk.


 
nou ook weer een heel verhaal ik weet niet of jullie er wat mee kunnen maar ik doe het zo en voor mij werkt het prima
 
Heel goed verhaal van Jellie.
Ik sta zelf voor de klas. En weet uit ervaring dat kinderen makkelijker ombuigen als je ze postief benadert. Maar dat kan soms best veel energie kosten!

Het ene kind is het andere ook niet. Maar positief, geduld en humor zijn toverwoorden!!!

Succes!!
 
Nou, ik sluit me volledig bij jullie aan, hoor! Steyn wordt volgende maand 2 jaar en van de een op de andere dag heb ik een ander kind gekregen, lijkt het wel. Pffff.... ook ik dacht dat ik veel geduld had, maar soms hee..... Man, ik zou 'm zo buiten zetten. Tuurlijk doe ik dat niet, want ik hou er veel te veel van, maar toch. Ik merk aan mezelf dat ik er niet goed tegen kan, maar het zal inderdaad wel een fase zijn. Zoals we die al zoveel hebben gehad. En maar hopen dat het niet al te lang duurt. De opa's en oma's zijn er ook niet zo blij mee ;-) Kan me voorstellen dat het voor hen nóg vermoeiender is allemaal.

Groetjes,
Mirelle
 
We hebben een week vol met driftbuien achter de rug. Ons mannetje heeft een behoorlijk kort lontje en als iets niet mag of het gaat niet zoals hij wil dan schreeuwt en krijst hij letterlijk alles bij elkaar. Ik ga elke donderdag met hem peuterzwemmen en ook daar was het weer flink mis. In de kleedkamer heeft hij echt alles bij elkaar gekrijst, niemand kon zich meer verstaanbaar maken en meneer rolde over de vloer van de kleedkamer. Gelukkig waren het allemaal moeders van kleine peuters van 2 of 3, die waren wel verbaasd over zoveel boosheid maar hadden wel begrip. Ik kreeg zelfs een complimentje dat ik er zo goed mee omging op dat moment en ik kreeg hulp om mijn krijsende en kronkelende peuter in zijn jas en op de fiets te krijgen. Maar het was alles behalve plezierig. Zo waren er deze week nogal wat momenten die mijn geduld behoorlijk op de proef hebben gesteld en ik kan niet zeggen dat ik er iedere keer zo geduldig op reageerde en gisteren bereikte ik even een dieptepunt en moest ik mijn frustratie kwijt, heb even een paar traantjes moeten laten lopen en dat luchtte wel op. Het valt niet mee. Op andere momenten heeft meneer een zeer zonnig humeur en is hij heel gezellig en lief. Hij heeft echt twee kanten. Ook wil hij echt alles zelf doen, zoals van de trap naar beneden lopen. Het duurt dan allemaal veel langer maar als het dan is gelukt is hij apetrots en voelt hij zich erg groot. Maar als iets niet wil lukken.......We gaan weer met frisse moed een nieuwe week in hopelijk met wat minder driftbuien maar dat weet je helaas nooit met Jari!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan