willen werken verplicht???

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo, dit is nogal een verhaal , maar ik hoop dat iemand de moeite neemtom het te lezen   want ik voel me zo ellendig...

ik ben 28 jaar. mijn vriend is 23 . hij heeft sinds kort een baan , het betaald nog niet veel maar het is ook nog maar zijn eerste baan, ik ben allang blij dat hij   eindelijk iets doet ( hiervoor woonde hij bij pappa en mamma in huis en kreeg alle sop zijn schoot geworpen, heeft dus sinds ie van school is niks hoeven doen . lees: is verwend)
nu wonen we sinds kort samen en we verwachten in maart 2006 een kindje.
ikzelf ben borderline patient en heb vooral moeilte me staande te houden in de voor anderen dagelijkse dingen. optijd opstaan, het huis aan kant houden, financien oporde houden enz. ik ben uit een diep dal geklommen, met behulp van instanties en persoonlijke begeleiding.
nu gat het eindelijk goed met me.   in mijn vorige relatie ben ik mishandeld , misbruikt en nouja... ik was totaal niks meer, ik ademde nog maar daar hield mijn leven   verder mee op.
nu... heb ik een schat van een vriend, welliswaar wel jonger maar zeker iemand die me zal steunen en van me zal houden in welke situatie dan ook.
mede door hem gaat het nu stukken beter met me, ik heb een dagelijks ritme, ik doe de dingen die ik moet doen, soms heb ik nog wle periodes dat mijn hoofd het even laat afweten maar ik probeer me daar dan overheen te zetten.
nu is mijn probleem het volgende :
ik voel me goed nu zoals het gaat en   geestelijk kan ik het allemaal redelijk aan..de hormonen van het zwanger zijn   doen me soms welliswaar   even wegzakken in een flinke dip maar over het algemeen gaat het goed met me.
ik heb echt zin om straks de kleine om me heen   te hebben en   voor hem/haar te kunnen zorgen.
alleen mijn schoonmoeder vind dat ik moet gaan werken omdat zoonlief zo weinig verdiend ( iets van 1200 euro per maand) en dan kan hij net zo goed niet werken als ik er niet bij werk vind ze. en dit gooit ze dus ook steeds op mijn vriend zijn dak, die nog steeds erg beinvloedbaar is door moederlief omdat ie nog maar net uit het nest is zullen we maar zeggen.
hij vidn nu ook dat ik moet werken omdat we anders, en ik citeer: "als tokkies moeten leven"  
ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik niet weet ( en mijn begeleiders ook niet) of ik dat wel aankan, voorlopig moet ik me vooral concentreren op   mijn eigen welzijn en dat van mijn kind en ik heb helemaal de behoefte niet om te gaan werk en ik wil graag een moeder zijn en er zijn voor mijn kind.
volgens schoonmoeder is het noodzakelijk dat ik werk want haar andere schoondochter is ook in verwachting en die hebben 2 auto's allebei een drukke baan, een koophuis en noem maar op!! en ZIJ blijft na de geboorte van hun kindje   4 dagen per week werken....
nou.. harstikke mooi voor haar maar ik heb die behoefte niet! ik hoef niet 2 auto's en een koophuis, ik wil gewoon bij mijn kindje zijn en zolang ik een leuk huis heb en er staat eten op tafel   ben ik gelukkig. ik ben al blij als ik DAT goed aan kan straks.
maar moeders vind dat dus helemaal niks en ze is verschrikkelijk bezig mijn vriend zo te bewerken dat hij ineens ook elke dag tegen me zit te vitten dat ik moet gaan werken omdat ie geen zin heeft om een tokkie te worden!!
ik kan wel janken want ik wil geen ruzies   met zijn ouders ofzo... ik wou alleen dat ze ond in onze waarde lieten en ons met rust lieten.
toen haar andere schoondochter meldde dat ze zwanger was ( 2 maanden voor mij)   was ze dolgelukkig en z ekon er niet overop houden!! toen ik het vertelde dat ik zwanger was, deed ze net of er iemand doodging.
en dat doet ze nu nog, WANT wij hebben   niks en zij hebben alles ...daar komt het op neer. ik heb mijn vriend gevraagt om met haar te praten maar dan maakt ze zich ermee af   met "ik wil het beste voor jullie en ik maak me zorgen"
 kan iemand hierop reageren? ik voel me zo ellendig , al maanden   ik heb nog geen moment echt kunnen genieten   van waar ik eigelijk zo intens gelukkig mee ben.
ik hoef   geen raad of iets , gewoon een reactie... ik heb verder niemand waar ik dit mee kan delen en het doet me echt heel veel pijn.
 
Hoi,

Je verhaal is erg aangrijpend. Dat mensen sowieso al zo kunnen reageren zeg !
Ik zou als ik jou was gewoon voet bij stuk houden, zowel tegen je vriend als tegen zijn moeder/ouders.
Jij bent niet zoals haar andere schoondochter. Heb je haar al uitgelegd dat jij (EN je begleider) het beter vinden dat je niet werkt?! Gewoon rustig met haar gepraat?!
Als ze het dan nog niet begrijpt, moet je het gewoon afkappen en haar lekker in haar sop laten gaarkoken.
Laat je iedergeval niet gek maken door je schoonmoeder of door je vriend. Deze moet best begrijpen dat jij op dit moment niet kan werken, omdat het niet zeker is dat je dat redt en dat je op dit moment voor jezelf wilt kiezen.
Als hij dat niet begrijpt, en het klinkt misschien hard wat ik zeg, maar dan is hij gewoon nog niet volwassen genoeg om op zichzelf te wonen en rekening te houden met zijn partner i.p.v. zijn ouders. Hij woont niet meer thuis !!!

1 ding: gewoon voor jezelf kiezen. Je voelt zelf aan wat het beste is...
 

Hoi xgretax,

Ook ik wil graag reageren op jou verhaal, ik heb verder geen ervaring met borderline maar ik kan me zo voorstellen dat de zwangerschap op zich al zwaar genoeg is naast het feit dat je dit ook hebt je het 'gezeur' van je schoonmoeder er niet bij kan hebben.
Als jullie hebben besloten dat jij niet gaat werken na de bevalling dan zou ik daar ook bij blijven, zeker als dat voor jou het beste aanvoelt. Laat je geen (misschien wel goedbedoelde) adviezen van je schoonmoeder opdringen. Iedere moeder vindt het lastig om haar kinderen volwassen te zien worden en misschien heeft zij hier extra moeite mee. Ondanks dat vind ik dat zij niks te vertellen heeft over jullie prive situatie zeker niet op financieel gebied. Ze kan zich zorgen maken en dit uitspreken maar daar moet het ook bij blijven vind ik. En dat je vriend nu ook begint over dat werken, hij is waarschijnlijk ook in de war. Voor een man en zeker een jongeman is het niet niks om ineens zoveel  verantwoordelijkheid te hebben. Ook hun vragen zich af of ze dat allemaal wel aankunnen enzovoorts.
Ik hoop alleen dat je er met je vriend eerlijk en open over kan praten, dit zou misschien al een hoop schelen. Laat gewoon weten wat dit met je doet en dat zal hij vast begrijpen.

Heel veel succes ermee...

Groetjes siona
29w2d
 
Vond je verhaal erg aangrijpend. Heb geen raad voor je, maar één ding weet ik wel: jijzelf en je kindje zijn nu het allerbelangrijkst... Probeer naar je gevoel te luisteren. Heel veel sterkte in deze moeilijke situatie!!!!
 
Hoi,
Wat is dat toch, dat anderen altijd moeten zeggen hoe en wat je moet doen. Ik heb daar echt zo'n rothekel aan, reageer er ook nooit op. Die schoonmoeder moet zich met haar eigen zaken bemoeien. Het enigste vervelende is dat jou vriend (nog) zo beinvloedbaar is. En jij bent zwanger en hebt borderline, dat maakt het niet gemakkelijk om voet bij stuk te houden. Die hormonen van zwangerschap zorgen er niet echt voor dat je zelf stabiel bent. Wat je misschien wel zou kunnen proberen is, jou begeleider met je vriend laten praten (en eventueel je schoonmoeder). Zo horen ze ook eens van een ander dat jij je niet aanstelt en het waarschijnlijk echt niet aan kan. En je hebt gelijk:eek:m gelukkig te zijn heb je geen 2 auto's of koopwoning nodig, maar een vriend die achter je staat zou wel fijn zijn. Ik hoop dat je het voor elkaar krijgt. Dit zijn echt van die dingen waar je niet mee bezig wil zijn als je zwanger bent.
Groetjes Ivy
 
bedankt voor jullie reacties... ik moest voor mezelf even een bevestiging hebben dat ik me niet onwijs aan loop te stellen ofzo...
er komt inderdaad binnenkort een gesprek tussen mijn begeleiders en mijn vriend. alis hetalleen maar om hem duidelijker te maken wat borderline nou precies voor mij inhoud en   wat mijn beperkingen zijn daarin.
nogmaals bedankt voor de steun, had ik echt even nodig.
 
Lieve xGretax,

Wat een moeilijke situatie zeg, en dat juist als alles zo goed lijkt te gaan en je lekker wilt genieten van je zwangerschap! Gelukkig gaat je begeleider met je vriend praten hierover, ik hoop dat het helpt.  
Een andere tip die ik nog voor je heb: schrijf het op! Het kan zo helpen om het voor je zelf op een rijtje te krijgen. En daarna kun je ook nog een brief aan je schoonmoeder schrijven (samen met je vriend) om uit te  leggen dat je  haar bezorgdheid waardeert maar dat  jij een ander  leven leidt dan je schoonmoeder in gedachten hebt. En over die tokkies, wat een onzin, je kunt toch ook heel  gelukkig zijn in een huurwoning met een oude fiets en een oude auto?  Dat maakt helemaal niets uit. Je bent niet meer waard omdat je meer eigendommen en geld hebt ofzo, dus dat slaat nergens op. Laat je schoonmoeder maar wat kleertjes voor je baby kopen en een ledikantje ofzo, daar helpt ze je meer mee dan met dit gezeur.
Misschien dat je later als je sterker bent ook wel gaat werken, maar alles op zijn tijd toch?
Ik hoop dat je vriend in elk geval achter je blijft staan en dat je schoonmoeder snel bijdraait! Heel veel succes ermee en laat je niet op de kop zitten hoor!

liefs Klarie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan