Yes, we did it!!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vandaag voelt best als een bijzondere dag want ik ben 33,3 weken zwanger!!!

Toen ik van Stijn in verwachting was, was het nu een donderdag en ging ik op dit moment de ok in om totaal onverwachts en natuurlijk veel te vroeg Stijn te krijgen.

Die ochtend werd ik wakker met veel bloedverlies, heel veel! In het ziekenhuis bleek al snel dat de hartslag van de baby achteruit ging. De dienstdoende gyn. zei me toen “dat ie hem er nu uit ging halen” en ik begreep er helemaal niets van. Ik moest toch nog minsten 7 weken? En hoe dan... Afin, ik ging onder narcose omdat er geen tijd was voor een ruggeprik en een paar uur later werd ik wakker en bleek een zoon te hebben. Ik was erg ziek, had het HELLP Syndroom en de placenta was gescheurd wat het bloedverlies had veroorzaakt. De dagen die volgden had ik heel veel pijn en was niet goed bij. Het duurde twee dagen voordat ik me realiseerde wat er gebeurd was.
Stijn lag in het zelfde ziekenhuis in de couveuze. Hij deed het goed en ik werd met bed en al naar hem toe gebracht om te kangaroen. Dat herinner ik me gelukkig ook nog als de dag van gisteren dat zachte, donzige, warme huidje.

Ik knapte snel op en mocht na 8 dagen naar huis... zonder Stijn. Wat een naar gevoel was dat zeg, pfff. Zit je dan, met je kolfapparaten om de drie uur te hopen dat er nu wel genoeg uit komt om mee te nemen naar het ziekenhuis. De weken dat Stijn daar was, heeft ie het een paar keer een beetje moeilijk gehad maar dat schijnt er bij te horen en waren we op voorbereid. Na drie weken mochten we hem dan eindelijk mee nemen, heeeeerlijk!!!

Pfffff, dit alles heeft een behoorlijke stempel gedrukt op deze zwangerschap, logisch. De eerste helft blokkeerde ik iedere gedachte die te maken had met de periode na 33 weken. Maar met wat hulp heb ik er vertrouwen in gekregen dat het me niet weer gaat overkomen en jawel, vandaag is een mijlpaal. Vanaf nu is het helemaal nieuw voor me en ik bereid me dan ook voor op nog minstens 7 weken en een natuurlijke bevalling. Want ik wil er zo graag volledig bij zijn. Geen seconde van missen en het alle belangrijkste nog wel, dat ik er ben voor mijn zoon.

Hoewel ik veel geruster ben dan aanvankelijk, gieren de zenuwen heus nog door mijn lijf als ik aan de komende tijd denkt. En vraag me net als iedere, voor het eerst zwangere af, hoe een wee aanvoeld, wat je dan moet doen, of ik het aankan enz...

Nou meisjes, dat viel me niet mee maar was wel fijn om weer eens neer te schijven. Alle tips om zo bewust mogelijk de bevalling door te komen zijn van harte welkom!

Liefs van de mamma die ongelofelijk trots op haar oudste zoon is!!!
Want hij kon er uiteindelijk ook niets aan doen dat ie zo bruut de wereld op gezet werd...
 
Lieve Stephanie,

Met een fikse brok in de keel lees ik je verhaal....... Wát was dat een heftige tijd voor je en wat heerlijk dat je, als wellicht ook weer een stapje verder in het een plekje geven, deze mijlpaal nu bereikt hebt....

Natuurlijk ben je ontzettend trots op Stijn en op jezelf mag je dat ook zijn! En hoe de rest van deze zwangerschap én de bevalling ook zal gaan: weet dat je het niet kunt sturen en dat je oergevoel als moeder áltijd overwint. Ook deze kanjer krijgt een kanjer van een mama, hoe dan ook (over 3,7 of 9 weken, met of zonder hulp, want dat maakt aan het einde van de rit dan ook niet meer uit)!

Ik wens je álles toe wat je je wenst de rest van deze zwangerschap en ook voor de bevalling en als enige tip voor de bevalling kan je meegeven: laat het los.... Hoe dan ook heb je er geen controle over en je kunt het niet fout doen. Klinkt makkelijk, is moeilijk en met jouw ervaring een hele kluif. Maar je kan het!

Liefs
Susan
 
Lieve Stephanie,

wat super dat je deze mijlpaal hebt bereikt met die kleine in je buik! En wat moedig dat je het weer allemaal hebt opgeschreven! Ik hoop zo voor je dat deze kleine nog even lekker kan blijven zitten en dat jij een geweldige kraamtijd gaat krijgen!!

Liefs Jenneke
 
Hoi Stephanie,

Ik wist nog wel dat jij een K-bevalling had gehad en ook je kraamtijd niet leuk is geweest, maar nu ik het zo nog eens lees...pfff...wat een verhaal zeg.
Vooral dat stuk van dat je zwanger onder narcose gaat en je wakker wordt na de geboorte van  Stijn greep me erg aan.
Ze zeggen altijd dat geen zwangerschap en bevalling hetzelfde zijn. Nou, dat eerste klopt in ieder geval al, gelukkig!
Op het moment dat je aan het bevallen bent zul je zo geconcentreerd zijn dat je alle belangrijke dingen naderhand nog weet. Dat gaat vanzelf, daar hoef je niks extra's voor te doen. Alle minder belangrijke dingen gaan automatisch langs je heen. Je kunt natuurlijk zorgen dat er foto's worden gemaakt of dat er wordt gefilmd. Of, als dat niet kan/mag (stiekum) een geluidsband aanzetten (minidisc ofzo). Dan heb je nog iets tastbaars van de geboorte.

Meid, je bent nu al zover gekomen. Blijf vertrouwen op een goed verloop van je zwangerschap en een natuurlijke bevalling. Je schuldig voelen dat je er niet was voor Stijn hoeft niet; jij kon er niks aan doen dat je er niet bij kon zijn. Het was de beste oplossing voor julie situatie (en Stijn weet het echt niet meer hoor).

Misschien weet je nog dat Julian en ik ook nog in het ziekenhuis hebben gelegen en ik ook eerder naar huis mocht (lees: moest) dan hij. Toen ik nog wel in het zh was lagen we op verschillende afdelingen/verdiepingen en was ik afhankelijk van vrijwilligers die me naar hem toereden. Had alleen een fotootje van hem naast mijn bed staan. Bah... ik voelde me zo niet-moeder. En dan idd dat kolven thuis, terwijl er geen baby in de buurt was en steeds met dat apparaat onder de arm naar het zkh. Bah, geen leuke tijd om aan terug te denken. Maar ik moet zeggen dat ik altijd vertrouwen heb gehad in een goede afloop, zelfs toen Gert na 10 minuten bij me terug kwam op de verloskamer (Julian werd gereanimeerd) met de mededeling dat hij bang was dat Julian het niet zou redden. Zat ik daar Gert moed in te praten. Nou ja, anyway, een heel verhaal...maar ik hoop dat vandaag je kracht heeft gegeven voor de verdere zwangerschap en de bevalling. Ik lees het, dacht ik, wel een beetje uit je titel in ieder geval!

Zet 'm op meid!

Ellen mv Julian
 
Jeetje Stephanie, wat een bijzondere dag! Echt een mijlpaal! Het is toch wel een heel heftige start geweest voor Stijn en voor jullie als ouders. Het is jullie erg gegund dat het deze keer zo verloopt dat je van ieder moment van je verdere zwangerschap, de bevalling en kraamtijd kan genieten! Nou ja, genieten van de bevalling is misschien een beetje overdreven  maar je begrijpt wat ik bedoel. Wat een natuurlijke bevalling aangaat kan ik alleen maar zeggen; vertrouw op jezelf en je lichaam, je kunt het!
Geniet van deze mooie tijd!
Groetjes Laura mv Thom en Noor
 
Je bent een toppertje Steph en je doet het super!

De enige tip die ik je kan geven om alles niet zo snel te vergeten is heel veel foto's (laten) maken. Ook van de niet zo leuke momenten (die laat je gewoon aan niemand zien natuurlijk!).
Ik baal ook dat ik van de bevalling van Juli zo veel ben vergeten omdat ik helemaal high van de lachgas was. Dus met sommige foto's, hoe vreselijk ook, ben ik  heel erg blij.

Geniet van je laatste loodjes en zet 'm op!!!

Liefs,

Je vriendinnetje uit het Zuiden
 
stelletje lieverds... ik dacht nog “heb je haar weer...” maar het
werkt gewoon goed om zo nu en dan mijn gevoel onder woorden te brengen
en dit is dan een fijne plek. Jullie zijn geweldig, lieve mammies,
dankje!!!



Ellen, herkenbaar hè. Weet je dat ik er ook altijd vertrouwen in heb
gehad dat het allemaal goed ging met Stijn. Zelfde als jij, moest de
pappa overtuigen dat ie de bradies wel aan kon. Komt misschien ook
omdat hij wèl de geboorte heeft meegemaakt en dat voor hem een heel
angstige gebeurtenis was.



Vandaag voelt ook bijzonder maar dan als een nieuw hoofdstuk. Helemaal speciaal voor deze baby! Heb er zin an, hihi en ja,
voor zolang mogelijk zal ik proberen te genieten (Laura ;-).

Carpe Diem







 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan