tot vorig jaar december was ik 5jaar lang gastouder op bewustedag had ik bij me Eva(5mnd) en Casper(11mnd). Eva wilde even slapen dus legde ik haar in haar bedje voor een dutje. Casper moest nog een boterham dus maakte ik die voor hem. ik zette het tafeltje van Casper zo dat ik hem kon zien tijdens mijn snelle douch. Eva lag lekker te dutten. douchte snel,kleede me aan en gin weer snel bij Eva kijken.aangezien dan zij niet een lange dutter was.toen ik ging kijken lag Eva op haar buik en niet meer op rug zoals ik haar had achtergelaten dacht knap van haar dat ze dat kon maar toch eng dus ik wilde haar omdraaien voor haar eigen veiligheid en ook voor mijn rustgevoel. ik merkt e toen dat Eva een beetje slapjes aanvoelde en bleekjes en ze reageerde niet bij aanraking.
Ik pakte haar toen metteen op om haar te wekken tevergeefs. hield haar tegen me aan en belde 112 met behulp van alarm centrale medewerkster heb ik haar gereanimeerd ze reageerde hier op. al heel snel kwam hulp binnen mijn hulp was niet meer nodig en ik moest naar buiten om aan tegeven wat er was gebeurt Eva werd meegenomen en ik ook zij met trauma heli en ik met de auto naar politie bureau.na uren van onrust en vertellen wat er was gebeurt kwam het bericht binnen dat Eva hellaas het niet heeft gehaald.Ik was er kapot van kwam niet meer bij ik wilde dat niet horen heb ze beschuldig dat ze verkeerd hebben gehoord. na 7 uur te hebben gezeten op politie bureau lieten ze me weer gaan met het berich dat Eva overleden was aan natuurlijke omstandigheden en da het wiegendood was.
heb dagen niet geslapen noch gegeten.Nu 6mnd later is het nog steeds vers in mijn geheugen.
Nu is mijn vraag komt het vaak voor dat dit overdag gebeurt? of juist niet. Ik heb sinds dien de ouders van Eva niet meer gesproken behalve een brief. ik voel soms dat ik ze iets verschuldig ben en soms voel ik het niet ik bedoel ik heb mijn verhaal gedaan aan hun misschien niet op juiste moment de dag waartop ik afschijd nam van Eva. Ik heb een psycoloog waar me ik wekelijks gesprkken voer gaat wel ,maar nog steeds dat ik heb van wil er niet meer over praten. Ik werk 40 uur soms meer in de week zodat ik er zomin mogelijk mee bezig ben.
Doe ik er goed aan om er niet over te willen pratenof moet ik dat juist doen? vind slapende kindjes vreselijk om te zien terwijl dat vroeger niet zowas. elke keer ik erover praat ben ik terug bij af verdrietig levenslust verdwijnt en wil niks meer.
Help ik ben ten einde raad heb zelf geen kinderen ,maar geloof me de kinderen waar op ik al die jaren op paste waren mijn kinderen ook Eva was mijn kind als ze bij mij was net als alle andere kindjes.
De namen in mijn verhaal zijn gesimuleerd wil geen familielid kwaad doen en ter bescherming van privatie van de kindjes.Ik wil alleen maar steun in mijn verdriet.
Ik pakte haar toen metteen op om haar te wekken tevergeefs. hield haar tegen me aan en belde 112 met behulp van alarm centrale medewerkster heb ik haar gereanimeerd ze reageerde hier op. al heel snel kwam hulp binnen mijn hulp was niet meer nodig en ik moest naar buiten om aan tegeven wat er was gebeurt Eva werd meegenomen en ik ook zij met trauma heli en ik met de auto naar politie bureau.na uren van onrust en vertellen wat er was gebeurt kwam het bericht binnen dat Eva hellaas het niet heeft gehaald.Ik was er kapot van kwam niet meer bij ik wilde dat niet horen heb ze beschuldig dat ze verkeerd hebben gehoord. na 7 uur te hebben gezeten op politie bureau lieten ze me weer gaan met het berich dat Eva overleden was aan natuurlijke omstandigheden en da het wiegendood was.
heb dagen niet geslapen noch gegeten.Nu 6mnd later is het nog steeds vers in mijn geheugen.
Nu is mijn vraag komt het vaak voor dat dit overdag gebeurt? of juist niet. Ik heb sinds dien de ouders van Eva niet meer gesproken behalve een brief. ik voel soms dat ik ze iets verschuldig ben en soms voel ik het niet ik bedoel ik heb mijn verhaal gedaan aan hun misschien niet op juiste moment de dag waartop ik afschijd nam van Eva. Ik heb een psycoloog waar me ik wekelijks gesprkken voer gaat wel ,maar nog steeds dat ik heb van wil er niet meer over praten. Ik werk 40 uur soms meer in de week zodat ik er zomin mogelijk mee bezig ben.
Doe ik er goed aan om er niet over te willen pratenof moet ik dat juist doen? vind slapende kindjes vreselijk om te zien terwijl dat vroeger niet zowas. elke keer ik erover praat ben ik terug bij af verdrietig levenslust verdwijnt en wil niks meer.
Help ik ben ten einde raad heb zelf geen kinderen ,maar geloof me de kinderen waar op ik al die jaren op paste waren mijn kinderen ook Eva was mijn kind als ze bij mij was net als alle andere kindjes.
De namen in mijn verhaal zijn gesimuleerd wil geen familielid kwaad doen en ter bescherming van privatie van de kindjes.Ik wil alleen maar steun in mijn verdriet.
);