A
Anoniem
Guest
Zo ff ander onderwerp:
Wie kan, net als ik, geen genoeg krijgen van de zwangerschap? Ik wel in ieder geval. Ik geniet er intens van en lig voordurend dubbel als ik dat kleintje zie bewegen in mijn buik.
Dit is trouwens met recht een wondertje, ik zal even uitleggen waarom.
Ik ben 43 jaar en woon samen met mijn lieve vent. Ik heb een zoon van 18 die sinds vorig jaar op kamers woont. Je denkt dan dat je wat meer tijd aan jezelf kunt gaan besteden als je grote knaap zijn vleugels uitslaat. Nou, niets is minder waar. In oktober zeg ik tegen mn mannetje dat ik ga lijnen omdat ik het idee heb dat ik wat dikker aan het worden ben. Totdat ik hele wazige dingen ging voelen in mijn buik. Ik zal toch niet zwanger zijn? Was al bezig met vervroegde overgangsklachten. Nachtelijke zweetaanvallen, opvliegers en overslaan van menstruatie's. Dus dan weet je ook niet wanneer je weer moet menstrueren.
Op weg naar huis na een vermoeide werkdag, we werken allebei fulltime en maken heel wat uurtjes in de week, zeg ik tegen mijn mannetje: ik krijg het idee dat ik zwanger ben. hij kijkt me vol ongeloof aan en zegt: ok, dan een test doen. Zo gezegd zo gedaan. Hij had een test gehaald en een paar dagen later hebben wij die test uitgevoerd. Binnen een mum van tijd bleek het dus inderdaad zo te zijn. We waren zwanger. Jeetje wat nu. Van alles spookte door mijn hoofd, ben de jongste niet meer en hoe nu verder? De wereld stond op dat moment helemaal stil. Tranen, tranen en nog eens tranen. We hadden net een hele zware periode achter de rug. Dit door een zwaar ongeluk waarbij mijn zoon betrokken was. Hij brak zijn nek en zijn even oude neef ( beiden waren toen 17 jaar) was op slag dood. Uiteindelijk is het met mijn zoon helemaal goed gekomen en is hij inmiddels weer helemaal op de been.
Maar even terug, na de test een afspraak gemaakt bij de verloskundige die ons gelijk op pad stuurde voor een echo. Zelf dachten we aan een zwangerschap van ongeveer 2,5 a 3 maanden omdat ik in begin juli nog in het ziekenhuis had gelegen voor een operatie en had daarvoor nog een menstruatie gehad. Bij de echo bleek dat we al 22 weken en 3 dagen ver waren. Knal, dan sta je heel ff met je mond vol tanden. Er werd gelijk een afspraak gemaakt voor een vruchtwaterpunctie voor de volgende dag.
Nou, die viel reuze mee. We wilde heel graag weten of ons kindje gezond was. Zou dat niet zo zijn (klinkt misschien hard) dan zou het einde verhaal zijn. Daar waren we het helemaal over een. Temeer omdat ik ooit een kindje af heb moet geven wat niet gezond was, deze had geen armen en benen. En om met je 43 jaar nog aan een kleintje te beginnen wat niet gezond is, tja zij zouden dat niet aan kunnen.
Na een week hadden we de uitslag. Ons kleintje is zo gezond als een vis. Weer tranen maar nu van geluk. We zouden er voor gaan. Je blijft uiteraard wel met wat twijfels zitten, zijn we niet te oud? Veel vragen die door je hoofd spoken. En toevallig hadden we maanden geleden alles weggedaan wat ik nog had. We gingen verhuizen en heb alles naar de kringloop gebracht. Dus we konden opnieuw beginnen. Onze nieuwe buren kwamen gelijk met van alles en nog wat aandragen wat we konden gebruiken. De schatten, we zijn ze onzettend dankbaar voor alle hulp.
Nu zijn we inmiddels bijna op het einde van de zwangerschap en ik kan er geen genoeg van krijgen. Alles verloopt voorspoedig maar ben mn baan wel kwijtgeraakt. Mijn contract werd niet verlengd. Helaas pindakaas, dacht ik. We gaan ons eerst eens richten dat dit kleintje het daglicht kan zien.
Ben in totaal nog geen 10 kilo aangekomen en ben volgens de verloskundige een voorbeeldige zwangere. Ze zien mij al lachend de verloskamer in gaan. Ik ga deze bevalling gewoon lachen doen, was mijn antwoord.
En ieder morgen dat ik wakker wordt lig ik vol trots te kijken naar mijn buik vol leven. Dat kleintje knaappie houdt wel van een feestje volgens mij. zo bewegelijk is hij. Zalig.
Nu kunnen jullie ook begrijpen waarom dit ons regelrechte wondertje is. Zo zien en voelen wij dit.
Dus echt een zwangerschap om nooit meer te vergeten en waar wij intens van genieten.
Zo dat was mijn verhaal. is misschien wel langer geworden als de bedoeling was, maar als ik eenmaal achter die toetsen zit, rolt het er zo uit.
Zijn er meer met bijzondere verhalen??
Veel liefs en groetjes,
Annemiek, 37 weken en 6 dagen.
