<p>Wij hebben een zoontje van 1,5 jaar. Zwanger zijn vond ik vreselijk, vooral de laatste 2 maanden kon ik niks meer en sliep ik niet meer. Ik zie ontevreden terug op mijn bevalling en heb het gevoel dat ik daarin gefaald heb (heb o.a. een ruggenprik gehad). Er werd een naakt kindje op mijn borst gelegd, maar ik voelde meer afkeer dan dat ik blij was mijn kindje te zien (hier heb ik mij verschrikkelijk voor geschaamd en nog steeds!) Ik ben vreselijk depressief geworden en kon pas 6 weken na mijn bevalling voorzichtig zeggen dat ik van mijn zoontje begon te houden. Echter bleef ik depressief en kon ik niet aan wat er allemaal op mij af kwam. Toen ons zoontje 5 maanden oud was, heb ik een suïcidepoging gedaan... Gelukkig niks aan overgehouden. Vreemd genoeg heeft dit wel gezorgd voor een omkeer. Hierna begon het langzaam maar zeker beter te gaan, en toen ons zoontje 9 maanden was kon ik eindelijk zeggen dat ik de rust weer een beetje had gevonden en kon genieten. </p><p>Echter vind ik het moederschap nog steeds heel erg zwaar. Ik heb fibromyalgie en CVS/ME wat ook niet meehelpt. Daarnaast heb ik het echt nodig om mijn eigen ding te doen, naast het zorgen voor ons zoontje, anders merk ik dat weer sneller depressief wordt. </p><p>Rond de eerste verjaardag van ons zoontje, begon het weer te kriebelen. Maar ik vond het echt nog te vroeg. Nu een half jaar later, knaagt het verlangen naar een tweede kindje nog steeds, en nog erger. Maar ik durf het niet aan. Ik ben bang voor herhaling, bang dat de zwangerschap naast de zorg voor ons zoontje teveel wordt, bang dat ik wéér faal bij de bevalling, bang dat ik wéér niks voel voor het kindje, bang dat ik wéér depressief wordt... bang dat ik wéér de zorg niet aankan (en het idee dat er nu dus nog een tweede rondloopt waar ik voor moet zorgen). Daarnaast heb ik nu nog redelijk tijd om mijn werk en hobby's te doen, dit is vaak eigenlijk al teveel i.v.m. mijn fibromyalgie/cvs en ik loop nu eigenlijk al constant op mijn tenen. Ik ben bang dat ik nog meer van mijzelf moet opgeven bij het krijgen van een tweede kindje, en ik weet niet of ik daar klaar voor ben. Maar zal ik daar ooit klaar voor zijn? </p><p>Ik heb het hier regelmatig over met mijn man, en hij zegt dat we wel wachten tot ik eraan toe ben. Maar wanneer ben ik dat? Want het gevoel is er: het wordt steeds meer een onweerstaanbare drang om te gaan voor een broertje of zusje voor ons zoontje. Maar de angst is zo groot... </p><p>Kleine bijkomstigheid is dat ik nog steeds ongemakken ervaar van de eerste zwangerschap (nog steeds gigantische aambeien en een gespannen bekkenbodem wat zorgt voor veel hinder). Ik heb mijzelf voorgehouden hier eerst vanaf te willen zijn voor we voor een tweede gaan (ben hiervoor onder behandeling). Maar nogmaals... die drang! </p><p>Ik wilde nooit veel leeftijdsverschil tussen mijn kinderen (als ons dit gegund is). Dus wat dat betreft zou het er ook de tijd voor zijn... Maar ik hoor dan ook weer van alle kanten dat een tweede kindje écht wel een stuk zwaarder is dan de eerste, vooral met minder leeftijdsverschil. </p><p>Ik kom er dus maar niet uit wat ik wil. En vooral de angst zit mij ontzettend in de weg. Ik vroeg mij af of er mama's zijn die zich herkennen in mijn verhaal en of er tips/ervaringen zijn die mij misschien zouden kunnen helpen 
</p>
</p>