Zijn dit echt de hormonen!?!

L

Lenne

<p>Dag Dames,</p><p>Ik moet dit echt even kwijt en hoop dat er mensen zijn die op mijn verhaal willen reageren. Mijn vriend en ik hebben zo' n 8 maanden geleden besloten dat het tijd was de spiraal eruit te halen. Wat wilden wij graag een kindje! Totdat ik daarna een wat moeilijke periode op mijn werk kreeg.. ik werd somber en ervaarde veel stress. Daarom besloten wij dat, vnl ik, nog niet klaar was voor het ouderschap en de kinderwens stond niet meer bovenaan. En toen bleek dus vorige week dat ik zwanger ben! Nu 6 weken (kennelijk iets minder zorgvuldig geweest met de anticonceptie dan we dachten). Wij zijn beiden gek op kinderen en mijn vriend is dan ook onwijs blij met het nieuws. Ik daarentegen kan alleen maar huilen. Ik ben alleen maar bang dat ik het niet kan, dat het financieel moeilijk is, dat ik te jong ben en dat ik gillend gek wordt van alles zo'n beetje. Ik zie alleen maar beren op de weg. Dat terwijl ik altijd zo graag moeder heb willen worden! Mijn vriend zegt dat het door de hormonen komt en ik nu echt een heel ander persoon ben dan voor de conceptie. Zou dat echt zo zijn? Het lijkt echt op sommige momenten dat ik mezelf kwijt ben..Komt het echt goed met mijn gemoedstoestand? Op het werk gaat het weer ietsje beter maar poeh wat ben ik verdrietig en vind ik het leven moeilijk op het moment. En ik veracht mezelf omdat er zoveel vrouwen zwanger willen worden en bij ons is het zo gemakkelijk gegaan! Komt die roze wolk echt? Kunnen hormonen dit werkelijk veroorzaken.. Ik hoop op een reactie of misschien wel herkenning. lieve groetjes</p>
 
Wat moet jij je naar en eenzaam voelen. Zo te lezen ben je (logischerwijs) flink in de war van deze zwangerschap en neem je jezelf dat heel erg kwalijk. Ik denk dat het belangrijk is dat je aan de bel trekt bij de huisarts. Zoals je zelf al zegt was je al niet de beste, meest stabiele versie va ln jezelf en los van alle hormonen is dit gewoon een heftige verandering in je leven en het is niet gek dat het je uit evenwicht brengt. Praat met je vriend, vriendinnen en ouders én bel maandag de huisarts. Neem jezelf serieus en probeer niet te hard te zijn voor jezelf.
 
wat je zelf zegt dat je jezelf niet herkent dat heb ik ook heel erg gehad het eerste trimester. Hoe graag ik zwanger wilde worden. Toen ik et eenmaal was kon ik totaal geen vreugde voelen. Dus ik heb toen wel ervaren dat hormonen echt heel veel doen! Maar ik zou gewoon wel met iemand gaan praten gewoon voor je eigen gemoedsrust. Maar dit gaat goed komen! Je gaat je weer jezelf voelen en die beren zullen verdwijnen. Want uiteindelijk is et cliché van moederschap waar het is het mooiste wat er is. ??
 
Ik ervaar de hormonen ook als heel heftig en het stukje dat je jezelf niet meer herkent ervaar ik ook heel sterk. Ik was wel nog blij met de zwangerschap, maar was mezelf tegelijkertijd totaal kwijt en piekerde heel veel. Ik heb het een paar weken terug samen met mijn vriend aangegeven bij de verloskundige en dat is meteen heel goed opgepakt. Ik zit inmiddels een stuk beter in mijn vel. Mijn advies is dan ook, praat er over met de verloskundige (of bv je huisarts) en wees eerlijk over wat je voelt! Oh ja en wacht niet tot je een afspraak hebt staan, ook voor dit soort dingen is de verloskundige er om je te helpen en ze maken vast graag even tijd voor je!
 
Dank jullie wel voor de snelle reacties. Poeh ja de HA dat is toch wel een schaamtedingetje. Ik ben er immers 8 maanden geleden geweest om die spiraal eruit te halen want ik wilde zo graag. Maar goed het gaat natuurlijk ook om de gezondheid vh kindje.. ik weet uiteraard stress is niet goed. Ik ga het nog even overwegen en heb binnenkort een afspraak bij de vk. Wil het sowieso daar gaan vertellen..
@gebruiker10095935: Je herkent het dus?! En het werd minder na het 1e trimester? Ik vang dat soort berichten van meer dames op.. dus daar houd ik me echt aan vast!! Werd de zwangerschap zelf ook gewoon nog echt leuk of was dat echt pas na de geboorte?
Nogmaal dank voor de lieve reacties. x
 
Oh Tulipaa ik had al op enter gedrukt voor ik jouw bericht zag. Ook herkenning dus en bij de vk aangegeven en het werd beter. Ik krijg weer een beetje hoop!
 
Het feit dat je het hier al zo snel aan durft te geven en bij jezelf opmerkt is al heel goed. Ik heb het pas met 18 weken besproken en wilde dat ik het eerder had gedaan! Sinds ik het kindje voel bewegen en mijn buik eindelijk begint te groeien gaat het stukken beter. Er zijn ontzettend veel vrouwen die hier mee lopen, maar het wordt nauwelijks besproken. Mijn verloskundige zei ook: “ Je wordt door je omgeving maar op die roze wolk geduwd terwijl die ook echt wel eens grijs is hoor, die hormonen maken het echt wel heftig!” 
 
De pop poli biedt hierin voor mij echt uitkomst, praten over en hulp bij je zorgen. (net ook een topic geopend over een andere zorg maar ik herken deze gevoelens ook). Hier kan je verloskundige gewoon een verwijzing voor maken, dan hoef je ook niet naar de huisarts. Heb vertrouwen! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan