Zeven weken zwanger en partner verlaat mij

<p>Hoi,</p><p>Even delen.. ik ben 35 en had een fijne relatie. Ik ben er deze week achter gekomen dat ik zeven weken zwanger ben. </p><p>Ik heb PCOS en een hormoonaandoening. In het verleden heb ik eens een poging gedaan zwanger te worden met mijn toenmalige partner, maar dat lukte niet, ik zou een hormoontherapie moeten ondergaan. Toen heb ik eigenlijk geaccepteerd dat het niet meer kwam. </p><p>Nu terug naar het hier en nu. Ik had een fijne relatie. En kwam er dus deze week achter. Ik ben enorm geschrokken, omdat ik dacht dat het niet meer kon. Ik besprak het met mijn partner, maar hij wilde niet praten, vroeg niets, en wilde dat ik het weg liet halen. Hij wilde er nooit ook maar iets mee te maken hebben. </p><p>Ik heb hier erg mee geworsteld. Dan toch abortus? Of afstaan? Ik wilde hem niet ongewenst vader laten worden. Ik kreeg vandaag een echo om te kijken hoe ver ik was.. zeven weken, het hartje klopte. Mijn partner wilde nergens bij zijn, maar mijn moeder liet een traan. Ik staarde verstijft naar dat frummeltje met een snel kloppend hartje. Ik nam de foto mee naar huis. </p><p>Ik voel liefde. En hoe graag ik ook samen een kindje zou willen opvoeden, wist ik dat ik het niet weg kon laten halen. Dus heb ik dat verteld. Nu is hij vertrokken. </p><p>Ik ben zelf momenteel aan het revalideren en woon daarom bij mijn ouders. Het zal een pittige weg worden, maar ik heb super lieve ouders, drie zussen en een hondje. Ik ben verpleegkundige en heb vroeger zeven jaar als gastouder gewerkt. Ik heb een liefdevol netwerk.</p><p>Toch word ik heen en weer geslingerd tussen blijdschap, overweldigende liefde voor dit o zo kleine leven, schaamte en schuld gevoel naar mijn partner en zoveel verdriet omdat we dit niet kunnen delen, ik hem/haar geen vader kan geven. En ik de vader in kwestie pijn doe. </p><p>Daarnaast, en dat is niet het ergste, moet ik de hele dag plassen en ben ik mega misselijk. Geen idee wat mij te wachten staat. Ik heb me aangemeld bij het fiom om over de zwangerschap te praten.</p><p>Alle tips en ervaringen zijn welkom!</p><p>Liefs nieuwe mama</p>
 
Lieve mama, 
Even een hele dikke knuffel voor jou! Wat ben je een sterke vrouw en nu al zo'n lieve, goede mama! Bijzonder hoe je deze situatie al zo goed kan verwoorden. Wat een wonder dat je mee mag maken dat je zwanger bent. Maar wat een wirwar, onzekerheden, vragen... Volgens mij weet je heel goed wat je wil en wat fijn dat je zo'n goed netwerk hebt en je open staat voor hulp. Je komt er wel!
Ik herken je situatie verder niet, dus kan je geen verder advies geven. Waar onze overeenkomsten wel zitten, is dat ook ik 7 weken zwanger ben, net een mooi kloppend hartje op de echo heb gezien en de hele dag kots misselijk ben... Dus als je de komende weken ziek in bed ligt, weet dat je niet de enige bent. Wie weet helpt dat...
Knuffel! 
 
Als hij echt van je hield, dan was hij nu samen met jou voor het kind gegaan. Een gezonde relatie is geven en nemen. Soms gebeuren er dingen wat totaal onverwachts is. En dan hoor je samen ervoor te gaan. Ik zou zeggen, maak het beste van samen met je kindje. En laat hem het maar uitzoeken!
En gefeliciteerd met de kleine ❤️
 
Wat een pittige situatie. Weet je ook waarom hij zo heeft gereageerd? Ik vind het lief dat je nog in zijn schoenen kunt verplaatsen, maar ik vind zijn reactie erg heftig. Toen ik 34 was werd ik ook onverwacht zwanger. Ik wist dat mijn partner er nog niet aan toe was. Hij was in complete shock, maar hij koos om er voor mij en de baby te zijn. Hij vindt het soms nog lastig dat hij dit leven met ons heeft. Hij mist zijn vrijheid, maar hij geniet ook van zijn zoon. Jouw ex heeft zijn keuze gemaakt voor hem. Jij mag jouw eigen keuze maken. Je hoeft het kindje niet weg te halen, jullie relatie zal toch niet meer hetzelfde kunnen zijn. Ik had het kindje gehouden als mijn partner dezelfde keuze als jouw ex had gemaakt. Hoe lastig het ook is om single mama te zijn, je kunt het vast als je denkt aan de liefde die je zult delen met je kind en de lieve mensen om je heen.
 
Wil echt niet vervelend zijn maar hij komt zichzelf wel tegen.
Weet je wat het voor ons met PCOS betekent? Een wondertje is in jouw lijfje aan het groeien. Iets wat je dacht nooit mee te maken.
Haal het aub niet weg en geniet van jouw kind. Als hij echt een vent is komt hij terug met hangende pootjes. Zoniet, je hebt een netwerk rn lieftallige ouders, en tis niet de einde van de wereld. Je vindt HEUS EEN MAN DIE JOU EN JOUW KIND ZULLEN ACCEPTEREN EN ALLE LIEFDE ZULLEN GEVEN DIE JULLIE VERDIENEN. ❤️

Its only the beginning of a beautiful journey. Gefeliciteerd!

En ziek zwak een misselijk ben ik ook! Ik hoop dat dat snel voorbij is. We got this ?
 
Ik zou het houden. Volgens mij vind jij je weg wel.

Hier met PCOS wel aan de hormonen geweest en zwanger, maar dat kan met PCOS wel jaren duren en uitlopen op IVF. Ik zou dit wondertje dus koesteren. Het zou wel eens je enige kans kunnen zijn en de liefde van een kind is onvoorwaardelijk. Daar kan geen man tegenop.
 
Wat ik ook nog zat te denken: iedereen reageert anders op onverwachte dingen en als mensen 'in shock' zijn. In dit geval heeft je vriend gereageerd door letterlijk weg te lopen, alsof het dan opgelost is en het probleem daarmee (voor hem) niet meer bestaat. Wellicht heeft hij ook wat tijd nodig. Wie weet draait hij nog bij en komt hij terug op zijn eerste primaire reactie...
 
Denk je dat de relatie met je partner definitief voorbij is? Ik bedoel: dit komt natuurlijk nogal als een schok en ik denk dat er een kans is dat hij gewoon nogal aan het idee moet wennen, dit had hij natuurlijk ook niet verwacht. Niet dat zijn reactie dan geen flinke kras achterlaat op jullie relatie, maar ik zou wel proberen hem nog een kans te geven het goed te maken, al denk ik wel dat hij daar uit zichzelf initiatief voor moet tonen. Uiteindelijk hebben jullie het kindje samen verwekt, hij moet ook hebben geweten dat er een zeer klein kansje was dat dit ging gebeuren, ondanks jouw verleden en evt anticonceptie. 
 
Terug
Bovenaan