Ik heb de eerste maanden inderdaad veel gesproken met een therapeut om niet echt in een pnd te belanden. Ik merk dat ik vooral behoefte begin te krijgen aan een professionele blik op dat vraagstuk over hoe groot de kans is dat dingen zich gaan herhalen. De totaalruptuur, de vergiftiging, de vroeggeboorte etc. En of ik met de vernauwing uberhaupt ooit nog natuurlijk kan bevallen. Die gesprekken ga ik tzt zeker aan. Voor nu eerst maar eens zorgen dat seks weer een optie is ? Maar misschien dat anderen deze dingen mee hebben gemaakt en toch voor een 2e of meer zijn gegaan en hun ervaring willen delen.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Wens voor 2e - angst voor herhaling van gebeurtenissen
- Onderwerp starter Yima
- Startdatum
[quote quote=10380830] Dankjewel voor je verhaal. Hoezo ben je bij de Bergman kliniek uitgekomen als ik vragen mag? Wat gebeurt er eigenlijk als voor de 39 weken je bevalling natuurlijk doorzet? Krijg je dan een spoed kz? Dat over hoe je je voelt tov wat je doorstaan hebt vind ik knap. Bij mezelf begint dat pas net te komen. Ik heb alles en zeker de bevalling ervaren als volledig overrompeld worden. Ondanks alle voorbereiding en oefeningen had ik nergens controle over. Het voelde meer als iets dat me overkomen is, als iets dat ik gepresteerd heb. Nu begint dat te veranderen. Dat merk ik ook in mijn wens voor een 2e. Sommige dagen denk ik: so what als alles weer zo loopt? Nu heb ik dat ook allemaal gedaan en ben ik eruit gekomen. En kijk hoe we nu genieten??[/quote]
Ha mamavanT,
Ja die blik is bij mij ook pas later gekomen en dankzij de therapie. Nog steeds ook soms dat gevoel dat ik overrompeld werd en er zijn in mijn geval ook een paar dingen 'fout' gegaan die ik eerst zag als weinig vertrouwen in een volgende keer en nu zie als dikke pech en dat gaat me echt niet nog een keer gebeuren. Ben nu dus ook heel stellig naar het ziekenhuis hoe ik dingrn wil (zoals geen medische handelingen door leerlingen). Had toevallig dit weekend in de nacht een reden om te denken dat de bevalling toch al was begonnen, voelde toen naast pijn ook paniek. Maar het is weer rustig. Het is dan inderdaad de bedoeling dat het een spoed keizersnede wordt als ze eerder gaat komen.
Bergman kliniek is me overigens na de bevalling door het ziekenhuis aangeraden. Nu bij de tweede keer en voor het advies heb ik hierin zelf initiatief genomen omdat ik het daar goed vond. Daar was het ziekenhuis het mee eens en die hebben een doorverwijzing gemaakt. Ze werken daar oa met echo apparatuur om de staat van je gehele bekkenbodem spieren heel goed te beoordelen en hiermee dus ook advies te geven en vond de setting prettig.
Succes met alles! En ik hoop idd dat je het gaat zien als een prestatie van jezelf, dat je een super mama bent dat je dit alles hebt doorstaan en er bent voor je kindje.
Ha mamavanT,
Ja die blik is bij mij ook pas later gekomen en dankzij de therapie. Nog steeds ook soms dat gevoel dat ik overrompeld werd en er zijn in mijn geval ook een paar dingen 'fout' gegaan die ik eerst zag als weinig vertrouwen in een volgende keer en nu zie als dikke pech en dat gaat me echt niet nog een keer gebeuren. Ben nu dus ook heel stellig naar het ziekenhuis hoe ik dingrn wil (zoals geen medische handelingen door leerlingen). Had toevallig dit weekend in de nacht een reden om te denken dat de bevalling toch al was begonnen, voelde toen naast pijn ook paniek. Maar het is weer rustig. Het is dan inderdaad de bedoeling dat het een spoed keizersnede wordt als ze eerder gaat komen.
Bergman kliniek is me overigens na de bevalling door het ziekenhuis aangeraden. Nu bij de tweede keer en voor het advies heb ik hierin zelf initiatief genomen omdat ik het daar goed vond. Daar was het ziekenhuis het mee eens en die hebben een doorverwijzing gemaakt. Ze werken daar oa met echo apparatuur om de staat van je gehele bekkenbodem spieren heel goed te beoordelen en hiermee dus ook advies te geven en vond de setting prettig.
Succes met alles! En ik hoop idd dat je het gaat zien als een prestatie van jezelf, dat je een super mama bent dat je dit alles hebt doorstaan en er bent voor je kindje.
Hier een prachtige zoon van ruim 6 maanden en idd ook een wens voor een tweede ooit.
