Hoi allemaal,
ik heb een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik het allemaal ontzettend beu, aan de andere kant ben ik wel heel blij dat ons kindje niet met de feestdagen gekomen is. Natuurlijk was hij / zij dan ook welkom maar lijkt me voor het kind zelf niet zo leuk. Ik had dan ook de hele tijd zoiets van: laat hem / haar ajb wachten tot na 1 januari. 5 Januari, ook prima, das de uitgerekende datum. Ben zo benieuwd. Naar wat voor mensje het zal zijn, naar mijn gevoelens, naar alles eigenlijk...
Aan de andere kant wil het al een tijdje allemaal niet meer zo en das af en toe behoorlijk balen. Ik heb sinds 33/34 weken flink last van mijn bekken. De ene dag gaat beter dan de andere maar eigenlijk kan ik niet meer veel. Liggen gaat nog het beste, af en toe een kwartiertje zitten of een kleine boodschap doen (mn man brengt me dan met de auto naar de winkel 3 straten verder, erg he?). Veel pijn en het af en toe helemaal zat.
Daarnaast ook nog eens tegenstrijdige verhalen van de gynaecoloog en de internist over het gebruik van medicatie rondom de bevalling en de gynaecoloog die de bevalling in wilde leiden. Heel lief, voor mij omdat ik zo veel pijn heb / had. Maar ik zie inleiden helemaal niet zitten, gelukkig kon hij zich daarin vinden. Nu dus veel controle en gisteren op oudjaarsdag was mn bloeddruk gestegen. Nu schommelt ie wel vaker wat maar de arts vond het nodig om uitgebreid onderzoek te doen. Bloed, urine, CTG. Heel erg fijn en ook fijn om te weten dat alles in orde blijkt te zijn nu maar natuurlijk ging gisteren van alles mis. CTG liep niet goed, dus langer blijven liggen en lab was vergeten een stof te controleren dus weer langer wachten. NOu ja, het was een extra grote opluchting toen we dus toch weer naar huis mochten. Nu 2 keer per week een CTG en bloeddruk, afhankelijk daarvan verdere actie. Ach, ben nu ruim 39 weken dus kan en mag nu ook ieder moment komen he?
Maar goed, vind de laatste loodjes dus ook wel zwaar ja...
Maar... als het goed is krijgen we er iets heel moois voor terug!
Natasja
ik heb een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik het allemaal ontzettend beu, aan de andere kant ben ik wel heel blij dat ons kindje niet met de feestdagen gekomen is. Natuurlijk was hij / zij dan ook welkom maar lijkt me voor het kind zelf niet zo leuk. Ik had dan ook de hele tijd zoiets van: laat hem / haar ajb wachten tot na 1 januari. 5 Januari, ook prima, das de uitgerekende datum. Ben zo benieuwd. Naar wat voor mensje het zal zijn, naar mijn gevoelens, naar alles eigenlijk...
Aan de andere kant wil het al een tijdje allemaal niet meer zo en das af en toe behoorlijk balen. Ik heb sinds 33/34 weken flink last van mijn bekken. De ene dag gaat beter dan de andere maar eigenlijk kan ik niet meer veel. Liggen gaat nog het beste, af en toe een kwartiertje zitten of een kleine boodschap doen (mn man brengt me dan met de auto naar de winkel 3 straten verder, erg he?). Veel pijn en het af en toe helemaal zat.
Daarnaast ook nog eens tegenstrijdige verhalen van de gynaecoloog en de internist over het gebruik van medicatie rondom de bevalling en de gynaecoloog die de bevalling in wilde leiden. Heel lief, voor mij omdat ik zo veel pijn heb / had. Maar ik zie inleiden helemaal niet zitten, gelukkig kon hij zich daarin vinden. Nu dus veel controle en gisteren op oudjaarsdag was mn bloeddruk gestegen. Nu schommelt ie wel vaker wat maar de arts vond het nodig om uitgebreid onderzoek te doen. Bloed, urine, CTG. Heel erg fijn en ook fijn om te weten dat alles in orde blijkt te zijn nu maar natuurlijk ging gisteren van alles mis. CTG liep niet goed, dus langer blijven liggen en lab was vergeten een stof te controleren dus weer langer wachten. NOu ja, het was een extra grote opluchting toen we dus toch weer naar huis mochten. Nu 2 keer per week een CTG en bloeddruk, afhankelijk daarvan verdere actie. Ach, ben nu ruim 39 weken dus kan en mag nu ook ieder moment komen he?
Maar goed, vind de laatste loodjes dus ook wel zwaar ja...
Maar... als het goed is krijgen we er iets heel moois voor terug!
Natasja