Wie kan, net als ik, geen genoeg krijgen van de zwangerschap? Ik wel in ieder geval. Ik geniet er intens van en lig voordurend dubbel als ik dat kleintje zie bewegen in mijn buik.
Dit is trouwens met recht een wondertje, ik zal even uitleggen waarom.
Ik ben 43 jaar en woon samen met mijn lieve vent. Ik heb een zoon van 18 die sinds vorig jaar op kamers woont. Je denkt dan dat je wat meer tijd aan jezelf kunt gaan besteden als je grote knaap zijn vleugels uitslaat. Nou, niets is minder waar. In oktober zeg ik tegen mn mannetje dat ik ga lijnen omdat ik het idee heb dat ik wat dikker aan het worden ben. Totdat ik hele wazige dingen ging voelen in mijn buik. Ik zal toch niet zwanger zijn? Was al bezig met vervroegde overgangsklachten. Nachtelijke zweetaanvallen, opvliegers en overslaan van menstruatie's. Dus dan weet je ook niet wanneer je weer moet menstrueren.
Op weg naar huis na een vermoeide werkdag, we werken allebei fulltime en maken heel wat uurtjes in de week, zeg ik tegen mijn mannetje: ik krijg het idee dat ik zwanger ben. hij kijkt me vol ongeloof aan en zegt: ok, dan een test doen. Zo gezegd zo gedaan. Hij had een test gehaald en een paar dagen later hebben wij die test uitgevoerd. Binnen een mum van tijd bleek het dus inderdaad zo te zijn. We waren zwanger. Jeetje wat nu. Van alles spookte door mijn hoofd, ben de jongste niet meer en hoe nu verder? De wereld stond op dat moment helemaal stil. Tranen, tranen en nog eens tranen. We hadden net een hele zware periode achter de rug. Dit door een zwaar ongeluk waarbij mijn zoon betrokken was. Hij brak zijn nek en zijn even oude neef ( beiden waren toen 17 jaar) was op slag dood. Uiteindelijk is het met mijn zoon helemaal goed gekomen en is hij inmiddels weer helemaal op de been.
Maar even terug, na de test een afspraak gemaakt bij de verloskundige die ons gelijk op pad stuurde voor een echo. Zelf dachten we aan een zwangerschap van ongeveer 2,5 a 3 maanden omdat ik in begin juli nog in het ziekenhuis had gelegen voor een operatie en had daarvoor nog een menstruatie gehad. Bij de echo bleek dat we al 22 weken en 3 dagen ver waren. Knal, dan sta je heel ff met je mond vol tanden. Er werd gelijk een afspraak gemaakt voor een vruchtwaterpunctie voor de volgende dag.
Nou, die viel reuze mee. We wilde heel graag weten of ons kindje gezond was. Zou dat niet zo zijn (klinkt misschien hard) dan zou het einde verhaal zijn. Daar waren we het helemaal over een. Temeer omdat ik ooit een kindje af heb moet geven wat niet gezond was, deze had geen armen en benen. En om met je 43 jaar nog aan een kleintje te beginnen wat niet gezond is, tja zij zouden dat niet aan kunnen.
Na een week hadden we de uitslag. Ons kleintje is zo gezond als een vis. Weer tranen maar nu van geluk. We zouden er voor gaan. Je blijft uiteraard wel met wat twijfels zitten, zijn we niet te oud? Veel vragen die door je hoofd spoken. En toevallig hadden we maanden geleden alles weggedaan wat ik nog had. We gingen verhuizen en heb alles naar de kringloop gebracht. Dus we konden opnieuw beginnen. Onze nieuwe buren kwamen gelijk met van alles en nog wat aandragen wat we konden gebruiken. De schatten, we zijn ze onzettend dankbaar voor alle hulp.
Nu zijn we inmiddels bijna op het einde van de zwangerschap en ik kan er geen genoeg van krijgen. Alles verloopt voorspoedig maar ben mn baan wel kwijtgeraakt. Mijn contract werd niet verlengd. Helaas pindakaas, dacht ik. We gaan ons eerst eens richten dat dit kleintje het daglicht kan zien.
Ben in totaal nog geen 10 kilo aangekomen en ben volgens de verloskundige een voorbeeldige zwangere. Ze zien mij al lachend de verloskamer in gaan. Ik ga deze bevalling gewoon lachen doen, was mijn antwoord.
En ieder morgen dat ik wakker wordt lig ik vol trots te kijken naar mijn buik vol leven. Dat kleintje knaappie houdt wel van een feestje volgens mij. zo bewegelijk is hij. Zalig.
Nu kunnen jullie ook begrijpen waarom dit ons regelrechte wondertje is. Zo zien en voelen wij dit.
Dus echt een zwangerschap om nooit meer te vergeten en waar wij intens van genieten.
Zo dat was mijn verhaal. is misschien wel langer geworden als de bedoeling was, maar als ik eenmaal achter die toetsen zit, rolt het er zo uit.
Zijn er meer met bijzondere verhalen??
Veel liefs en groetjes,
Annemiek, 37 weken en 6 dagen.