De bevalling was alles behalve top, en toch zou ik het weer zo doen via de natuurlijke weg. Maar dat komt ook doordat ik er ondanks idd bekkenbeschadigingen etc (ik ben nu 6 maanden later nog steeds gedeeltelijk niet aan het werk hierdoor) er weinig negatieve herinneringen aan bewaar.
Je schrijft dat je de eerste 3 weken bijna niksnhebt gekund en pas na 2 maanden redelijk op de been was. En dat je bekken nu bij beoaalde activiteiten nog steeds een beetje pijn doet. Wat je precies bedoeld met bijna niks doen en redelijk oo de been weet ik natuurlijk niet, maar ik weet wel dit; dat de normen die we inszelf als vrouwen opleggen veel te hoog zijn en het vaak de uitzonderingen zijn waar we ons aan spiegelen.
Onlangs liep ik op de markt en zag ik een moeder met een kindje van ongeveer 3 weken in een maxi cosi. Dat steekt mij dan ook wel even, dat ik dat niet kon (en nu pas ongeveer wel, met alle touren van in en uit de auto tillen erbij). Maar als ik in mijn omgeving luister hoeveel mensen dat siort dingen nou echt konden met die termijn, valt dat nog weleens vies tegen.
Kortom, het helpt mij als ik aan een tweede denk om de lat van wat ik daarna moet kunnen etc gewoon minder hoog te leggen - al wens ik mijzelf en jou nooit meer zo'n bevalling toe en is een keizersnede idd de enige manier om dat te vermijden..
Daarnaast heb ik besloten dat ik - know matter what - alles ga doen om overbelasting van mijn bekken in de eerste week te voorkomen. Dus niet naar beneden. Po stoel boven regelen (we hebben daar geen wc) etc. Allemaal nuet charmant, maar veel liever dat en af en toe de opmerking: huh, heb jij nog niet beneden gegeten? Dan opnieuw een half jaar klachten...
Tot slot helpt het mij om te beslissen dat ik NOOIT thuis wil bevallen, en dus te weten dat ik in Principe inngoedenhanden ben.
Dat allenaal bij elkaar maakt dat ik het wek opnieuw aan zou durven, maar dat is voor iedereen persoonlijk
De bevalling was alles behalve top, en toch zou ik het weer zo doen via de natuurlijke weg. Maar dat komt ook doordat ik er ondanks idd bekkenbeschadigingen etc (ik ben nu 6 maanden later nog steeds gedeeltelijk niet aan het werk hierdoor) er weinig negatieve herinneringen aan bewaar.
Je schrijft dat je de eerste 3 weken bijna niksnhebt gekund en pas na 2 maanden redelijk op de been was. En dat je bekken nu bij beoaalde activiteiten nog steeds een beetje pijn doet. Wat je precies bedoeld met bijna niks doen en redelijk oo de been weet ik natuurlijk niet, maar ik weet wel dit; dat de normen die we inszelf als vrouwen opleggen veel te hoog zijn en het vaak de uitzonderingen zijn waar we ons aan spiegelen.
Onlangs liep ik op de markt en zag ik een moeder met een kindje van ongeveer 3 weken in een maxi cosi. Dat steekt mij dan ook wel even, dat ik dat niet kon (en nu pas ongeveer wel, met alle touren van in en uit de auto tillen erbij). Maar als ik in mijn omgeving luister hoeveel mensen dat siort dingen nou echt konden met die termijn, valt dat nog weleens vies tegen.
Kortom, het helpt mij als ik aan een tweede denk om de lat van wat ik daarna moet kunnen etc gewoon minder hoog te leggen - al wens ik mijzelf en jou nooit meer zo'n bevalling toe en is een keizersnede idd de enige manier om dat te vermijden..
Daarnaast heb ik besloten dat ik - know matter what - alles ga doen om overbelasting van mijn bekken in de eerste week te voorkomen. Dus niet naar beneden. Po stoel boven regelen (we hebben daar geen wc) etc. Allemaal nuet charmant, maar veel liever dat en af en toe de opmerking: huh, heb jij nog niet beneden gegeten? Dan opnieuw een half jaar klachten...
Tot slot helpt het mij om te beslissen dat ik NOOIT thuis wil bevallen, en dus te weten dat ik in Principe inngoedenhanden ben.
Dat allenaal bij elkaar maakt dat ik het wek opnieuw aan zou durven, maar dat is voor iedereen persoonlijk
Gebruiker, wat vervelend dat je nog flinke bekkenklachten over hebt gehouden. Jij denkt ook alweer moedig aan nummer 2. Ik herken dat wel, nu alvast bedenken wat je nu anders zou doen. Jezelf beschermen een volgende keer. Ook al zou dat helemaal anders kunnen lopen.
