Hallo allemaal,
Zoals ik in de kop al zeg, ik denk niet dat ik hier helemaal aan het juiste adres ben, maar ik plaats mijn verhaal toch maar, dan merk ik het vanzelf wel, haha!
Ik ben dus Ariane en ik ben eigenlijk alleen actief geweest in het zwanger na miskraam forum.
Ik zeg ook geweest, want behalve de berichtjes lezen doe ik er niets meer, omdat ik niet meer zoveel te melden heb.
Ik zal mijn verhaal eerst vertellen.
De eerste miskraam kreeg ik in juli 2004 na 8 weken, waarna ik direct weer zwanger werd maar in oktober ging het helaas weer fout na twaalf weken.
Omdat ik krampen en bloedverlies bleef houden ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo waarna men mij in eerste instantie naar huis wilde sturen omdat het wel over zou gaan.
Maar van de pijnstillers werd ik suf en ik moest weer gaan werken dus heb ik op een curettage aangedrongen. Tijdens het gesprek wat ik toen met de gynaecoloog had is direct al besloten om een onderzoek te starten naar een eventuele oorzaak, het zgn. chromosomen en stollingsonderzoek.
Door een fout van het planningsbureau operatiekamers van het ziekenhuis heb ik meer dan een week nog op de curettage moeten wachten wat me helaas bijna fataal geworden is.
Na de curettage ben ik heel ziek geworden, hoge koorts (40.6 C.) en een lage bloeddruk (80/40).
Ik ben toen weer met spoed opgenomen. Ik bleek een septische shock te hebben, maar daar zijn ze ook pas na een dag testen achtergekomen.
Ik wil het niet meer opdikken dan het is, maar ik had er dus aan kunnen overlijden als ik niet uiteindelijk de huisarts weer had gebeld, want ik dacht dat die koorts wel overging.
Maar goed, een week nog in het ziekenhuis aan het infuus gelegen om zware antibiotica toegediend te krijgen wat later weer een leuke vaginale schimmelinfectie veroorzaakt heeft.
Gelukkig herstelde ik goed en ben ik januari bloed gaan prikken voor het stollingsonderzoek, wat altijd 10 weken na curettage pas kan gebeuren ivm de bloedwaardes.
In maart kregen we alle uitslagen. In de chromosomen bleek niets gevonden te zijn, opluchting dus, maar uit het stollinsonderzoek bleek dat ik een afwijking vertoon in de aanmaak van proteïne C en S.
Omdat ik natuurlijk die septische shock heb gehad wilde de gynaecoloog niet over een nacht ijs gaan, want het kon best zijn dat ik op het moment van prikken nog niet voldoende hersteld bleek te zijn en dus mocht ik nog een keer gaan prikken.
Wéér die onzekerheid, killing hoor!
Maar in april bleek toch nog steeds dat die afwijking er zit en nu kom ik dus eigenlijk tot het punt waarom ik hier mijn verhaal plaats.
Ik kan gewoon weer zwanger worden, alleen op het moment van een positieve test moet ik bloedverdunners gaan spuiten tot 6 weken na de bevalling.
Ik zit dan wel niet zo in de medische molen als jullie, maar normaal zwanger worden is er voor mij niet meer bij, want ik sta wel onder strikte begeleiding.
En daar is hier niet echt een apart forum over.
Ik merk daarom ook dat ik er op het miskraam forum ook niet echt over kan praten, zeker omdat wij het hele zwanger worden ook even op een laag pitje hebben gezet door deze hele geschiedenis en andere spanningen waar ik mee te maken heb.
Ik zou zo graag eens met andere vrouwen ervaringen willen uitwisselen die ook een medische achtergrond hebben. Niet percee een stollingsafwijking, maar wellicht begrijpen jullie wel wat ik bedoel. Mensen die graag zwanger willen worden maar door hun medische achtergrond dit eerst met artsen moeten gaan overleggen, waarbij het bij voorbaat al niet meer vanzelfsprekend is (wat zwanger worden zowiezo al niet is, maar dit terzijde).
Vind het wel fijn dat ik het even van me af heb kunnen schrijven, ook al is het hier wellicht wat misplaatst.
In ieder geval bedankt voor het lezen.
Ik vind jullie in ieder geval kanjers omdat jullie de moed niet op geven, ondanks alles wat jullie mee moeten maken. Geweldig vind ik dat.
Gr. Ariane
Zoals ik in de kop al zeg, ik denk niet dat ik hier helemaal aan het juiste adres ben, maar ik plaats mijn verhaal toch maar, dan merk ik het vanzelf wel, haha!
Ik ben dus Ariane en ik ben eigenlijk alleen actief geweest in het zwanger na miskraam forum.
Ik zeg ook geweest, want behalve de berichtjes lezen doe ik er niets meer, omdat ik niet meer zoveel te melden heb.
Ik zal mijn verhaal eerst vertellen.
De eerste miskraam kreeg ik in juli 2004 na 8 weken, waarna ik direct weer zwanger werd maar in oktober ging het helaas weer fout na twaalf weken.
Omdat ik krampen en bloedverlies bleef houden ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo waarna men mij in eerste instantie naar huis wilde sturen omdat het wel over zou gaan.
Maar van de pijnstillers werd ik suf en ik moest weer gaan werken dus heb ik op een curettage aangedrongen. Tijdens het gesprek wat ik toen met de gynaecoloog had is direct al besloten om een onderzoek te starten naar een eventuele oorzaak, het zgn. chromosomen en stollingsonderzoek.
Door een fout van het planningsbureau operatiekamers van het ziekenhuis heb ik meer dan een week nog op de curettage moeten wachten wat me helaas bijna fataal geworden is.
Na de curettage ben ik heel ziek geworden, hoge koorts (40.6 C.) en een lage bloeddruk (80/40).
Ik ben toen weer met spoed opgenomen. Ik bleek een septische shock te hebben, maar daar zijn ze ook pas na een dag testen achtergekomen.
Ik wil het niet meer opdikken dan het is, maar ik had er dus aan kunnen overlijden als ik niet uiteindelijk de huisarts weer had gebeld, want ik dacht dat die koorts wel overging.
Maar goed, een week nog in het ziekenhuis aan het infuus gelegen om zware antibiotica toegediend te krijgen wat later weer een leuke vaginale schimmelinfectie veroorzaakt heeft.
Gelukkig herstelde ik goed en ben ik januari bloed gaan prikken voor het stollingsonderzoek, wat altijd 10 weken na curettage pas kan gebeuren ivm de bloedwaardes.
In maart kregen we alle uitslagen. In de chromosomen bleek niets gevonden te zijn, opluchting dus, maar uit het stollinsonderzoek bleek dat ik een afwijking vertoon in de aanmaak van proteïne C en S.
Omdat ik natuurlijk die septische shock heb gehad wilde de gynaecoloog niet over een nacht ijs gaan, want het kon best zijn dat ik op het moment van prikken nog niet voldoende hersteld bleek te zijn en dus mocht ik nog een keer gaan prikken.
Wéér die onzekerheid, killing hoor!
Maar in april bleek toch nog steeds dat die afwijking er zit en nu kom ik dus eigenlijk tot het punt waarom ik hier mijn verhaal plaats.
Ik kan gewoon weer zwanger worden, alleen op het moment van een positieve test moet ik bloedverdunners gaan spuiten tot 6 weken na de bevalling.
Ik zit dan wel niet zo in de medische molen als jullie, maar normaal zwanger worden is er voor mij niet meer bij, want ik sta wel onder strikte begeleiding.
En daar is hier niet echt een apart forum over.
Ik merk daarom ook dat ik er op het miskraam forum ook niet echt over kan praten, zeker omdat wij het hele zwanger worden ook even op een laag pitje hebben gezet door deze hele geschiedenis en andere spanningen waar ik mee te maken heb.
Ik zou zo graag eens met andere vrouwen ervaringen willen uitwisselen die ook een medische achtergrond hebben. Niet percee een stollingsafwijking, maar wellicht begrijpen jullie wel wat ik bedoel. Mensen die graag zwanger willen worden maar door hun medische achtergrond dit eerst met artsen moeten gaan overleggen, waarbij het bij voorbaat al niet meer vanzelfsprekend is (wat zwanger worden zowiezo al niet is, maar dit terzijde).
Vind het wel fijn dat ik het even van me af heb kunnen schrijven, ook al is het hier wellicht wat misplaatst.
In ieder geval bedankt voor het lezen.
Ik vind jullie in ieder geval kanjers omdat jullie de moed niet op geven, ondanks alles wat jullie mee moeten maken. Geweldig vind ik dat.
Gr. Ariane