Ik weet het, dit klinkt gek bij een moeder die zwanger is van haar 5e, maar ik zie enorm tegen de bevalling op. Volgens mij wordt het bij elke zwangerschap een beetje erger. Raar He.
De eerste bevalling duurde zo'n 12 uur. Na anderhalf uur hele lichte persweeën, die niks bereikten, moest ik alsnog naar het ziekenhuis. Dat ritje naar het ziekenhuis deed wonderen, want toen ik in de rolstoel het ziekenhuis werd binnengesjeest, zei ik nog dat ze moetsen opschieten want ik kon de baby niet meer binnenhouden. Toen ik op het bed lag was de baby er al na 1 keer persen. Paar kleine hechtingen, niks bijzonders. Viel uiteindelijk dus reuze mee.
Bij de tweede bevalling zeiden we nog voor de gein: Even een stukje autorijden! Hadden we dat maar gedaan!! Na uren bleef het ineens bij 7 centimeter helemaal steken. Er gebeurde niets meer. Weer in de auto naar het ziekenhuis. En weer moest ik naar binnengesjeest worden, want ik kon de baby weer niet binnenhouden. Dus ik weer op het bed en na 1 wee was ze er al!!
En daar heb ik dan 12 uur aan gewerkt!!
Bij de derde dacht ik zal wel weer een lange nacht worden, maar integenstelling tot de eerste twee bevallingen, braken nu als 1e mijn vliezen. Na een minuut of 10 begonnen de weeën, ik onder de douche en na een uurtje zei ik tegen mijn man, bel de vk maar, ik heb persweeën. Ja ja, zei hij nog. Hij toch maar gebeld en de vk zou zo snel mogelijk komen. Ik ben toen op bed gaan liggen en mijn man heeft de voordeur vast opengezet. Toen de vk eindelijk onze kamer binnenkwam, gooide ze haar tas neer, deed haar handschoenen aan en kon nog net onze zoon opvangen. Dat was in anderhalf uur tijd. Na die tijd moest ik alles nog verwerken, het was zo ontzettend snel gegaan!! Helaas moest Boaz toen naar het ziekenhuis omdat hij in het begin niet ademde. Hij dus in de ambulance en ik bleef thuis. De volgende dag mocht hij weer naar huis, kerngezond!!
Bij de laatste bevalling kwamen ze erachter dat Mathé in het vruchtwater had gepoept, ik dus zonder weeën naar het ziekenhuis. Op de verloskamer nog een tijd zonder weeën aan de monitor gelegen, waarna uiteondelijk besloten werd tot inleiding. Anderhalf uur later was hij er al.
Het zijn dus helemaal geen gruwel verhalen, extreem veel pijn , inscheueren of at dan ook, ken ik niet. Dus daar ben ik ook niet bang voor. Maar de controle kwijt zijn over je eigen lichaam, dat vind ik zo moeilijk. Ik moet alles onder controle hebben en dan, vooral bij de laatste twee, heb ik dat niet. En na de bevalling schudde mijn hele lichaam, ik kon het niet meer stil krijgen. Dat gevoel dat vindt ik zo moeilijk. Gek he?
Maar dat gevoel als je baby op je buik ligt, is geweldig, dat vergeet je nooit weer. Dan ben ook ik alles weer vergeten.
Soms ben ik ook gewoon een vraagteken voor mezelf!!
Liefs Hilma.