Wat ik bedoelde met de eerste weken niks kunnen was letterlijk. Ik kon in bed liggen en met hulp even op een stoel onder de douche. Nasleep van de vergiftiging speelde daar ook in mee. Na 2 maanden was ik in staat om een kwartiertje in het park te lopen en mijn baby een paar uur zelf te verzorgen. Ik ben deze week nog geopereerd om mijn vagina weer toegankelijk voor dingen als seks en tampons te maken. Maar het is niet zeker of dat gewerkt heeft. Dat is vooral de reden dat ik bang ben om opnieuw vaginaal te bevallen. Kan dat uberhaupt wel, en zal het dan weer zo erg kapot gaan. Ik weet dat het na een totaalruptuur zeker mogelijk is, maar ik moet het nog hebben over de vernauwing met littekenweefsel dat er nu zit. Wij hebben ook nog steeds geen echt seksleven. Ik kan me eroverheen zetten dat een volgende keer weer lang herstellen wordt, maar zoveel schade... Dat vind ik maar een eng idee. Of dat er weer een zwangerschapsvergiftiging volgt. Of dat mijn tweede kindje toch echt gevaarlijk vroeg gaat komen. Hierop heeft een forum geen antwoord, dat weet ik. Maar toch fijn om verhalen van anderen te lezen. Zo ook de jouwe. Het is inderdaad raar dat je kracht gemeten wordt met hoe snel je weer op de been bent he? Zelfs andere vrouwen maken zich daar soms schuldig aan.
Wat ik bedoelde met de eerste weken niks kunnen was letterlijk. Ik kon in bed liggen en met hulp even op een stoel onder de douche. Nasleep van de vergiftiging speelde daar ook in mee. Na 2 maanden was ik in staat om een kwartiertje in het park te lopen en mijn baby een paar uur zelf te verzorgen. Ik ben deze week nog geopereerd om mijn vagina weer toegankelijk voor dingen als seks en tampons te maken. Maar het is niet zeker of dat gewerkt heeft. Dat is vooral de reden dat ik bang ben om opnieuw vaginaal te bevallen. Kan dat uberhaupt wel, en zal het dan weer zo erg kapot gaan. Ik weet dat het na een totaalruptuur zeker mogelijk is, maar ik moet het nog hebben over de vernauwing met littekenweefsel dat er nu zit. Wij hebben ook nog steeds geen echt seksleven. Ik kan me eroverheen zetten dat een volgende keer weer lang herstellen wordt, maar zoveel schade... Dat vind ik maar een eng idee. Of dat er weer een zwangerschapsvergiftiging volgt. Of dat mijn tweede kindje toch echt gevaarlijk vroeg gaat komen. Hierop heeft een forum geen antwoord, dat weet ik. Maar toch fijn om verhalen van anderen te lezen. Zo ook de jouwe. Het is inderdaad raar dat je kracht gemeten wordt met hoe snel je weer op de been bent he? Zelfs andere vrouwen maken zich daar soms schuldig aan.
[quote quote=10380970]SN, dapper hoe je erin staat. Veel sterkte met de keizesnede over hopelijk een paar weekjes. En dat je deze keer wat minder enge dingen mee mag maken ? dankjewel voor je ervaring[/quote]
Bedankt! En in jouw geval zou ik overigens zelf voor een geplande keizersnede gaan geloof ik. Hoop dat de operatie rondom littekenweefsel geslaagd is, dat je je wat dat betreft weer normaal kunt voelen!
Bedankt! En in jouw geval zou ik overigens zelf voor een geplande keizersnede gaan geloof ik. Hoop dat de operatie rondom littekenweefsel geslaagd is, dat je je wat dat betreft weer normaal kunt voelen!
Herkenbaar met het ow . Morgen wordt mijn dochter 1 en nog steeds bezig met nasleep van bevalling/ periode na bevalling. Het helpt mij nu heel erg om te praten met praktijk ondersteuner (op advies van dokter) maakt veel dingen duidelijk hoe ik er zelf in sta em hoe dit zich verhoudt met alles. En merk idd ook dat er nog steeds een taboe op heerst. Hoe meer je het deelt met mensen hoe meer mensen zeggen ooh had ik ook. Oh dat is herkenbaar. Als mensen nu meet open worden had het voor mij al veel gescheeld dat ik niet het gevoel had de enige te zijn. Dus dank voor je openheid met dit topic ook hierin zijn er dus meer mensenin die er mee spelen in het hoofd.
Herkenbaar met het ow . Morgen wordt mijn dochter 1 en nog steeds bezig met nasleep van bevalling/ periode na bevalling. Het helpt mij nu heel erg om te praten met praktijk ondersteuner (op advies van dokter) maakt veel dingen duidelijk hoe ik er zelf in sta em hoe dit zich verhoudt met alles. En merk idd ook dat er nog steeds een taboe op heerst. Hoe meer je het deelt met mensen hoe meer mensen zeggen ooh had ik ook. Oh dat is herkenbaar. Als mensen nu meet open worden had het voor mij al veel gescheeld dat ik niet het gevoel had de enige te zijn. Dus dank voor je openheid met dit topic ook hierin zijn er dus meer mensenin die er mee spelen in het hoofd.